Eric Clapton verlicht het Assago Forum met een bluesmasterclass: de legendarische gitarist, 80 jaar oud, in concert met een “all stars”-band

Assago (Milaan) – De straatlantaarns die tevoorschijn komen van het podium van de show die drie jaar geleden in Assago landde, zijn opnieuw verlicht ter ere van Eric Clapton en zijn “all star”-band. Volgende week dinsdag en woensdag, 27 en 28 mei, opnieuw in het Forum , wat gezien het tachtigjarig jubileum dat hij in maart vierde, wellicht de laatste Milanese “slowhand”-shows zijn. De show is een ware masterclass in elektrische blues waarin de gitarist van Ripley, bijgestaan ​​door Nathan East op bas, Doyle Bramhall II op gitaar, Chris Stainton op keyboards, Tim Carmon op Hammond, Sonny Emory op drums en achtergrondzangeressen Sharon White en Katie Kissoon, de filosofenstenen van zijn carrière polijst: van Willie Dixons "I'm your Hoochie Coochie Man" tot Jimmy Cox's "Nobody knows you when you're down and out", van Bo Diddley's "Before you accuse me" tot de even onmisbare JJ Cale's "Cocaine".

Zonder Cream 's "White room" en "Sunshine of my love" te vergeten of zijn composities waar hij nog steeds bijzonder aan gehecht is, zoals "Old love" en "Tears in Heaven" op het album "Unplugged" uit 1992, dat met bijna 30 miljoen exemplaren het bestverkochte livealbum in de geschiedenis werd. Sinds de dag dat Jerry Lee Lewis, terwijl hij “Great Balls of Fire” zong op tv, voor hem leek op iemand uit de ruimte en hij begreep dat hij daar ook naartoe wilde, heeft Clapton niets anders gedaan dan proberen te vliegen . "Als je het niet kent, raad ik je aan om het album "Live at the Regal" van BBKing eens op te zoeken - het bevat alles wat je moet weten over waarom ik met gitaarspelen ben begonnen", geeft hij toe in de autobiografische documentaire "Life in 12 Bars".

Haar geliefde Robert Johnson wacht nog steeds op haar op het kruispunt waar hij, volgens de bluesmythologie, zijn ziel aan de duivel verkocht om gitaar te spelen als een god. En Eric, die in de tijd van de Yardbirds een ware 'God' op de muren van Londen werd, blijft getuigen dat het paradijs van de rockster pas bereikt wordt nadat hij door de hel is gegaan: 'Ik heb er nooit mee ingestemd om de beste gitarist ter wereld te zijn, ik heb altijd de beste gitarist ter wereld willen zijn, maar het is slechts een ideaal en moet ook als zodanig worden beschouwd', zei hij ooit op tv. Hij hoefde alleen maar achterom te kijken.

Artikeltags