Pianiste Yuja Wang toonde haar elegantie in het Nationaal Auditorium.

Omar González Morales

Krant La Jornada, zondag 8 juni 2025, p. 4

Pianiste Yuja Wang trad op in het Nationaal Auditorium, begeleid door de bijna vijftig musici van het Mahler Kamerorkest. Haar spel staat bekend om haar verfijning, maar ook om haar elegantie, precisie en generositeit.

Vrijdagavond, voor een bijna volle zaal in het Reforma Theatre, badend in een sluier van licht, verbrak Wang de stilte met de Coriolanus Ouverture. Ze strekte haar handen uit over de Steinway & Sons, geconcentreerd en onverstoorbaar.

Ze verscheen in alle eenvoud, gekleed in een typische – en voor sommigen zelfs controversiële – korte jurk, dit keer zwart; ze was uitbundig, ze leek bevrijd. Haar glimlach was breed en aanstekelijk, net als de muziek waarmee ze het publiek routinematig met emotie vult.

De Chinese kunstenaar voerde het stuk van Ludwig van Beethoven uit en liet daarbij, zoals gebruikelijk, de noten en mollen snel op en neer gaan.

Ondertussen keek het publiek haar in vervoering aan, alsof ze dezelfde trap op en af ​​liep, gecreëerd door de zwart-witte toetsen waarmee ze haar uitvoering naspeelde. De uitdaging waar Yuja Wang voor staat, is niet gering: ze maakt haar debuut als dirigent, een rol die ze combineert met die van soliste, wat haar kritiek heeft opgeleverd omdat ze vatbaar is voor fouten.

Haar jeugd getuigt van het talent dat ze met zich meedraagt. Ze heeft talloze prijzen en onderscheidingen ontvangen, maar ze liet al snel zien waarom.

De pianiste speelde vervolgens vloeiend Chopins Pianoconcert nr. 2 in f mineur, Op. 21. Met meesterlijke techniek voerden haar vingers het allegro vivace uit. Ze was opwindend; het publiek was stil, kalm, verbijsterd, alsof ze haar van euforie zag opstijgen. De uitvoering van het begeleidende orkest was niet minder spectaculair.

Het stuk was afgelopen en het publiek hield op met zwijgen. Alsof ze rozen waren, stonden ze op en applaudisseerden ze prompt voor haar; geen wonder. Ze beantwoordden haar gulheid, want ze hield niets achter. Haar concentratie was absoluut; ze dirigeerde vanaf de piano, stond op en coördineerde, en manifesteerde met haar armen de muzikale golven.

Het repertoire werd voortgezet met Igor Stravinsky's Dumbarton Oaks Concerto in Es majeur. Achter Wang stond de viool van de Duitse violist José Maria Blumenschein, een andere gerenommeerde maestro.

Wang werd geboren uit Braziliaanse ouders, maar woonde in Duitsland. Zijn uitzonderlijke begeleiding tijdens concerten en het dirigeren van twee stukken vóór zijn twee optredens op het podium leverden hem applaus van het publiek op.

In de pauze kwam de pianist echter langzaam terug op het podium; het zaalpersoneel moest voortdurend de posities van het orkest herschikken. De stilte nam het podium weer in.

Het publiek was niet blij met de vertraging, maar zodra de diva terugkwam in een nieuwe, elegante gele jurk, stond ze klaar om Stravinsky's stuk met meesterlijke precisie te spelen.

In deze uitvoering vielen zijn levendigheid en lichtheid op, afgewisseld met momenten van rust en zijn kenmerkende duizelingwekkende techniek. Hij bewoog de piano van begin tot eind. De violen waren zijn bewakers.

Het laatste stuk, Pianoconcert nr. 1 in bes mineur, opus 23, begon met een tinkelend geluid, waarbij Yuja Wang de plechtigheid tentoonspreidde die ze altijd in Tsjaikovski's stukken legt. Ze versnelde, bewoog vooruit en speelde rond. Blumenschein begeleidde haar.

Op dat moment klonk het gezang van twee vogels in de zaal, die zich bij het concert voegden en het publiek betoverden. Het was alsof ze gehoor gaven aan de muzikale roep van de Chinese kunstenares en haar orkest. Wang nam haar rol als dirigent op zich: ze stond op, bewoog haar armen en dirigeerde de fluiten, klarinetten, hoorns, trompetten en andere instrumenten die haar begeleidden.

Ze was klaar en het publiek gaf haar een staande ovatie; ze keerde gul terug om haar orkest te feliciteren. Onverwachts ging ze weer achter de piano zitten en gaf opnieuw een snelle demonstratie van haar grote technische vaardigheid door een kortere versie van Arturo Márquez' Danzón nr. 2 uit te voeren. Ze was helemaal alleen; haar collega's genoten ook van de show. Zo kwam er een einde aan haar drukke dag.

Ze boden bloemen aan de hoofdpersoon en José María Blumenschein aan, die ze in ontvangst namen en vervolgens aan hun collega's gaven. Ze deelden in het succes en het applaus.

Dat is Yuja Wang. Hoe lang we ook moeten wachten om haar te horen, ze is een moderne pianodiva.