Het zomerrefrein: "Pe-dro Sán-chez, neem ontslag!"

Niemand gelooft nog het verhaal van de onberispelijke president die door al zijn handlangers werd verraden.

De zomer is nog maar een paar dagen onderweg, maar er is al een refrein dat alle andere politieke scènes domineert en zelfs overtreft . We hebben het gehoord van de oppositie in het Congres, maar het is ook gescandeerd op concerten en in bars, waarvan opnames de sociale media vullen en bijna een soort zomerliedje worden: "Pe-dro Sán-chez, di-mi-sion!" De vermoeidheid is wijdverbreid en sommige woordvoerders van Sumar hebben schuchter gesuggereerd dat de premier moet aftreden vanwege de talrijke corruptieschandalen die een groeiend aantal mensen in zijn persoonlijke en politieke kring treffen .

Yolanda Díaz blijft voorlopig aan zijn zijde en voert dialectische jongleeracts uit om te rechtvaardigen waarom ze niet meer daadkracht van Sánchez eist tegen corruptie, en toont meer tolerantie voor de stank die uit de riolen van Ferraz komt dan je zou verwachten van een leider die niets te vrezen of te verbergen heeft . Moediger waren de weinige socialisten die het waagden om het einde van Sánchez te suggereren in het Federaal Comité van de PSOE, dat hij van plan was te gebruiken als groepstherapie om de gelederen rond hem te sluiten, en uiteindelijk verklaarden dat hij de band met de straat volledig verloren heeft, waar niemand het verhaal gelooft van een onberispelijke president die door bijna al zijn medewerkers is verraden zonder dat hij ook maar iets van zijn praktijken wist.

Het abrupte einde van Sánchez' Camelot, opgericht in 2018 met de valse belofte van politieke heropleving na de gemanipuleerde Gürtel-uitspraak, heeft de corruptie en onderwereldse ondeugden blootgelegd waar Sánchez zich mee heeft bemoeid sinds hij de macht in de PSOE heeft overgenomen. Paradoxaal genoeg wordt de politieke leider die de grootste inspanningen heeft geleverd om de vorming van het politieke narratief te controleren , nu door de meeste burgers gezien als een president die meer dan ooit verankerd is in het Moncloa-paleis , terwijl adviseurs die steeds dichter bij zijn kantoor staan, in ongenade vallen.

De laatste, Paco Salazar, tot zaterdag secretaris-generaal van de institutionele coördinatie van het presidentschap, slechts enkele uren nadat hem was voorgesteld om de overgang na Cerdán in de PSOE te monitoren , indien mogelijk, en hij had als zijn vervangers medewerkers aangesteld van de afgetreden voormalige secretaris van Organisatie, die door het Hooggerechtshof werd aangewezen als leider van het complot om steekpenningen te innen in ruil voor openbare werken . Vandaag moet Sánchez een van zijn zwaarste beproevingen in het Congres ondergaan, omdat de meeste van zijn parlementaire bondgenoten zullen proberen afstand te nemen en de lat van hun tot nu toe schaarse ethische normen hoger te leggen om te voorkomen dat ze besmet raken met de groeiende smet van corruptie à la Sánchez.

De PNV en de ERC maken zich grote zorgen. De eerste vreest Cerdáns banden met de regering van Navarra, waartoe ook zijn eigen partij in de autonome regio, Geroa Bai, behoort ; de tweede verdenkt Cerdáns aanwezigheid in de regering ervan corruptie onder een ideologisch mom te hebben verdoezeld , zoals de CiU van Artur Mas en de Pujols via Puigdemont deden tijdens het onafhankelijkheidsproces. Woordvoerders van de regering hebben hen beloofd dat er strenge maatregelen zullen komen tegen corruptie en vrouwenmisbruik .

Maar hoe geloofwaardig is iemand die niet op tijd de corruptie van de laatste twee secretarissen van zijn partijorganisatie heeft kunnen ontdekken of melden , noch het onbehoorlijke gedrag van een van zijn naaste medewerkers in Moncloa, om hervormingen voor te stellen die zouden kunnen voorkomen dat zulke schandalige gevallen zich in de toekomst opnieuw voordoen?