Ik kan de conferentie van Chelsea niet vieren

Over hetzelfde onderwerp:

Ik heb medelijden met mijn Roma-vrienden die nog steeds brak zijn van de triomf in Tirana van drie jaar geleden, maar als Engelsman kon ik de overwinning van Chelsea in de Conference League niet vieren. De Blues sliepen ruim een ​​helft tegen Betis, besloten toen toch te spelen en scoorden vier doelpunten tegen de misleide Spanjaarden. Ze namen de beker mee naar huis, maar behaalden weinig eer . De Conference League is een saaie beker, die het team onder leiding van Enzo Maresca zelfs mee naar huis nam op slippers en gedurende het grootste deel van het toernooi met de reserves en het jeugdteam (het enige wat nog ontbrak was een verzoek om vrijstelling om het vrouwenteam te laten spelen. Het zou zelfs een idee kunnen zijn: de Conference omvormen tot de eerste vloeiende beker in de geschiedenis, met gemengde teams).

Het record blijft staan: het eerste team ooit dat alle Europese competities won. Maar je weet hoe bevredigend dat is: we leven in het tijdperk van statistische onanie, er zal altijd een "de eerste keer dat..." zijn, of een reeks overwinningen tegen een beschermde categorie waar luie journalisten en incidentele fans blij mee zijn. Team X heeft al veertig jaar niet meer verloren van een club uit Luxemburg; team Y heeft altijd gewonnen van tegenstanders die minimaal één blonde vleugelspeler opstellen; Team Z won alle wedstrijden die ze op zaterdagmiddag speelden. En als we het toch over records hebben, ik vrees dat ik de langere transfermarkt dit jaar niet aankan vanwege de tien dagen durende transferperiode in juni voor het WK voor clubs (het enige waar ik wel mee om kan gaan, weet je, is blond zijn). En terwijl ik me voorbereid op de Amerikaanse nachtmerrie van de komende weken, kijk ik met beschonken angst naar wat RaiSport ongetwijfeld al de ‘wals van de banken’ in de Serie A heeft genoemd.

En het is niet verwonderlijk dat, zoals wel vaker gebeurt, de grote verliezers van dit moment de sportjournalisten zijn die tot nu toe nog geen enkel punt juist hebben gehad. Maar het mooie is dat het ze allemaal geen bal kan schelen: tot eergisteren legden ze je nog uit hoe Conte's Juve en Allegri's Napoli zouden spelen, compleet met een lijst van spelers die al door de coaches van de clubs waren aangevraagd, en vandaag de dag zijn zij de grootste experts als het gaat om Max' Milan en Antonio's nieuwe Napoli. Het eikelgezicht van iemand die geloofwaardigheid voorwendt en vervolgens jarenlang alles fout doet, dat is nogal een record.

Meer over deze onderwerpen: