Problemen in Seattle voorafgaand aan het WK voor clubs: van de vertraging bij het verkrijgen van de accreditatie tot de Chicago-fan die aan het werk is in Lumen Field

Er kunnen verrassende en vreemde dingen gebeuren op Lumen Field in Seattle . Ten eerste was het opspelden van de Club World Cup- badge op je borst niet zo eenvoudig als een collega de dag ervoor had voorspeld, die zei dat het niet meer dan 10 minuten duurde. Het kan misgaan...

In het stadion staan ​​machines onder een tribune waar paspoorten worden gescand, gezichtsherkenning plaatsvindt en een ticket wordt uitgegeven. Het ticket kan vervolgens buiten bij een loket worden opgehaald nadat het daar is uitgeprint.

Voor de correspondenten van Clarín en Olé duurde het proces echter langer dan verwacht . Bij aankomst ontdekten ze dat de machines niet werkten. Na het scannen van het paspoort verscheen er een rode melding op het scherm met de melding dat de applicatie niet gevonden kon worden. Gevaarlijk. Maar nee. Ze hadden het mis . Want iedereen kreeg hetzelfde resultaat. Bovendien wisten ze niet hoe lang het zou duren om te herstellen. "Dit is de eerste keer dat dit is gebeurd. We hebben de IT-afdeling gebeld om ons te helpen het op te lossen, maar we weten niet hoe lang het zal duren om te herstellen", aldus een Spaanstalige medewerker.

Berusting nam de overhand, gezien de tijd die we zouden verliezen en het feit dat we op dat moment niet wisten of we de volgende dag terug zouden moeten komen. Maar er is niets beter dan je maag te vullen in onzekere tijden, vooral als je honger hebt. Om de slechte tijden door te komen, was er een goddelijke bar aan de overkant van de straat, typisch voor restaurants bij stadions in de Verenigde Staten, met een grote toog in het midden en voldoende tafeltjes.

Daar werd niet alleen de lunch geserveerd, maar werd er ook gewerkt. Na ongeveer een uur keerden ze terug voor een tweede poging. En toen werkten de machines goed en was het doel bereikt. Er waren echter momenten van spanning voor twee van de gezanten , die het proces aanvankelijk niet voltooiden. Beiden haalden hun Argentijnse paspoorten tevoorschijn en konden zich niet herinneren dat de een een Italiaans paspoort had gebruikt en de ander zijn identiteitsbewijs. Gelukkig hadden beiden die documenten, en het probleem werd opgelost toen ze die aan de kassa lieten zien.

Net toen het leek alsof er niets meer vreemds aan de hand was, stonden de drie gezanten op het punt om naar het Lumen Field-speelveld te gaan, toen er plotseling een man binnenkwam met een wintermuts en een Chicago-jas. Maar geen Bulls-jas, hè, nee, nee. Ze waren groen en zwart. Ja, uit Chicago, uit Mataderos. "Wat doet die kerel hier in die kleren?" vroegen we ons af. En we vroegen het hem. Bovendien is hij Amerikaan en woont hij in Seattle. Hij heet Christopher Smith en werkt op Lumen Field. Hoe kan dat nou?

Hij vertelde het zelf. "Ik neem Chicago mee. Ik ben fan geworden omdat ik een vriendin heb die in Mataderos woont, die ik via mijn Argentijnse vrouw heb ontmoet. Maar zij is een fan van Boca," zei de man glimlachend. Hij is gefascineerd door de wijk Mataderos en houdt ook van San Juan en Boedo, een van de iconische hoekjes van Buenos Aires, in de wijk Boedo.

En hoe was het de eerste keer in het stadion van Chicago? "Het was ongelooflijk, de eerste keer. Jullie weten echt alles van voetbal. Het is een buurtding. En in Chicago, dat in de tweede divisie speelt, is er geen onderhandeling, het gaat niet om geld, het gaat om de buurt," zei hij. En toen vertelde hij over de ervaring van een bezoek aan Chicago. "Elk weekend komt iedereen samen in groepen fans, iedereen zingt, de kleuren, de rook, de flessen frisdrank met Fernet die door iedereen gedeeld worden... Het is magisch, het is magisch."