Hermann Bellinghausen: De Huisdierenoorlogen

T

Het begon allemaal toen de 9e Hij liet zijn schoothondjes op de chromen velgen van de truck van de vrouw in foto 4 plassen, die hij irrationeel haatte. De 9e ontkende de beschuldigingen. En als dat zo is, dan was dat niet met opzet, zei hij. Maar daar zijn camera's voor, en je kon duidelijk zien hoe de vrouw haar honden met geweld naar de grote vrachtwagen trok en ze daar liet plassen. De symbolische toestemming van de buren maakte het meisje van nummer 9 woedend, uit pure trots, en de volgende keer leegde ze haar poepzakje op het tapijt in de hal. Omdat er geen algemene reactie kwam, herhaalde het 9e Regiment Operatie Shit op de mat van de vijand, zoals dat ook bij het 4e Regiment gebeurde.

De volgende stap was een klacht indienen bij het Openbaar Ministerie van Binnenlandse Zaken wegens vijandige verontreiniging van het pand. De buren hebben bewijs geleverd. Degene op de 9e diende een tegenzaak in. De advocaten kwamen ter plaatse. De kwestie kreeg een politieke lading, omdat de vrouw op nummer 9 sympathiseerde met de ene partij, terwijl de vrouw op nummer 4 sympathiseerde met een andere. Toen ze eens met elkaar aan het praten waren, beledigde de vrouw op de 9e verdieping haar buurman.

Hij ging naar de partij van zijn keuze die het kiesdistrict bestuurde, sprak met zijn afgevaardigde, en de afgevaardigde riep vanuit de zaal van het Congres op om de lievelingen van de tegenpartij te vergiftigen. Blijkbaar kwam het idee uit de 9e eeuw. De prairie vatte vlam. De eerste sterfgevallen werden op televisie uitgezonden. Toen waren er zoveel dode honden dat het een probleem voor de volksgezondheid werd. De slachting onder de katten was minder zichtbaar en vond plaats op terrassen en daken. Er waren mensen die biefstukken met strychnine door de open ramen gooiden.

De massamedia schreeuwden en schreeuwden, maar het waren de fanatici die toesloegen. Mensen lieten hun hond niet meer uit. Ze sloten de ramen voor de katten, maar ja, je ziet hoe ze zijn: velen ontsnapten en kwamen nooit meer terug, of deden dat op het laatste moment. Er werden pogingen tot onderhandelingen ondernomen, de gevechten verspreidden zich razendsnel. Beide kanten blokkeerden de wegen en lieten hun levenloze, of toch al stijve, dieren zien. Ze vielen dierenklinieken en speciaalzaken aan. De situatie liep uit de hand toen de golf van geweld Australische parkieten, schildpadden, hamsters, leguanen en axolotls bereikte.

Er volgden groteske taferelen. Een menigte bezette een aquarium en sloeg met vleermuizen de ruiten van de vissentanks kapot. De arme vis sprong en stierf, omdat het politieke activisme van de eigenaar de boosdoener was, en ze werden bruut vertrapt. De menigte zwaaide met vlaggen en knuppels terwijl doodsbange honden met riemen achter hen aan sleepten. In de ochtend werden katten met halsbanden gezien die aan telefoonkabels hingen. In Ajusco zijn twee paarden van een man gedood.

De mensen waren onherkenbaar, woedend en wraakzuchtig. Het rouwen om het eigen huisdier sloeg om in haat voor het huisdier van de vijand. Ze gingen van gif over op krachtigere procedures. Het bleek dat er in de huizen veel meer wapens aanwezig waren dan geregistreerd. Brandweerlieden, politie en strijdkrachten kwamen tussenbeide; Er was geen gebrek aan mensen die hun honden vergiftigden.

Men vreesde dat gezelschapsdieren en zelfs verwilderde dieren zouden uitsterven, maar voordat het zover was, verdwenen de huisdieren op een magische nacht. Ze gingen weg. Alleen de honden en katten die volledig opgesloten zaten, moesten blijven. De vogels in de kooi stopten met zingen, de papegaaien werden stil en de mensen besloten de vogels vrij te laten, ondanks de onzekerheid over een vrij leven voor kanaries en kardinaalvissen in gevangenschap. De kippen stopten met het leggen van eieren en op het platteland verdroogden de borsten van de koeien.

Groepen mensen hadden opeens geen huisdieren meer om te doden. Ze staarden elkaar wanhopig aan. Ze verloren hun rust, hun figuur. Ze beseften het. Ze werden overmand door wroeging en zagen geen kans op verlichting. Een stelletje moordenaars, zo voelden ze zich, verlangend naar de middagwandeling en het deugdzaam verzamelen van ontlasting, het verschonen van de kattenbakken, het schoonmaken van aquaria en vissenkommen. En het allerergste: geen hond om mee te knuffelen, geen straathond of insect. Wat een verdriet overviel hen, zonder de kracht om elkaar te slaan. Er ontstond angst.

Er werd gezegd dat honden, katten en verschillende andere diersoorten hun toevlucht zochten in de bossen en op de hellingen van vulkanen. Ze trainden in guerrillatechnieken ter voorbereiding op wraak. Dat ze geld ontvingen van Duitse en Britse NGO's (wat niet waar is). Dat de Chinezen hierachter zaten. Dat de Verenigde Staten van plan waren militair in te grijpen om de rechten van hondenrassen van Europese oorsprong te beschermen; Noch Xolo's noch Pekingezen stonden op zijn lijst, en hij bood asiel aan honden, katten en paarden met een geldige stamboom.

De huisdieren waren niet van plan om terug te komen. Het platteland beviel hen uitstekend. Ze herwonnen hun atavistische jachtvaardigheden en hun aanpassing aan de elementen. Ze lieten de mensheid in de steek. Mensen zaten zonder een hond die met zijn staart kwispelde of lief naar hen gilde. De voormalige katteneigenaren waren zo ontdaan dat ze zichzelf begonnen te krabben. Politieke partijen beschuldigen elkaar, maar dat heeft geen juridische gevolgen gehad. Zelfs duiven, kraaien en mussen verlaten de straten en parken. Zonder concurrenten en roofdieren bleven alleen de ratten over, die zich op hun gemak voelden bij ons.