Tour de France, de perfecte ellips van Remco Evenepoel

De honderdeenenzeventig centimeter van Remco Evenpoel kunnen zich op een tijdritfiets perfect verdelen en een perfecte ellips vormen die op een zo onopvallend mogelijke manier door de lucht kan bewegen.

De Belg zweefde zesendertig minuten en tweeënveertig seconden door de wind van de Calvados, zijn vooruitgang zonder enige beweging behalve zijn benen. Zijn torso en schouders onbeweeglijk, zoals weinig anderen, de beste tijdritspecialisten. Een elegante en verfijnde, maar toch krachtige pas. Bovenal zeer effectief. In Caen was hij de snelste, vierde hij zijn tweede overwinning in de Tour de France en, bovenal, sloeg hij een enorme kloof tussen zichzelf en alle andere renners die een podiumplaats voor ogen hadden. Een goede manier om de spanning van zich af te schudden tijdens het wachten op de Pyreneeën . Een goede manier om, met feiten, te zeggen: "Ik heb een stap richting het podium gezet."

Remco Evenepoel trapte ongelooflijk hard. Hij kreeg de voorsprong die hij wilde, misschien zelfs meer. Hij had genoegen moeten nemen met minder dan de minuut en negentien seconden die hij Matteo Jorgenson en Primoz Roglic gunde, of de minuut en eenentwintig minuten die Jonas Vingegaard verloor . Zijn gezicht stond versteld toen hij de tijd van de Deen op het scorebord zag. Na zijn schrik staarden zijn ogen de verte in, terwijl zijn hoektanden zich om zijn onderlip spanden. Wielrennen is een sport waarbij teleurstellingen vaak omslaan in wraakzucht en de kracht van geest en verbeelding stimuleren. Jonas Vingegaard dwong zichzelf om de Tour aan te vallen.

Want Tadej Pogacar was de enige in de groep die het tempo van Remco Evenepoel kon volgen . Natuurlijk, zijn schouders bewogen meer en zijn bovenlichaam wiebelde mee met de beweging van zijn benen, maar wielrennen is geen wedstrijd van elegantie. De Sloveen liet Evenepoel zestien seconden achter bij de finish en behield een voorsprong van negenenveertig seconden in het algemeen klassement. In de prijzenkast droeg hij rode bolletjes (beste klimmer), groen (leider in het puntenklassement) en vooral geel. Zijn eenenveertigste gele trui. Alleen Jacques Anquetil (50), Chris Froome (59), Miguel Indurain (60), Bernard Hinault (75) en Eddy Merckx (96) waren hem voor.

Edoardo Affini keek lange tijd naar de andere lopers die drieëndertig kilometer aflegden, gekleurd door een (bijna) onafgebroken slang van gezichten, T-shirts, petten en vlaggen uit zowat alle uithoeken van de wereld, en hoopte dat de wind een beetje van richting zou veranderen, dat hij net genoeg zou aanwakkeren om hem op de stoel te houden die gereserveerd was voor de snelste man aan de finish . Hij bracht de dag door als de beste van de klas, en stond alleen op om plaats te maken voor Remco Evenepoel. Hij eindigde de middag als derde overall. Hij gooide zijn armen in de lucht en zuchtte: "Wat kun je doen? Het is te sterk," voordat hij wegliep.

Meer over deze onderwerpen: