Het laatste WK voor clubs is al begonnen en het tijdperk van de technocratie in het voetbal is nog maar net begonnen.

Een nieuw tijdperk lijkt aangebroken in het Hard Rock Stadium in Miami, Florida . Het zal de geschiedenis ingaan als de eerste wedstrijd van het WK voor clubs , dat hier werd gespeeld. Het is niet langer het embryonale project dat volgde op de ter ziele gegane Intercontinental Cup, maar het toernooi dat FIFA-voorzitter Gianni Infantino als zijn nalatenschap wil nalaten: 32 teams, acht groepen, play-offs en een finale. Net als het nationale teamtoernooi, maar dan met de beste teams ter wereld.

Het duel tussen Internazionale van Lionel Messi - gekwalificeerd door het winnen van de Supporters' Shield, de bijna eretitel die wordt toegekend aan het beste MLS-team van het seizoen, maar niet aan de kampioen - en Al Ahly uit Egypte, was het begin van het kampioenschap waar zoveel tieners van droomden toen ze op de PlayStation een fantasiekampioenschap creëerden waarin - bijvoorbeeld - Boca Juniors of River Plate het opnamen tegen de Europese giganten.

En na de openingswedstrijd leek het notitieboekje dat de organisatoren aan de pers gaven eerder een relikwie . Met het nieuwe format en de Verenigde Staten als gastland – het land zal ook het WK van 2026 organiseren, dat voor het eerst met 48 teams wordt gespeeld – is er één zekerheid: voetbal gaat hand in hand met de tijd. "Technocratie" in het voetbal is een vaststaand feit.

Deze nieuwe manier van besluitvorming door middel van wetenschap, technische experts en technologie breidt zich uit in het dagelijks leven – vooral in het Westen, en dan met name in Noord-Amerika – en voetbal vormt daarop geen uitzondering. De wedstrijdscheidsrechter, Alireza Faghani – met een Australisch paspoort, maar geboren in Iran – draagt ​​een camera aan één oor (naast de microfoon). De semi-automatische buitenspelbeslissing bepaalt dat het doelpunt van Wessam Abou Ali niet wordt goedgekeurd. De camera boven het veld, die aan kabels hangt en boven het veld zweeft, de VAR, de intercoms, de tablets, de gps-units op de spelers, het veld met airconditioning, het stadiongeluidssysteem, de ledlampen, de grote schermen, de chip in de bal... Het is overweldigend .

Dezelfde technologie maakt het mogelijk om te zien hoe ten zuiden van de metropoolregio Buenos Aires twee mannen het veld van het Pablo Comelli-stadion proberen droog te maken met een oude matras, waar Talleres de Remedios de Escalada met 1-0 verloor van Central Norte de Salta in de Primera Nacional. Dit alles vanuit de persbox van het Hard Rock Stadium, dat beschikt over een permanente verbinding, acht ultramoderne televisies en geluiddichte ramen die geaccrediteerde verslaggevers weghouden van het gejuich van de Egyptenaren (zij vormen de meerderheid in een stadion dat in de loop van de minuten werd voltooid) of de Argentijnen die Boca Juniors scanderen (dat hier maandag zijn debuut maakt).

Het gaat er niet om in de valkuil te trappen dat alles vroeger beter was , maar om de essentie van het meest fascinerende culturele evenement ter wereld niet te verliezen. Want om de stadions op de twaalf locaties van dit WK voor clubs te vullen, zijn de passie van de fans en de improvisatie van de spelers essentieel.

Gelukkig durft Lionel Messi de bal nog steeds van voet tot voet te passen om een ​​tegenstander achter zich te laten en het publiek te verbazen ; gelukkig durven de Egyptenaren die hun team steunen op hun stoel te springen om bij de scheidsrechter te klagen over een penalty die Oscar Ustari later stopte. Gelukkig, gewoon gelukkig.