Mario Giacomelli, dichter van beelden. Reis in zijn visie op de wereld

"Het fotografische beeld wordt geboren uit wat het woord in mij heeft gecreëerd." En nogmaals: "Ik zie de beelden van de dichter, maar dan zoek ik naar nieuwe emoties". Het is moeilijk om met één enkel bijvoeglijk naamwoord de artistieke veelzijdigheid van Mario Giacomelli te omschrijven, “fotograaf en dichter” die met meer dan driehonderd foto’s te zien is in het Palazzo Reale (tot 7 september) en tegelijkertijd ook in het Palazzo delle Esposizioni in Rome.

Een eerbetoon ter gelegenheid van zijn honderdste geboortedag , ter ere van de grootmeester van de Italiaanse fotografie , leggen curatoren Bartolomeo Pietromarchi en Katiuscia Biondi Giacomelli, de kleindochter van Mario, bewust op twee locaties uit "om dieper in te gaan op de facetten van zijn werk. Daarmee laten ze enerzijds zien hoe dicht hij bij het artistieke onderzoek van zijn tijd stond, van de jaren vijftig tot nu (in de tentoonstelling in Rome) en anderzijds (in Milaan) zijn centrale relatie met het woord, met de poëzie". Hij gebruikt de fotografie, "maar niet de wetten van de fotografie. Hij gooit de taal ervan volledig omver, hij creëert een nieuwe taal, hij behandelt fotografie alsof het schilderkunst is", aldus Katiuscia Giacomelli.

Hier kan het publiek Giacomelli niet alleen als fotograaf ontdekken, maar ook als kunstenaar. Hij was een centrale figuur in het artistieke en culturele panorama van de twintigste eeuw en wist een brug te slaan tussen fotografie, schilderkunst, poëzie en beeldhouwkunst. Hij gaf blijk van een visie die nieuwe generaties kunstenaars en toeschouwers blijft inspireren. Giacomelli, die tegen de stroom inging en tot het einde toe consequent was wat betreft zijn beginjaren, was geen modeliefhebber en zal altijd in zijn Senigallia blijven.

Op de tentoonstelling zullen bezoekers de bekendste foto's onmiddellijk herkennen, uit de serie Io non ho mani che mi accarezzino il volto (Ik heb geen handen om mijn gezicht te strelen) (1961/63), geïnspireerd op de poëzie van pater David Maria Turoldo. De titel van deze foto is het visuele en conceptuele embleem van een intens en tijdloos werk. De beelden van de jonge seminaristen, zwevend tussen onschuld en rusteloosheid, beweging en contemplatie, transformeren het alledaagse leven tot een dans tussen het wereldlijke en het spirituele.

Daarna volgt een ruimte waarin het thema liefde centraal staat. Hier wordt de Passato -serie, geïnspireerd op de verzen van Vincenzo Cardarelli, gecombineerd met de serie die is ontstaan ​​uit de suggesties van Caroline Branson uit Spoon River van Edgar Lee Master. De tentoonstelling is zeer rijk. Vervolgens wordt de samenwerking met de dichter Francesco Permunianus gevierd. Giacomelli construeert een visueel contrapunt bij de gedichten I Have a Full Head, Mom (1994/95) en The Theatre of Snow (1984/86).

De beelden worden echo’s van de woorden, in een dialoog tussen vers en fotografie, tussen droom en werkelijkheid. De tentoonstelling eindigt met twee werken uit zijn volwassenwording, uitingen van een steeds essentiëlere en diepgaandere kunst: Ninna nanna (1985/87), geïnspireerd door Leonie Adams, en Felicità arrivato, si cammina (1986/88), ontstaan ​​uit de verzen van Eugenio Montale. Hier bereikt Giacomelli's taal een maximale synthese, waarbij hij fotografie transformeert tot pure poëtische emotie, "een laatste, intense blik op het mysterie van het leven".