Uitgeputte diplomatie: Europa machteloos in het aangezicht van conflicten
Je kunt in de Israëlische oorlog tegen Iran geen de-escalatieovereenkomst inbouwen die geen relevante basis heeft in het tragische toneel van de gebeurtenissen. Bemiddelen betekent een rol spelen, die hebben gehad, niet slechts een principiële onderhandelaar zijn.
De Europese diplomatie heeft een rijke traditie, maar heeft geen macht meer. Ze beschikt niet over militaire afschrikking. Ze gaat al jaren te werk met apodictische vonnissen van juridische aard, volgens de canon van het internationaal recht, die in werkelijkheid worden uitgewist door wat de Europeanen escalatie noemen en het opnieuw proberen met prepolitieke argumenten. Nu proberen de ministers van Buitenlandse Zaken van Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk in Genève , op zeer fragiele basis, een lijn van begrip voor de-escalatie in te voegen in de Israëlische oorlog tegen Iran, die geen relevante basis heeft in het tragische toneel van de gebeurtenissen. Bommen en raketten regenen neer. Het object van geschil is nog nooit zo duidelijk geweest. Het einde van het nucleaire programma van een terroristische staat. De strategische nederlaag van bijna vijftig jaar nihilistische prediking en actie van een islamistisch regime dat de zogenaamde zionistische entiteit wil vernietigen en daarom de atoombom nastreeft en geallieerde vernietigingslegers verspreidt, financiert en coördineert. Op basis hiervan worden de feiten gerangschikt naar de ultima ratio. De Europese diplomatie probeert haar inhoud te ontwijken en wekt tegelijkertijd wantrouwen op bij Iraniërs, Amerikanen en Israëliërs .
Om de prijzenswaardige inspanningen tot pacificatie, tot zelfbeheersing, zoals ze zeggen, te ondersteunen, zou de Europese betrokkenheid aanzienlijk, dringend en op haar eigen manier bedreigend moeten zijn: dit is de hefboom, de afschrikkende kracht van elke zichzelf respecterende diplomatie. Maar vandaag de dag, afgezien van het recht en het welzijn van de internationale economieën die op de proef worden gesteld door een conflict dat ernstige gevolgen kan hebben, waarvan de werkelijke omvang vandaag de dag niet zichtbaar is, is de taal van de Europese diplomatie substantieel stom. Buiten alles staan, of bijna overal buiten staan, staat niet toe dat men zich in een dodelijk of existentieel conflict begeeft voor de betrokkenen, en ook niet om de humanitaire en politieke schade te beperken. Slechte zaak, dit van een oude diplomatie die geen effectieve verbinding meer heeft met de werkelijke situatie ter plaatse. Het dwingt je tot moraliseren, propaganda maken, tot uitputtend geklets, tot ondoorzichtige perspectieven, tot immense tijdverspilling. Bemiddelen betekent een rol spelen, die gehad hebben, niet slechts een principiële onderhandelaar zijn.
Achter Netanyahu staat een land dat zichzelf van vernietiging wil redden en de problemen aanpakt door jarenlang de politieke, technologische en inlichtingendiensten te plannen die hen willen vernietigen. Achter Trump staat de transactionele logica, gevaarlijk en verraderlijk, maar ook het Pentagon of de resterende Amerikaanse rol in de regio en een lange traditie van strategische alliantie met Israël, tot gisteren het gemeenschappelijke erfgoed van Democraten en Republikeinen, vandaag de dag alleen nog betwist door de isolationistische Maga, een lelijke on-Amerikaanse soort. Wat er achter de Europeanen schuilgaat, is een mysterie. Misschien denken ze dat ze samen met Khamenei belangrijke credits hebben vergaard omdat ze slaafs de Obama-lijn hebben gevolgd, die duidelijk heeft gefaald sinds het eerste presidentschap van Trump. Maar de aanval is juist geboren uit die mislukking, die zelfs door de VN-organisaties is verkondigd en bevestigd, en deze vreemde leiding van achteren, leiding van achteren, van een Obama-achtige Trump, is geboren uit de effectiviteit en daadkracht van de afschrikking die de Israëlische luchtmacht in het luchtruim boven Teheran uitoefent. Men hoopt dat de Europese diplomatie verborgen kaarten heeft, waarvan het teken of de kleur nog onbekend is, maar men betwijfelt het. De verwoesting van Iran en de transformatie ervan tot een mislukte staat, naar het voorbeeld van Afghanistan, is in niemands belang. Maar dat dit doel door de Europese diplomatie kan worden nagestreefd, is voor niemand te voorspellen.
Meer over deze onderwerpen:
ilmanifesto
