Een verontwaardigde Bruce Springsteen overtuigt San Sebastián

Een verontwaardigde maar gelukkige Bruce Springsteen vierde afgelopen zaterdagavond het eerste van zijn twee concerten in de Reale Arena in San Sebastián, de enige Spaanse halte van zijn huidige tournee.

Woedend, omdat hij opnieuw een marathonconcert van bijna drie uur gaf voor 38.000 mensen, waarin hij diverse boodschappen stuurde aan de Amerikaanse president Donald Trump, wiens regering hij in de openingsfase van het afgezwakte recital omschreef als "corrupt en incompetent".

Dit was bijvoorbeeld het geval met No Surrender , Death to My Hometown , Lonesome Day , Rainmaker en Long Walk Home , allemaal verschillende albumtitels, maar die dienen als aanklacht tegen autoritarisme en als liedjes van hoop op een welvarende toekomst. Het feit dat de huidige tour Land of Hope and Dreams heet, is eveneens een statement.

Lees ook

En gelukkig maar, want vanaf het eerste moment dat we een toegewijde The Boss zagen, iets wat goed te merken was in nummers als My love will not let you down , The Promised Land en Hungry Heart , waarin hij petten in ontvangst nam, selfies nam met een paar gelukkigen op de eerste rijen, zijn mondharmonica weggaf en het publiek op de proef stelde, dat reageerde door ook mee te zingen met meer melancholieke nummers als Darkness on the Edge of Town en The River .

Het meest emotionele moment kwam ongetwijfeld midden in de set. Terwijl Springsteen in diezelfde periode de afgelopen twee jaar alleen op het podium stond, begeleid door zijn gitaar, om ons eraan te herinneren dat hij het enige overgebleven lid van zijn eerste band was en vervolgens "Last Man Standing " zong, veranderde hij vanavond het script en wilde hij met "House of a Thousand Guitars" uitdrukken dat hij nog vele jaren voor de boeg had, en met een zin met een duidelijk doel: " De criminele clown heeft de troon gestolen ." "Ik heb altijd geprobeerd een goede ambassadeur voor mijn land te zijn," zei hij oprecht, terwijl zijn toespraak op de schermen in zowel het Spaans als het Baskisch te lezen was.

De sentimentele toon van de avond werd voortgezet met "My City of Ruins ", oorspronkelijk gezongen als eerbetoon aan de slachtoffers van 9/11, en dat hij uitvoerde in Anoeta – zijn vierde bezoek aan het stadion van Real Sociedad – om hen ervan te verzekeren dat "het Amerika waar ik al 50 jaar over zing, echt is". "We zullen dit moment overleven", verklaarde hij, zichtbaar ontroerd, en veegde zelfs een traantje weg. Een ongewoon beeld voor Springsteen, dat hem een ​​van de vele staande ovaties opleverde die hij die avond kreeg.

Zoals het ook kon, ontbraken tijdloze hits als Because the Night , Wrecking Ball , The Rising en Badlands niet, evenals het bejubelde Thunder Road , met een saxofoonsolo met in de hoofdrol Jake Clemons, neef van wijlen Clarence Clemons, die begon door naar de lucht te wijzen terwijl The Boss zich de Big Man herinnerde.

Na twee uur begonnen de toegiften en daarmee gingen de stadionlichten aan. Born in the USA , Born to Run , Bobby Jean en Dancing in the Dark waren allemaal aanwezig in een slotplot dat eindigde met twee covers: Twist and Shout van The Beatles en Chimes of Freedom van Bob Dylan, een duidelijke knipoog naar 1988, toen Springsteen en de E Street Band deelnamen aan de "Human Rights Now!"-tour van Amnesty International – velen herinneren zich ongetwijfeld het legendarische Camp Nou-concert, eveneens met El último de la fila – en dat bijna 40 jaar later opnieuw klonk als een ode aan een betere wereld.

Op dinsdag, op hetzelfde tijdstip - en hoewel niet met hetzelfde publiek, maar met veel herhalers, meer dan je zou denken - is het tijd voor de tweede ronde.