César Guzmán: de man die ervoor koos niet corrupt te worden

Ik ontmoette César Guzmán in 1995, toen hij met een hond aan zijn zijde door de straten patrouilleerde als onderdeel van de hondenbrigade van de politie van Guadalajara (toen nog Grupo Lobos geheten). Ik was een beginnend verslaggever die voor Notimex misdaadverslaggeving schreef. Als jonge politieagent wist hij al dat hij niet om het geweld zelf draaide, maar om een ​​duidelijke roeping: zichzelf beschermen zonder zichzelf te verraden.

Die eerste periode, van 1995 tot 2000, heeft mij meer geleerd dan een redactie zou kunnen. Wij patrouilleren vaak samen; Hij was gewapend, ik had een notitieboekje en een recorder bij me. Dankzij César begreep ik hoe criminaliteit in Mexico werkt. Niet via de mededelingenborden, maar vanaf de straat. Van angst. Van de onzichtbare codes.

In die jaren klom César op tot commandant van de Lobos-groep. Ondertussen zette ik mijn journalistieke pad voort in andere staten. We ontmoetten elkaar opnieuw in 2007, tijdens een vergadering op het Amerikaanse consulaat. Wij waren beiden, op verschillende momenten, geselecteerd voor opleidingsprogramma's van de Amerikaanse overheid. Ik zag hem en wist dat hij niet veranderd was: hij had nog steeds dezelfde standvastige blik, dezelfde onkreukbare ethiek. Hij vertelde mij dat hij een opleiding had gevolgd in de Verenigde Staten, in Israël en in Engeland. Dat had hij wel geleerd, maar zonder zichzelf te verraden. Want om in dit land hogerop te komen in de publieke sector, moet je vaak vies worden. En Caesar wilde niet.

Hij verliet het systeem. Hij richtte zijn eigen beveiligingsbedrijf op. Hij creëerde synergie met buitenlandse agenten, met specialisten, met anderen die er ook van overtuigd waren dat het anders kon. En vanuit zijn loopgraaf vocht hij verder. Niet vanwege het geld – dat ontbrak hem inmiddels niet meer – maar uit overtuiging. Omdat Caesar niet wilde dat de ‘slechteriken’ zouden winnen. Hij zei dit met een stille maar scherpe minachting voor criminelen.

Hij dronk geen druppel alcohol. Niet omdat hij puriteins was. Maar omdat hij zo was: helder, geconcentreerd, gedisciplineerd. Het was samenhangend. Vol. Professioneel.

En het maakt mij kwaad dat ze hem lafhartig hebben vermoord. In dit land waar het leven weinig waard is als je niet tot de rode cirkel of de gouden bureaucratie behoort. Ze vermoordden hem zonder hem de kans te geven zich te verdedigen. Voor een man die leefde van het verdedigen van anderen.

César leerde mij het spel te lezen waarin zakenlieden, politici, criminelen en justitiemedewerkers, die steeds meer op elkaar lijken, tegenover elkaar komen te staan. Het gaf mij een veilig gevoel in een stad waar het hebben van een wapen of macht genoeg is om je ongestraft te kunnen doden.

Eén van zijn uitspraken is mij bijgebleven: "Om het kwaad te laten zegevieren, is het alleen nodig dat goede mensen niets doen."

Dat deed hij. En dat maakt het eeuwig.

Caesar bleef niet stilzitten.

Hij is ook niet beroemd geworden. Hij zocht niet eens de schijnwerpers op.

Hij werkte gewoon. Studie. Hij heeft bijgedragen. Onderwezen.

Hij hielp wie hij kon. En hij vocht.

Wij hadden ook plannen.

Misdaad kostte hem niet alleen zijn leven: het maakte ook een einde aan een project dat we met behulp van kunstmatige intelligentie hadden opgezet om risico's te voorkomen, mensen te informeren en duidelijke veiligheidsberichten via sociale media te verspreiden.

We creëerden een personage met zijn naam: GPT César Guzmán. Een digitale uitbreiding van zijn ervaringen, ontworpen om te communiceren, te begeleiden en te onderwijzen.

En daar waren we dan: meer dan 9.000 volgers op Facebook, 14.000 op Instagram en TikTok was een hit. Maar de boodschap kwam over.

En nu schrijf ik dit. Omdat ze hem vermoord hebben.

Omdat misdaad – het soort misdaad waartegen hij zijn hele leven gevochten heeft – hem vermoordde zonder dat hij de kans kreeg zich te verdedigen.

En hij heeft niet zomaar een einde aan zijn leven gemaakt.

Hij heeft ons verlangen weggenomen. Zijn voorbeeld. Zijn plannen. Zijn schone manier van doen.

Ik ben boos. Omdat goede mensen niet op die manier mogen sterven.

Omdat de slechteriken niet zo makkelijk mogen winnen.

Omdat de slechteriken niet zo makkelijk mogen winnen.

Cesar was consistent, eerlijk en professioneel.

Hij was mijn vriend.

En ik mis hem meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Omdat Caesar wilde dat de goede jongens iets zouden doen.

En ik, voor hem en voor wat we samen hebben gedaan, zal niet zwijgen.