Héctor Monteón: 6 decennia theater, onderwijs en podia
Héctor Monteón is acteur, voordrager, regisseur, poppenspeler, promotor en docent geweest. Maar bovenal was hij een theaterfanaat – en dat zegt hij met trots.
Het is geen oppervlakkige metafoor: zijn meest emblematische werk, " Het dagboek van een gek " van Nikolaj Gogol, werd meer dan 600 keer opgevoerd en markeerde een carrière die hand in hand ging met die van zijn broer Humberto, die hem onderweg begeleidde.
Maar de ware waanzin van Monteón schuilt niet in de personages die hij speelt, maar in zijn vastberadenheid om zijn hele leven te wijden aan de podiumkunsten , vaak tegen alle verwachtingen in, het systeem en het budget.
" Je stopt niet met theater ", zegt hij met de stem van iemand die al meer dan een halve eeuw op de planken staat.
"Het werk moet evolueren, het moet meerdere keren worden opgevoerd, het moet rijpen en daarvoor moeten we ruimte blijven creëren voor de lokale scene. Al een tijdje hebben institutionele fora de reguliere seizoenen namelijk drastisch ingekort."
Hector MonteonRol van de geciteerde persoon
Scène uit het toneelstuk "Het dagboek van een gek" met Héctor Monteón.
Vanuit zijn carrière als docent – waar hij leraar, schooldirecteur, supervisor en sectorhoofd was – en vanaf het podium bouwde Monteón een oeuvre op dat niet alleen toeschouwers, maar hele generaties kunstenaars trainde.
" Lesgeven en theater zijn mijn leven; ik heb ze nooit gescheiden, want ik ben er tegelijk mee begonnen. Sterker nog, ik begon bij de Theaterworkshop aan de Jalisco Normaalschool , samen met mijn broer Humberto, met wie ik deze avonturen begon ", vertelt Monteón.
Hoewel zijn eerste contact met het toneel al eerder plaatsvond, namelijk in zijn kindertijd." Mijn basisschool had een enorm theater, voor duizend mensen. Ik zag het podium donker en mysterieus, en toen begon het mijn aandacht te trekken. De duisternis van het theater trok me al van jongs af aan ", herinnert hij zich lachend.
Vanaf dat moment wist Monteón dat het klaslokaal en de borden hand in hand zouden gaan." Op de Normaalschool stond ik bekend om mijn theaterlessen en het voordragen van gedichten. Zelfs als student voerde ik mijn eigen toneelstukken op. Er is geen scheidslijn tussen theater en lesgeven: wat ik in het ene leerde, paste ik toe op het andere ", zegt hij.
In de jaren zestig, toen het theaterleven van Guadalajara werd georganiseerd te midden van instellingen en passies, maakte Monteón deel uit van het theatergezelschap en het poppentheater van het Jalisco Instituut voor Schone Kunsten .
" We hadden veel geluk, want we werden al snel uitgenodigd om ons aan te sluiten bij het hoofdgezelschap van het Theater voor Schone Kunsten. Ik was pas 17 jaar oud en ik werkte al met de groten van het toneel ", voegt hij eraan toe.
Gedurende zijn hele carrière werkte hij met blinde kinderen, gaf hij les in declamatie en toerde hij door dorpen met de Conasupo Theater Brigades (een staatsbedrijf dat basisvoedsel tegen lage prijzen aanbood). Hij gaf voorstellingen in plattelandsgemeenschappen in een tijd waarin kunst nog als een publieke dienst werd gezien.
"Ik heb veel geleerd van lesgeven dat me hielp in het theater, en van theater dat me hielp om les te geven. Het is een voortdurende dialoog. Daarom zeg ik dat ik een vreemde leraar ben, een beetje gek misschien, omdat ik altijd tussen die twee heb geleefd."
Hector MonteonRol van de geciteerde persoon
Héctor Monteón presenteert het boek "Casa de teatro el Caminante".
Officieel was het al sinds september 2000 geopend en bood het onderdak aan een breed scala aan lokale theatervoorstellingen . Vanaf het begin hanteerde Monteón één regel: respect voor het publiek.
" Het ging er nooit om meer te vragen of winst te maken; de voorwaarde was dat de artiesten het publiek respecteerden en dat hun werk door de tijd en de uitvoeringen heen kon rijpen. Ik verdiende er niets mee. Ik deed het uit liefde voor het podium, uit die waanzin die me al sinds mijn kindertijd vergezelt ", zegt hij.
Casa Teatro el Caminante in 2015.
" Ik genoot van alles: schilderen, vegen, afspreken met vrienden. Het was mijn thuis. Ik heb er enorm van genoten. Soms denk ik: als ik terug kon, zou ik dat doen, maar ik kan het niet alleen. Je hebt een team nodig, steun. Maar de wens is er nog steeds ", legt hij uit.
Die dagelijkse toewijding definieert hem meer dan welke andere prijzen dan ook, ook al heeft hij ze al ontvangen: de Award for Theatrical Merit (2010), erkenning van de United Theater Artists of Jalisco en het Ministerie van Cultuur , en vele andere. Zijn werk is altijd een dolle onderneming geweest, een roeping die de administratieve gezond verstand van de kunsten tart.
Met dat idee in gedachten heeft de theaterkunstenaar ook zijn carrière en die van zijn eigen ruimte gedocumenteerd, wat hij samenvat in het boek " Casa Teatro El Caminante ". Dit boek bevat journalistieke aantekeningen, foto's, statistieken en anekdotes over de 15 jaar van zijn onafhankelijke ruimte, dat hij op 29 oktober presenteerde in het Ex Convento de Carmen.
Gevraagd naar de huidige stand van zaken in het theater, glimlacht Monteón: " Het beste theater is altijd dat wat in het heden wordt gemaakt. Het belangrijkste is om aanwezig te zijn. We hebben geen recht om in de vergetelheid te raken ", waarschuwt hij.
Die vasthoudendheid – die heldere waanzin – vat het leven van Héctor Monteón samen. Een professor die begreep dat theater niet opgelegd wordt: het wordt gedeeld . Dat het podium uiteindelijk gewoon een klaslokaal is, en dat elke voorstelling, net als elke les, een daad van geloof is.
mural
