Rufus Wainwright van pop naar lyrisch. "Hadrian" heeft zijn kracht in de stemmen.

Over hetzelfde onderwerp:

Het langverwachte liefdesduet arriveert aan het einde van de tweede akte, en het is een waar duet van weleer, waarbij de stemmen opstijgen tot de hoge noten, verdubbeld door de violen. De noviteit is dat het gaat over de liefde tussen hem en hem, keizer Hadrianus en zijn geliefde Antinous, verenigd ondanks conventies, de dreigende groei van het homofobe christendom en een Sibille die voorspelt dat Antinous zal moeten sterven zodat Hadrianus kan leven, wat vervolgens prompt gebeurt tot ontsteltenis van de ontroostbare Caesar. Maar we hebben tenslotte allemaal de memoires van Hadrianus gelezen, zelfs Rufus Wainwright , een singer-songwriter en popauteur die geraakt werd door het pad van de opera en de behoefte om het heteroseksuele monopolie van de tweespalt liefde en dood in de muziek te doorbreken en, kortom, een homoseksuele Tristan of Pelléas te schrijven (hij mikt, zoals u ziet, nogal hoog). Het resultaat is Hadrianus, een "grand opera" in vier bedrijven die in 2022 in première ging in het Real Madrid en vrijdag in Italiaanse première ging ter gelegenheid van het Festival dei due mondi in Spoleto . Altijd met de bovengenoemde ambities in gedachten: een opera met groot orkest, koor, een poster van deze lengte en een speelduur van drie uur.

Afgezien van de snobisme die inherent is aan het milieu voor degenen die de menagerie van "klassiek" niet verlaten, moet gezegd worden dat Wainwright de instrumenten van het vak uitstekend beheerst: hij weet hoe hij voor orkest én voor stemmen moet schrijven, en zijn vocale schrijfstijl, een traditioneel pijnpunt van "hedendaagse" opera, lijkt mij Hadrianus' sterkste punt. De zwakke punten zijn een soms langdradig libretto van Daniel MacIvor en een muziek die er bijna nooit in slaagt de dramaturgie, en dus de personages, hun relaties, hun contrasten, te definiëren, maar zich beperkt tot het begeleiden ervan als een soundtrack van XXL-formaat. Het probleem is niet de taal, opzettelijk retro, maar de terughoudendheid om theater te worden, ook omdat ze altijd nadrukkelijk en uitroepend is (en ook een beetje repetitief). Maar op deze manier verpest de overdaad aan effecten het effect, en lijkt de opera uiteindelijk langer dan ze in werkelijkheid is. Kortom, er is van alles een beetje te veel.

De verantwoordelijkheid ligt ook bij de merkwaardige voorstelling die te zien was in het Menotti Theater en die ontworpen werd door Jörn Weisbrodt, de echtgenoot van de componist. Het is meer een concertvoorstelling dan een semi-geënsceneerde: ze zijn in burgerkleding, zitten op stoelen die omvallen wanneer de persoon die erop zit overlijdt, en ze acteren, maar houden altijd de partituur in hun handen. Ter compensatie draaien op een enorm scherm de prachtige zwart-witfoto's van Robert Mapplethorpe, zelfs behoorlijk gewaagd, bijvoorbeeld een lange reeks close-ups van mannelijke billen. Op de lange termijn zijn ook zij echter repetitief: geven en nemen, zelfs de kont raakt na een tijdje vermoeid. Uitstekend daarentegen is de voorstelling, gedirigeerd door Johannes Debus met een Maltees orkest, een lokaal koor en een gezelschap dat over het algemeen functioneel is, maar waar zelfs daar iedereen altijd iets te hard zingt. De uitzondering die de regel bevestigt, is de glorieuze Sonia Ganassi, verrast aanwezig als de geest van de overleden keizerin Plotinia: de beste van het veld (heilig, in haar geval). Veel applaus.

Meer over deze onderwerpen: