Hoeveel is een spelfout waard?

Zoals Carina Farreras in de rubriek Vereniging heeft gemeld, veroorzaken de toelatingsexamens voor universiteiten (PAU) dit jaar problemen door wijzigingen in de criteria voor het aftrekken van punten voor spelling-, interpunctie- of grammaticafouten. Dat er punten worden afgetrokken voor dit soort fouten in taalexamens lijkt vanzelfsprekend, hoewel de waarde die aan elke fout wordt toegekend altijd ter discussie staat. Hoeveel is een spelfout waard? Een tiende van een punt? Meer? Minder?

Het wordt ingewikkeld wanneer dit criterium wordt toegepast op niet-taalvakken. Het lijkt erop dat docenten die de examenonderdelen beoordelen die overeenkomen met vakken die traditioneel bekend staan ​​als geesteswetenschappen of literatuur, de vereiste criteria hanteren. Bij natuurwetenschappelijke examens beweren sommige docenten echter dat ze niet over de academische vaardigheden beschikken om het onderdeel dat spelling-, interpunctie- en grammaticafouten behandelt, adequaat te beoordelen.

Sommige wetenschapsleraren beweren dat ze niet over de academische vaardigheden beschikken om de taal te corrigeren.

(Tussen haakjes: spelfouten zijn fouten die de spelfout van een woord beïnvloeden, bijvoorbeeld door een verwarde letter of een extra of ontbrekend accent. Het schrijven van jinebra in plaats van ginebra is dus een spelfout. Een leestekenfout verwijst naar een verkeerd geplaatste komma, bijvoorbeeld tussen onderwerp en werkwoord: "De winkelier kwam te laat", een zin waar de komma niet had moeten staan. Een grammaticale fout kan het onjuiste gebruik van werkwoordstijden zijn, het gebrek aan overeenstemming tussen onderwerp en werkwoord, of het vermengen van enkelvoud en meervoud of mannelijk en vrouwelijk.)

Dat sommige wetenschapsdocenten hun handen in onschuld wassen, is niet langer verrassend, maar het zou ons wel aan het denken moeten zetten. Want taal, ook al is het maar een vak, is hét vak, hét vak dat iedereen in staat stelt te communiceren, hét vak dat een wetenschapsdocent of een basisschoolleraar in staat stelt leerlingen de kennis bij te brengen die relevant is voor de vakken die ze doceren.

In al deze verwarring is de improvisatie van het regionale ministerie zorgwekkend, omdat toekomstige universiteitsstudenten een groot deel van hun academische en professionele carrière, waaraan ze nu beginnen, op het spel zetten. Er zijn duidelijke en precieze regels nodig, zodat elke spellingsdeskundige dezelfde criteria hanteert en de indruk wordt vermeden dat elke docent zijn eigen boekje heeft. Maar het echte debat, het debat dat achter al deze rook schuilgaat, is: mag een student met spelfouten de universiteit binnenkomen?