Het huisvestingsprobleem verbetert niet

Toegang tot huisvesting in Spanje, zowel huur als koop, is een terugkerend onderwerp van publiek debat en een bron van frustratie onder burgers. De constante stijging van de huizenprijzen gaat niet gepaard met een evenredige stijging van het huishoudinkomen, wat niet alleen de meest kwetsbare groepen, zoals jongeren, treft, maar ook werknemers met een midden- of hoger inkomen. Dit fenomeen draagt ​​aanzienlijk bij aan een pessimistische kijk op de economie, ondanks de positieve macro-economische indicatoren van het land.

In de afgelopen tien jaar is de gemiddelde huurprijs in Spanje met meer dan 50% gestegen, vooral in grote steden die meer menselijk kapitaal hebben aangetrokken. Tegelijkertijd hebben de koopprijzen een sterk herstel doorgemaakt. De inkomens hebben echter geen gelijke tred gehouden. Het gemiddelde bruto jaarsalaris ligt rond de € 28.000, wat neerkomt op een netto maandsalaris van € 1.800. Met een gemiddelde huurprijs (60 vierkante meter) die in veel hoofdsteden gemakkelijk boven de € 1.000 per maand ligt, is de resulterende stijging van 50% disproportioneel en vaak onbetaalbaar.

Hoge prijzen De mensen die het zwaarst getroffen worden, zijn mensen jonger dan 35 jaar. De leeftijd waarop mensen onafhankelijk worden van hun ouders, komt vaak later dan normaal.

Een huis kopen met een hypotheek is ook geen gemakkelijke oplossing. Hoewel de hypotheeklasten wellicht iets lager liggen dan de huur, maken de eisen voor een aanbetaling, zoals een aanbetaling van 20% plus kosten (notaris, belastingen, taxatie), deze optie voor veel mensen zonder aanzienlijke spaargelden onhaalbaar. Tegenwoordig dekken garanties van het Official Credit Institute en andere regionale financiële instellingen dit ongedekte deel, en lagere rentetarieven (Euribor) helpen ook, maar ook dit is niet voldoende. De meest getroffenen zijn jongeren onder de 35, wat leidt tot een wijdverbreide vertraging in de leeftijd waarop ze onafhankelijk worden van hun ouders. Dit fenomeen heeft zorgwekkende demografische gevolgen, zoals een laag geboortecijfer en een vergrijzende bevolking die de economische toekomst van het land in gevaar brengt.

De tot nu toe voorgestelde oplossingen zijn duidelijk onvoldoende. Het aanbod van zowel woningen als huurwoningen zou aanzienlijk moeten worden uitgebreid. Wat er echter in wezen is gebeurd, zoals opgenomen in de nieuwe Woningwet, zijn huurprijscontroles die hebben geleid tot het terugtrekken van veel woningen uit de huurmarkt. Hoewel de sociale woningvoorraad begint te herstellen, ligt de grote uitdaging in een langetermijnstrategie voor stadsplanning die het aanbod van betaalbare woningen aanzienlijk vergroot zonder te speculeren. Dit vereist iets waar vaak over wordt gesproken, zoals een brede nationale overeenkomst, zoals de goedkeuring van een nieuwe Grondwet, die enkele van de belangrijkste obstakels voor de groei van de woningvoorraad zou wegnemen.