Anastacia, de panter, betreedt het podium: "Ik hou van Italianen, zij houden van muziek."

"Sanremo is zo'n enorm media-evenement, ik was helemaal overdonderd," geeft Anastacia toe, terugdenkend aan haar eerste Italiaanse televisie-ervaring, in het Ariston Theatre in 2001, waar ze het festivalpubliek liet kennismaken met "I'm Outta Love", de hoeksteen van een krachtig en succesvol debuutalbum zoals "Not That Kind", dat zeven maanden eerder uitkwam en waarvan ze vanavond het vijfentwintigjarig jubileum viert op het podium van Sequoie Music Park in Bologna. "De presentatrice was Raffaella Carrà, die me in de kleedkamer zo vertrouwd begroette dat ik het gevoel had haar al jaren te kennen," herinnert ze zich. "Een fantastische vrouw die me altijd steunde, zelfs toen ze me presenteerde op "Carramba che sorpresa" met een peloton modellen met ontbloot bovenlijf achter me aan het dansen. Als ik erover nadenk, kon alleen zij je bepaalde dingen laten doen..."

Ter ere van het jubileum (en ter ere van de #NTK25 Tour, die in maart in Barcelona van start ging) is 'Not That Kind' opnieuw uitgebracht met een aantal speciale remixen en een Atmos-versie van 'I'm Outta Love'. De show omvat echter de volledige oeuvre van de in Chicago geboren Anastacia Lyn Newkirk, die 'sprock' de mix van soul, pop en rock noemt die de basis heeft gevormd voor een carrière waarin dertig miljoen platen zijn verkocht. Tijdens haar liveoptredens speelt ze ook rockcovers van Guns N' Roses ('Sweet Child O' Mine') en de Duitse band Die Toten Hosen ('Best Days'). "Het publiek wisselt elke avond, vooral hier," zegt ze. "Artiesten als Pino Daniele en Giorgia verwoorden in hun nummers op prachtige wijze de passie en liefde die het Italiaanse publiek voor muziek heeft. En ik prijs mezelf gelukkig dat ik heb mogen werken met geweldige artiesten als Eros Ramazzotti en Luciano Pavarotti. Daarom raakt het mij vooral om mensen te raken die muziek met hun hart beleven."

Anastacia zegt dat muziek haar leven blijft redden en de vitale energie vertegenwoordigt die haar ervan weerhoudt het beest in haar te temmen. De ziekte van Crohn, waaraan ze als kind was geopereerd, heeft dat immers niet gedaan, en de kanker, die als volwassene terugkwam, evenmin. "Als je kanker hebt, zijn een mooie jurk en een beetje make-up niet genoeg om je goed over jezelf te laten voelen; je moet innerlijke schoonheid voelen," verzekert ze. "Maar voor mij is dat geen probleem, want ik voel me fantastisch, zowel als vrouw als als artiest." Haar Tina Turner-achtige kreet, de soms strelende, soms bijtende tonen van de stijlvolle rockster, zijn net zo kenmerkend voor de zesenvijftigjarige heldin van "Freak of Nature" als het levensteken op haar rug getatoeëerd of haar nagels gelakt in de meest onwaarschijnlijke kleuren. Amerikaans tot in het diepst van haar ziel, zelfs in overdaad, en juist daarom, geliefd of afgewezen worden zonder mitsen en maren.