Goffredo Fofi, een onconventionele intellectueel, is overleden.

Goffredo Fofi, film- en literatuurcriticus en onconventioneel intellectueel, is overleden. Hij was 88. Hij werkte bij verschillende uitgeverijen, waaronder Einaudi en Feltrinelli.

Goffredo Fofi, een unieke figuur in het culturele landschap en de belichaming van vrij denken, werd geboren in Gubbio, Umbrië, op 15 april 1937. Op zijn achttiende vertrok hij naar Palermo om Danilo Dolci's door Gandhius geïnspireerde pacifistische campagne voor de bevrijding van werklozen en minderbedeelden te volgen. In de eerste helft van de jaren zestig verhuisde hij naar Parijs en werkte hij voor het filmtijdschrift Positif.

Essayist, journalist, film-, literatuur- en theatercriticus, keerde halverwege de jaren zestig terug naar Italië en richtte samen met Piergiorgio Bellocchio en Grazia Cherchi Quaderni Piacentini op. Later richtte hij verschillende tijdschriften op, van Ombre rosse tot Lo Straniero, dat hij tot eind 2016 publiceerde. Hij droeg ook bij aan de totstandkoming van Linea d'Ombra en was redacteur van Gli Asini. Als medewerker van diverse kranten, van Avvenire tot Il Manifesto, L'Unità en Il Sole24 Ore, wordt hij gecrediteerd voor zijn herwaardering van de figuur van Totò, aan wie hij zelfs een boek opdroeg samen met de levenspartner van de Napolitaanse acteur, Franca Faldini.

Pier Paolo Pasolini koos hem voor zijn werk aan Uccellacci e uccellini. Als groot filmcriticus wijdde hij een groot deel van zijn werk aan de cinema, waaronder studies over Alberto Sordi, Marlon Brando en een lang gesprek met regisseur Mario Monicelli. Samen met Morandini en Volpi was hij co-auteur van A History of Cinema (1988). Tot zijn eerste werken behoorde Southern Immigration in Turin (1964), afgewezen door Einaudi en later uitgegeven door Feltrinelli.

Als productief auteur omvat zijn werk onder meer het essay over pedagogiek Saving the Innocents: A Pedagogy for Times of Crisis, de bundel Strange People: A Diary between Southern and Northern Italy uit 1960, en recentere essays zijn In Praise of Civil Disobedience (2015), The Cinema of No: Anarchic Visions of Life and Society (2016), The Century of Youth and the Myth of James Dean (2020), Flying High, Flying Low (met L. Battaglia, 2021), beide in 2022, Dear to the Gods en I Don't Eat Anything That Has Eyes, en How Many Stories. The 'Social' from Unification to Today. Portraits and Memories (2024).

"Door zijn werk als cultureel promotor en organisator heeft Goffredo Fofi als geen ander een diepgaande invloed gehad op het hedendaagse Italiaanse debat. Hij roept diepgaande vragen op met een aanpak die nieuwe betekenissen creëert", aldus minister van Cultuur Alessandro Giuli. "Zijn oprechte betrokkenheid bij de thema's van Zuid-Italië, zijn betrokkenheid bij het gedachtegoed van Gaetano Salvemini en Manlio Rossi-Doria, en zijn vermogen om populaire uitingen te herwaarderen en te herinterpreteren als hoge cultuur, hebben nieuwe intellectuele mogelijkheden geopend. Zijn werk herdenkend, wil ik mijn medeleven betuigen aan zijn familie, samen met mijn eigen medeleven en dat van het Ministerie van Cultuur", aldus Giuli.

"Goffredo Fofi, een heldere, radicale en altijd onconventionele stem in onze cultuur, is heengegaan. Als vriend van Napels en de Napolitanen speelde hij een cruciale rol in het herstel van Totò's verdiende grootheid. Een zeldzame leider, die enorm gemist zal worden", schreef Gaetano Manfredi, burgemeester van Napels en voorzitter van de Nationale Vereniging van Italiaanse Gemeenten (ANCI), in X.

"Een schrijver, een briljant criticus, soms overdreven kritisch en soms overdreven verheerlijkend, maar ook in staat om van gedachten te veranderen – nog zo'n grote kwaliteit. Hij stierf arm, een zeldzaamheid tegenwoordig, terwijl hij Bacchelli's werk afwees en zijn eigen werk overleefde." Zo herinnert regisseur Marco Bellocchio hem.