Waarom uitzettingen uit Albanië in strijd zijn met het EU-recht

Ik heb met grote bezorgdheid vernomen dat op 9 mei verschillende Egyptische staatsburgers, vastgehouden in het CPR van Gjadër in Albanië, naar verluidt rechtstreeks van Tirana naar Caïro zijn gerepatrieerd, zonder ooit door Italië te zijn gereisd. Een operatie die, indien bevestigd, niet alleen een ernstig precedent zou vormen, maar ook een regelrechte schending zou betekenen van de Europese richtlijn inzake repatriëring , procedurele waarborgen, het recht op een doeltreffende voorziening in rechte en het beginsel van non-refoulement.

Ik heb onmiddellijk een parlementaire vraag gesteld aan de minister van Binnenlandse Zaken op welke rechtsgrondslag deze gedwongen repatriëring werd bevolen, uitgevoerd door een niet-EU-land zoals Albanië, met methoden die meer lijken op een willekeurige levering dan op een operatie die in overeenstemming met de wet werd uitgevoerd. De vraag is simpel: onder welke jurisdictie vielen deze mensen toen ze naar de luchthaven werden begeleid om gedwongen te worden gerepatrieerd? Het is niet de eerste keer dat we de ernstige kritiekpunten van de overeenkomst tussen Italië en Albanië aan de kaak stellen, maar deze keer worden we geconfronteerd met een sprong in de tijd die bevestigt hoe de hele propagandacampagne van de regering-Meloni zich voortdurend in een juridisch en politiek grijs gebied beweegt, waar de wet lijkt te zijn opgeschort en de democratische controle teniet wordt gedaan.

En ondertussen blijven honderden miljoenen euro's aan overheidsgeld binnenstromen om een ​​mislukte, ineffectieve en vanuit meerdere oogpunten mogelijk onrechtmatige operatie te financieren. We hebben transparantie nodig, we hebben politieke verantwoordelijkheid nodig en we moeten deze excessen onmiddellijk stoppen. Het parlement en de publieke opinie mogen niet onwetend blijven door gedwongen repatriëringen die in stilte worden uitgevoerd. De regering moet reageren, en wel nu.