Haat in de ingewanden

De mate van confrontatie en haat die in de Spaanse politiek ontstaat, zou de goede situatie van Spanje wel eens kunnen ruïneren. Het zal niet plotseling gebeuren, maar wel onherstelbaar. Er is een momentum dat ons nog steeds in staat stelt te groeien, maar de volgende termijn zou wel eens een woestenij kunnen worden, ongeacht wie er regeert.

Tijdens de transitieperiode was de economische situatie nijpend. Er was echter een gemeenschappelijk project: de verzoening van de twee Spanjes. Het is waar dat veel dingen ons verdeelden: republikeinen en monarchisten; links en rechts; centralisten en federalisten; arbeiders en zakenlieden; rijk en arm...

Maar ondanks al deze verschillen waren we er allemaal duidelijk over dat we geen nieuwe burgeroorlog wilden. We streefden naar een gemeenschappelijke toekomst in een democratisch Europa dat economische welvaart voor onze kinderen en een verzorgingsstaat zou bieden. Dus gingen we aan de slag. We stelden een grondwet op zoals die van 1978, een grondwet die iedereen omvat en op weg is de langst bestaande in onze geschiedenis te worden.

De toon die politici en de media aanslaan, wordt steeds gevaarlijker.

Die gezamenlijke inspanning, die coëxistentie, heeft ons in staat gesteld de zware oliecrisis tussen 1973 en 1976 te boven te komen. Het heeft ons in staat gesteld toe te treden tot de Europese Unie en te genieten van de grootste periode van vrede, vrijheid en vooruitgang in de geschiedenis van Spanje. Nu is het andersom. We genieten van een comfortabele economische situatie. We hebben de wind in de rug. We zijn ver verwijderd van de twee oorlogen, die in Oekraïne en die in Gaza, een afstand die ons gunstig gezind is, net als in de Eerste Wereldoorlog. Immigranten, toeristen en buitenlands kapitaal komen van alle kanten. Maar we staan ​​op het punt een puinhoop te beginnen.

In plaats van verzoening te omarmen om de grote geopolitieke en technologische uitdagingen het hoofd te bieden, laten we ons meeslepen door confrontatie en haat. De toon die politici en media hanteren, wordt steeds gevaarlijker: "maffia of democratie". Verhulde dreigementen met gevangenschap, aanslagen, staatsgrepen, gerechtelijke vervolging, het in diskrediet brengen van instellingen en wetshandhavingsinstanties, om nog maar te zwijgen van de gemelde onrust in de kazerne.

Het resultaat zou wel eens een verlies aan vertrouwen in onze economische toekomst kunnen zijn; een verlamming van de hervormingscyclus; een verzwakking van instellingen. Wie maakte een einde aan de huidige economische voorspoed? Ze hebben er allemaal een einde aan gemaakt, en de voorspoed stierf vanzelf. Zoals in Martin Ritts film *The Hatred* (1970). Politieke of sociale actie tot het uiterste doorvoeren kan tot niets goeds leiden.

Er lijkt weinig twijfel over te bestaan ​​dat het bestuursmodel dat Pedro Sánchez zeven jaar geleden koos, het beste was. De "nee is nee"-aanpak om de partij met de meeste stemmen te beletten te regeren en vervolgens de macht te grijpen via een motie van wantrouwen gebaseerd op de corruptie van de PP, heeft ons in de impasse gebracht waarin we ons bevinden.