Er is geen enkele reden om de terugkeer van Oasis te bagatelliseren als je maar één persoon bent die geen kaartjes heeft.

Over hetzelfde onderwerp:

Omdat het niet mogelijk is. Het is niet mogelijk dat al dit verlangen nutteloos is. Het is niet mogelijk dat liefde verdwijnt, de jeugd verdwijnt, dromen allang verdwenen zijn en niets ooit meer terugkomt. Deze twee zijn, tegen alle verwachtingen in, terug. Omdat het het laatste pronkstuk is van het pre-internettijdperk. Toen het goede nog van het slechte werd onderscheiden door een precieze eigenschap: het bleef bestaan. Het bleef in het geheugen hangen, het verspreidde zich, het werd popcultuur, annalen, herinneringen, bestseller, imitatie van een kapsel. Het goede bezonk in plaats van saai. Ondertussen zijn de connotaties van intelligentie veranderd, we houden van haast en we houden van omzet, zelfs als het verspilling is. We willen snel vooruit. Willen mensen nieuwe dingen? We geven ze ze, veel en heel weinig. Denk aan Barbie, het ongeëvenaarde succes van twee jaar geleden. Wie zich iets onmisbaars herinnert, moet de tien euro weggooien om het te huren op Amazon Prime.

Omdat goede liedjes in drieën worden verdeeld: a) meesterwerken b) kortstondige fixaties c) grillen. Oasis deed ze allemaal, en jij verwarde het meesterwerk met de gril, en je begreep het niet. Omdat die stakkers die na de jaren 2000 zangers werden, die uit de helse kring van wannabe-muzikanten – om het probleem van alle kartonnen liedjes op te lossen – zich moeten verkleden als een circus, botox en een knipbeurt moeten nemen, de look, de snor, de nieuwe tatoeage, de billen die tentoongesteld worden, de nagellak, de kleine bewegingen, de choreograaf moeten bellen die twee miljoen likes krijgt en dan naar Fazio gaat, en de moeite voor niets is: met al die stijlvolle apparatuur, ben ik dan David Bowie? Nee. Welk nummer zingt hij? Ik weet het niet. Het is het dilemma van op Spotify Everest staan, maar niet waar je moet zijn om iemand te zijn: bij de Karaoke van het feest van de heilige van Tufara Valle (BN).

Omdat de tarotkaarten van de industrie zeiden dat de nieuwe steen waar mensen van houden Maneskin was. Omdat Liam Gallagher een idioot van de ergste soort is: degenen die je aardig vindt. Omdat Noel de heteroseksuele broeder is. Maar hetero zijn levert geen cent op, je hebt de anderen nodig, die anderen van Philip Roth, degenen die je met de tankwagen overreden, en je begrijpt ze heel erg, heel erg en dan weer heel erg, maar zo weet je dat je leeft en fouten maakt. En toch hoeven we ons deze keer niet neer te leggen bij de oneindige ijdelheid van alles, nee, deze keer heeft het leven besloten dat het ons niet mag mishagen, en voor het geval het de gebroken stukken weer aan elkaar heeft geregen, passen de anderen, en voelen we ons ook een beetje beter, zelfs als de hereniging om geld draait. Want het is oké dat vrede om geld draaide, maar al die "maak geen oorlog"-acties die ik ken, draaien ook om geld, we moeten vijf minuten eerlijk zijn voordat we bevooroordeeld raken.

Omdat dit verhaal over broers anders is. De een kan liedjes schrijven en de ander kan ze zingen. Ze haten elkaar en los van elkaar bestaan ​​ze niet. We hebben sinds de tijd van Yoko-Ono-de-vernietiger-van-legendes niet zo'n extreme vorm van Shakespeare en Griekse mythologie gezien. Omdat we genoeg hebben van depressieve singer-songwriters, de kwetsbare, de onzekere, degenen van liefdadigheidsinstellingen, degenen die meer likes krijgen, degenen die begrepen willen worden, degenen die met ons over hun problemen willen praten. We hebben er al een paar. Voor de nieuwe generaties. Omdat het belangrijk is dat ze deze twee onwaarschijnlijke, slordige mannen op het podium zien en liedjes zingen die de geschiedenis van een stukje geschiedenis hebben geschreven. Het vergeven van tegenstrijdigheid is essentieel, om onszelf te trainen om gelukkig te leven en talent te kunnen zien waar het het meest onwelkom is. Want degenen die naar het concert gaan, hebben geluk, zij zullen twee uur lang in de moleculen blijven hangen, twee uur veel mooier dan de anderen. " Muziek heeft een grote kracht: het brengt je terug én vooruit, zodat je tegelijkertijd nostalgie en hoop voelt" (N. Hornby). Het is dus zinloos om de terugkeer van Oasis te bagatelliseren als je gewoon iemand bent die nog geen ticket heeft gevonden.

Meer over deze onderwerpen: