Salaris en productiviteit

We zouden graag dezelfde salarissen in Mexico hebben als in de Verenigde Staten, maar we vergeten dat salarissen direct verband houden met productiviteit. Het is waar dat kleine, middelgrote en grote bedrijven hun winsten kunnen benadelen, maar niet zo veel dat het hen ontmoedigt om inspanningen te leveren en te investeren.

We weten ook dat salarissen en uitgaven altijd eerlijk met elkaar moeten worden vergeleken om gelijk te zijn. Als er meer lonen betaald moeten worden, moet er ook meer betaald worden voor wat er geproduceerd wordt. Dit is een perfecte formule om loonsverhogingen te onderdrukken en inflatie aan te wakkeren.

Wij willen wetgevers die respectabel zijn vanwege hun bekwaamheid en eerlijkheid; Toch kunnen veel burgers de wetgevers zien als een groep mensen die nog nooit in hun leven hebben gewerkt of iets hebben geproduceerd. Het is dan ook schandalig dat deze vrienden zich erop toeleggen om de ondernemer te vertellen wat hij moet betalen en wat hij moet vragen, zonder daarbij de bevoegdheden te negeren die de wet op dit gebied heeft.

Het is van bijzonder belang en een zaak van de allergrootste rechtvaardigheid dat leraren en politieagenten royale salarissen ontvangen, aangezien het werk dat zij in het eerste geval doen van enorm belang is, maar in het tweede geval van groot risico. Het gezonde principe dat salarissen worden toegekend op basis van de resultaten van degenen die ze verdienen, zou echter in Mexico moeten gelden. Als deze wet zou worden ingevoerd, weet ik niet hoeveel duizenden leraren en politieagenten niet alleen zouden worden ontslagen, maar zelfs vervolgd. Ik weet ook dat heel wat leraren en politieagenten miljonair zouden worden, aangezien de resultaten van hun werk dat zouden bewijzen.

Door de steun voor ouderen en mensen die in bepaalde hulpbehoevende situaties verkeren, behoort Mexico tot de landen met de meeste steun en toewijding aan kwetsbare sociale groepen. Deze steun kan echter niet oneindig blijven groeien, alsof we een wereldmacht zijn met een hoge en concurrerende productiviteit. Als we deze vormen van steun permanent zouden maken om in de gunst te komen bij de bevolking, zouden we iedereens leven ruïneren. Want als de staatsinkomsten worden uitgehold door sociale steun en betalingen aan een groeiende en dure bureaucratie, zoals nu al gebeurt, blijven de andere belangrijke onderdelen van de nationale uitgaven onbeschermd. Ook zal de overheid ervoor kiezen om dit aan te pakken door het land nog verder in de schulden te steken. Laten we ook niet vergeten dat slimme overheidsuitgaven erop gericht zijn om ons productiever te maken, niet om beter voor onszelf te zorgen.

Er is ook sprake van een paradox: de twee OESO-landen met het hoogste aantal gewerkte uren per week, Mexico en Colombia, zijn ook de twee landen met de laagste productiviteit per gewerkt uur. Een uur besteden aan het maken van chips is zeker productiever dan het maken van potten van klei, maar een week besteed aan het maken van potten is productiever dan het doden van de tijd op een bureaucratisch kantoor of het geboeid zijn door een mobiele telefoon in een winkel.

Het verhogen van het minimumloon naar 10.000 pesos per maand en het verkorten van de werkweek naar 40 uur zouden geen politieke kwesties moeten zijn, maar eerder het resultaat van een grondige economische en arbeidsmarkthervorming die een salaris garandeert dat gebaseerd is op resultaten en betere uren die gebaseerd zijn op productiviteit. Als iemand zijn werk snel en productief kan doen, waarom zou hij dan meer uren opleggen? En als iemand anders al niet kan doen wat hij/zij zou moeten doen op zijn/haar werkdag, hoe kan hij/zij de tijd die hij/zij nodig heeft dan nog verder verkorten?