Oceans Day, visbestanden nemen af, wat kunnen investeerders doen?

De crisis is overbevissing. En die neemt toe. In 2021 bereikte de wereldwijde visproductie een record van 182 miljoen ton, vrijwel gelijk verdeeld over wilde vangst en aquacultuur. Dat klinkt misschien als een triomf van menselijk vernuft. Maar het is een waarschuwingssignaal. Eén op de drie in het wild gevangen vispopulaties wordt sneller uitgebuit dan ze zich kunnen herstellen , wat betekent dat ze overbevist zijn. Bijna 60% wordt tot het maximale duurzame niveau bevist. Slechts 7% blijft onderbevist, een marge die snel slinkt.

Alleen al de Stille Oceaan produceerde in 2021 47 miljoen ton vis . De tien grootste visserijlanden, met China, Indonesië en Peru voorop, waren goed voor 60% van de wereldwijde vangst. Maar de meest beviste soorten waren niet bestemd voor onze eettafels . De Peruaanse ansjovis wordt voornamelijk gebruikt voor de productie van vismeel voor viskwekerijen en vee. Met andere woorden: we plunderen de oceaan om industriële boerderijen te voeden.

Aquacultuur, vaak geprezen als een duurzaam alternatief, is een tweesnijdend zwaard. De visstand is sinds 1990 bijna verzevenvoudigd, maar veel kweekvis wordt gevoed met in het wild gevangen soorten. Er kunnen meerdere kilo's jonge vis nodig zijn om slechts één kilo kweekzalm of tonijn te produceren. Dit is geen oplossing, maar een vicieuze cirkel die leidt tot uitputting van de hulpbronnen.

En dan is er nog de illegale, ongerapporteerde en ongereguleerde visserij. Naar schatting wordt één op de vijf vissen illegaal gevangen. Kleinschalige visserijen, die goed zijn voor 40% van de wereldwijde vangst en 90% van de vissers wereldwijd in dienst hebben, beschikken vaak niet over de technologie om hun activiteiten te monitoren of te rapporteren. Dit maakt regulering vrijwel onmogelijk.

Klimaatverandering verergert de schade. Stijgende oceaantemperaturen, verzuring en zuurstofverlies zetten mariene ecosystemen tot het uiterste onder druk. Visbestanden migreren richting de polen of naar dieper water. Sommige zullen zich misschien aanpassen, maar veel niet. Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) waarschuwt dat de wereldwijde visvangst tegen 2050 met wel 40% kan afnemen. Een derde van de haaien- en roggensoorten loopt nu al het risico uit te sterven, vergeleken met een kwart slechts een paar jaar geleden.

Dit is niet alleen een ecologische crisis, maar ook een menselijke. Zo'n 60 miljoen mensen werken in de visserijsector, de meesten in kleine bedrijven. Vooral inheemse gemeenschappen zijn sterk afhankelijk van mariene hulpbronnen. Bij sommige inheemse kustbevolkingen is de visconsumptie bijna vier keer hoger dan het wereldwijde gemiddelde: voor hen is het niet alleen een kwestie van voedsel, maar ook van cultuur, identiteit en overleving.

Duurzaam investeren in de oceaaneconomie is niet alleen mogelijk, maar ook steeds belangrijker. Dit betekent investeren in duurzame aquacultuurpraktijken die niet afhankelijk zijn van wilde vis als voedsel , en zo de destructieve cyclus doorbreken waarbij de ene soort wordt uitgehold om een ​​andere te kweken. Het is ook noodzakelijk om beschermde mariene gebieden uit te breiden en te versterken , zodat ecosystemen de ruimte en tijd krijgen die ze nodig hebben om te herstellen.