Venditti, Bollani en Ben Harper: drie concerten in het amfitheater van Pompeii

Het oudste amfitheater ter wereld spreekt opnieuw de taal van muziek. Niet het soort dat als achtergrondmuziek dient, maar het soort dat krast, beweegt en schudt. Het soort dat millennia overbrugt en herschrijft. Na de emotionele explosie van de eerste paar avonden – met Gianna Nannini, het monumentale Dream Theater en Jean-Michel Jarre's multisensorische ervaring – zet BOP 2025 (Beats of Pompeii) zijn reis voort als een tijdmachine, aangedreven door groove, pathos en collectief geheugen.

Venditti, Bollani, Harper: drie zielen, drie werelden, één podium.

Op 12 juli opent Antonello Venditti , een levende legende van de Italiaanse songwriting, het tweede vurige drieluik. En nee, het is niet alleen nostalgie. De tournee ter ere van de 40e verjaardag van Notte prima degli esami is een monumentaal spektakel, dat zoete melancholie combineert met evocatieve kracht. Venditti zingt niet alleen over een generatie, hij laat haar herleven tussen de Romeinse stenen, en streelt de eeuwen met "Alta marea" en "Ricordati di me ". Op de achtergrond echo's van de geschiedenis. Rondom een ​​uitverkochte zaal die aanvoelt als een collectief ritueel.

Op 14 juli transformeert het Amfitheater in een creatief laboratorium met Stefano Bollani en zijn kwintet van wereldklassemuzikanten. Jazz, jazeker, maar geen salonachtige jazz. Hier jongleert Bollani met de toetsen, een visionair als een alchemist, en verlegt hij de grenzen van het genre met Franse accordeons, Latijns-Amerikaanse vibes en ongeremde improvisatie. In één avond gaan ze van Monk naar Napels, van Debussy naar Rio. Het publiek? In de lucht, als in trance.

De grande finale van deze tweede golf vindt plaats op 15 juli met Ben Harper & The Innocent Criminals : soulvolle bluesman, spirituele punk en een zanger van wonden en ontwakingen. Twintig jaar na zijn laatste optreden in Campania keert Harper terug als een profeet, gewapend met een lapsteelgitaar, klaar om de arena te vullen met viscerale grooves en betekenisvolle stiltes. "We Need To Talk About It" is het seculiere gebed van een artiest die muziek heeft omgezet in een politieke daad, een milde vorm van verzet, een streling voor het geweten.

Muziek, archeologie, activisme: een totaalbeleving

Maar BOP is meer dan alleen concerten. Het is een visie , een levend geheugen . Dit wordt geïllustreerd door de nevententoonstellingen die het festival begeleiden, zoals Pink Floyd: Live at Pompeii – gegarandeerd kippenvel bezorgend aan iedereen die het woord "rock" kent – ​​en Essere donna nell'antica Pompeii , een archeologische reis naar het dagelijks leven van vrouwen in de begraven stad. Het resultaat is een allesomvattende ervaring: je komt voor de muziek, je blijft voor de geschiedenis.

De toekomst is hier, tussen Nick Cave en Wardruna

En de line-up is een tikkende tijdbom. De komende dagen: Jimmy Sax (17 juli), Nick Cave (19 juli), Riccardo Muti (24 juli), Bryan Adams (25 juli), Serena Rossi (29 juli), Wardruna (5 augustus). Van elektronische saxofoon tot Noorse folklore, van opera tot unplugged ballads. Elke avond een sterrenstelsel. Elke artiest, een getuige van de tijd.

"Waar muziek cultuur is", luidt de slogan. En het is geen marketing, het is een manifest. Want Pompeii – met steun van het Ministerie van Cultuur, de samenwerking met het Archeologisch Park en het kloppende hart van Blackstar Entertainment – ​​laat zien dat de kruising van muziek en erfgoed geen utopie is, maar een noodzaak. Een krachtige visie voor de toekomst.

En dus, ja: of het nu Venditti of Bollani, Harper of Cave is, de stemmen klinken tussen de oude stappen als nieuwe liturgieën. De BOP is meer dan zomaar een festival. Het is een daad van geloof in schoonheid. Een puls die eeuwen overspant. Een collectief ritueel dat ons er opnieuw aan herinnert dat muziek niet vergaat. Ze blijft bestaan. En ze schrijft geschiedenis.