Milei Risk

Het moest wel gebeuren. Op een gegeven moment zou de opeenvolging van beledigingen door de president de dam doorbreken die – afhankelijk van het geval – met voorzichtigheid, verantwoordelijkheid, berekening, bezorgdheid en zelfs angst was gebouwd. Maar alles heeft een grens. Die is nog niet bereikt, ook al waren de gebeurtenissen in de Senaat van donderdagavond een belangrijk teken.

Na 19 maanden aan de macht te zijn geweest, had Macri de helft van het landenrisico van Milei.

Vlak nadat Milei president was geworden, maakte Pepe Albistur een bekritiseerde video. Hij zat op het strand als iemand die naar een film kijkt en zei: "Het is tijd voor rust, bezinning en vooral popcorn. Laten we niet zonder popcorn komen te zitten. Het is Goede Week, we weten niet of die in maart of april valt." Ook zouden de omstandigheden vandaag de dag niet gunstig zijn om zo'n video acceptabel te vinden, noch om het vroegtijdig aftreden van een constitutionele president toe te juichen. Het is ook niet aannemelijk dat een dergelijk scenario zich in de nabije toekomst zou kunnen voordoen. Maar het vermoeden groeit dat er iets irrationeels het functioneren van de regering van binnenuit bedreigt.

Degenen die wetgevers ratten noemen, gouverneurs staatsgreepplegers, hun bondgenoten beledigen en hun vicepresident een verrader, zouden vroeg of laat wel de vruchten plukken van wat ze gezaaid hebben. Maar het meest verontrustende is dat deze verzameling tegenstanders niet het resultaat is van onvermijdelijke conflicten of noodzakelijke kosten die betaald moeten worden voor grotere voordelen, maar eerder van zelf toegebrachte schade.

De geschiedenis leert ons dat Nero, die aan het begin van de christelijke jaartelling 14 jaar lang Romeins keizer was, de grootste exponent van zelfdestructieve kracht was. Hij verloor de macht na een belastingopstand van de gouverneurs van het huidige Frankrijk en Spanje. Deze opstand was het gevolg van een conflict met Rome over de verdeling van lokale belastingen.

Nero is vooral bekend vanwege de Grote Brand van Rome. Hoewel dit historisch niet is bewezen, wordt hij verantwoordelijk gehouden voor de verwoesting van de stad. Hij wilde de stad naar zijn eigen wens herbouwen. De mythe dat Nero lier bespeelde vanaf een heuvel terwijl hij genoot van de brandende hoofdstad van zijn rijk, is nog steeds actueel.

Afgezien van de anekdote die Nero ook graag in het openbaar zong, lijkt elke historische vergelijking met Milei overdreven. Maar het stelt ons in staat te reflecteren op de mate waarin het karakter van een leider, los van zijn specifieke beleid, politieke en fundamenteel materiële voorspellingen beïnvloedt, aangezien de economie een manager van verwachtingen is. Bijvoorbeeld: het landenrisico van Argentinië is ongeveer twee keer zo groot als dat van Macri tijdens dezelfde 19 maanden van zijn regering, ook met Luis Caputo en Federico Sturzenegger aan het hoofd van de economische regio's, en Milei had ook een begrotingsoverschot dat Macri niet had. Het zijn andere tijden voor Argentinië en de wereld, maar er is ongetwijfeld een "Milei-risico".

Een ander voorbeeld zijn de zeer bescheiden beleggingsresultaten van het RIGI een jaar na goedkeuring, of de niet-uitgekomen verwachtingen van de minister van Economie met betrekking tot de "bufferdollar". Dit zijn tekenen dat zowel grote investeerders als, in veel mindere mate, consumenten, hoewel voorstanders van economische rationaliteit, wantrouwen tonen ten aanzien van het vermogen van de overheid om conflicten op te lossen door "economische stress" te de-escaleren in plaats van te escaleren.

Zelfs los van de verkiezingsuitslagen zijn er mensen die speculeren over de mogelijkheid dat Milei's humeur weer oplaait. Dat kan zijn als hij verliest omdat hij zich in het nauw gedreven voelt, waardoor hij alle betrokkenen steeds meer wantrouwt en zich gaat verdedigen door zijn inzet te verdubbelen. Of dat het humeur weer oplaait als hij wint, omdat de overwinning hem ertoe aanzet zijn grenzen te verleggen en hem het gevoel te geven dat hij almachtig is.

Hoe dan ook, diverse sectoren verwachten veranderingen na de verkiezingen, van de reeds herhaalde economische en valutakwesties tot de politieke arena. Kabinetswisselingen worden overwogen, en wellicht zal Milei's uitbundige lof voor Guillermo Francos in zijn toespraak op de beurs op Zwarte Donderdag de geruchten ontkrachten dat de stafchef volgend jaar december zijn post zal verlaten.

Terugkerend naar Albistur en zijn popcorn: Milei's vijandigheid jegens Victoria Villarruel zou onbegrijpelijk zijn als de president niet dacht dat zijn vicepresident hem zou opvolgen, in de veronderstelling dat ze haar termijn niet zou afmaken. Onderzoeksjournaliste Emilia Delfino heeft zojuist het boek "La Generala " gepubliceerd, een ongeautoriseerde biografie van de vicepresident, waarvan een hoofdstuk afgelopen zondag door PERFIL werd gepubliceerd . Emilia Delfino schreef in een rapport dat "Russo (huidig directeur-generaal van de Senaatsadviesraad, benoemd door vicepresident Victoria Villarruel in mei 2025) gelooft dat Milei haar termijn niet zal afmaken. Er hangt een samenzweringssfeer rond Villarruel. Opvallend is dat hij de afgelopen weken Rucci (Claudia Rucci, dochter van de peronistische vakbondsleider die door de Montoneros werd vermoord) weer in het team heeft opgenomen om vanuit het peronisme politiek te bouwen."

Dezelfde tweederde meerderheid die nog resteert in de Senaat om de wetten tegen de regering aanstaande donderdag aan te nemen, is wat nodig zou zijn om het afzetten van een president via afzetting goed te keuren. Het Huis van Afgevaardigden is de beschuldigende kamer, maar de Senaat is degene die uiteindelijk oordeelt en beslist.

Nero, een voorbeeld van een zelfdestructieve heerser, zong ook graag in het openbaar.

De bezorgdheid van de president over een mogelijke afzettingsprocedure kan ook worden herleid tot Karina Milei's bevel van een jaar geleden om Marcela Pagano te diskwalificeren als voorzitter van de afzettingscommissie van het Huis van Afgevaardigden. De voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Martín Menem, verdaagde niet alleen de zitting die de aangestelde bevoegdheden van de commissie zou bevestigen, maar ontsloeg ook Oscar Zago, de leider van het Libertarische blok, omdat hij Marcela Pagano tot voorzitter van die commissie had bevorderd.

Het ‘Milei-risico’ kent twee aspecten: het risico voor Milei zelf in zijn taken en het risico dat hij vertegenwoordigt voor derden aan het hoofd van de uitvoerende macht.