Waarom is <em>Andor</em> zo bijzonder? Vraag het maar aan Mon Mothma zelf, Genevieve O'Reilly.

Waar de meeste Star Wars-fans een grap zagen, zag Genevieve O'Reilly pijn. In het Star Wars-vervolg Return of the Jedi uit 1983 speelde actrice Caroline Blakiston de leider van de Rebel Alliance, Mon Mothma, en een van haar beroemdste zinnen – "Veel Bothans stierven om ons deze informatie te brengen", verwijzend naar het bestaan ​​van een tweede Death Star – wordt uitgesproken met een soort etherische afstandelijkheid. Als een geest in een volle kamer.

Maar met de Reddit-peinzengalerij wordt de handige en gehaaste introductie van de grootste bedreiging van de film tot in den treure uitgekauwd. Immers: wie zijn Bothans? En hoeveel mensen zijn er daadwerkelijk gestorven? Maar O'Reilly lachte nooit. "Haar offer kent vele rivieren," vertelt ze me.

O'Reilly's reis naar Star Wars begon meer dan 20 jaar geleden, toen de nu 48-jarige Iers-Australische actrice gecast werd als Mon Mothma in de finale van de prequeltrilogie Revenge of the Sith uit 2005. Om te excelleren in wat toen de grootste film van haar ontluikende carrière was, bestudeerde O'Reilly Blakistons eerdere acteerprestaties. "Ik herinner me dat ik kieskeurig was en trouw wilde blijven aan de acteerprestaties van Caroline," herinnert ze zich via Zoom. "Ik wilde de articulatie van haar stem horen. Ik wilde begrijpen hoe ze zich zou hebben gedragen. Hoe ze zich zou hebben gevoeld."

Wat O'Reilly voelde, was een overvloed aan spijt in één enkele zin. "Die beroemde zin, 'Many Bothans died', bracht een diepe pijn in haar teweeg, en ik was benieuwd wat die pijn was. Door Andor hebben we geleerd dat er rivieren van pijn in haar schuilen, een stoïcijnsheid, een moed en een dapperheid om zichzelf te verdragen en haar stem te gebruiken."

O'Reilly's eigen sprekende rollen werden geschrapt uit Revenge of the Sith . Maar meer dan tien jaar later keerde ze terug als Mon voor de spin-off Rogue One: A Star Wars Story uit 2016. In 2022 keerde ze opnieuw terug voor Andor , de veelgeprezen Rogue One -prequelserie op Disney+. Hoewel de serie draait om de onwillige revolutionair Cassian Andor (Diego Luna), speelt O'Reilly een hoofdrol als Mon Mothma die vanuit haar chique politieke kantoor een geheime opstand organiseert tegen het Galactische Keizerrijk. Via haar onthult Andor de diep persoonlijke prijs van revoluties.

"Ze is een moedige vrouw. Elke politieke overwinning vereist een diep persoonlijk offer," voegt O'Reilly eraan toe. "Ze is niet Luke Skywalker. Ze hanteert geen wapen. Haar enige wapen is haar stem. Pas wanneer ze ervoor kiest dat wapen te gebruiken, is ze effectief voor de Rebellie. Haar moed schuilt in haar diplomatie en de manier waarop ze zich staande houdt."

Nu het tweede en laatste seizoen van Andor op Disney+ staat, hoeft O'Reilly geen spoilers meer achter te houden. In een uitgebreid interview met Esquire onthult O'Reilly het hart en de ziel van Mon Mothma en haar belangrijkste scènes in seizoen 2 – van haar toespraak in de Senaat tot haar moves op de dansvloer .

Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.

Genevieve O'Reilly heeft sinds Revenge of the Sith in 2005 af en toe de rol van senator Mon Mothma gespeeld voor de Star Wars-franchise. "Het is steeds weer een openbaring om personages te spelen als het script goed is", zegt ze.

ESQUIRE: Nu Andor voorbij is , wat is jouw volledige begrip van Mon Mothma?

GENEVIEVE O'REILLY: Ze is een buitengewone vrouw. Ze is aan mij onthuld via Andor . Seizoen 1 heeft haar opengebroken, maar seizoen 2 was nieuwsgierig naar haar – haar sterke punten, haar zwakke punten, haar angsten, haar gedrevenheid – op een manier die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Ze is een sociaalbewuste vrouw. Ze is opgegroeid in een verguld privilege dat ze tegenstrijdig vindt met haar eigen ethos. Ze heeft zich door bochten en gaten heen gewerkt om uit te groeien tot de vrouw die ze wil zijn. Soms denken we aan revolutie vanuit het perspectief van de arbeidersklasse. Om opstanden effectief te laten zijn, heb je ook mensen met macht nodig die namens jou spreken. Dat leerde ik over haar op een manier die ik nog niet eerder had geleerd. Ze moest de stem van het volk zijn.

Zij komt op mij over als iemand die zich verstikt voelt door traditie en ceremonie.

Andor onthulde dat ze opgroeide in een diepgewortelde orthodoxie, met alle beperkingen die een orthodoxie met zich meebrengt. Ik begreep haar reis naar senatorschap veel duidelijker nadat ik me had verdiept in wat Chandrila was, en [showrunner Tony Gilroy's] duik in de cultuur en tradities van de Chandrilans. Daar had ik het eerder over: ze had zich daaruit weten te bevrijden, via de politiek, en zich zo kunnen bevrijden van de beperkingen van die tradities. Tradities kunnen nuttig en troostend zijn, maar ook beperkend. Over de rituelen van de senaat gesproken: ze gebruikte de traditie van de senaat om zich te verzetten tegen het keizerrijk.

Laten we even teruggaan naar 2004, toen je op de set van Revenge of the Sith stond . Wat vond je toen van Mon Mothma? Had je het idee dat Revenge of the Sith niet het einde van je leven als Mon Mothma betekende?

Ik had geen idee. Het was allemaal zo nieuw voor me. Ik was een jonge acteur met grote ogen, dolblij om in deze geoliede machine te stappen. Om scènes te delen met Natalie Portman, Jimmy Smits en Anthony Daniels. Zelfs om getuige te zijn van een bluescreen-soundstage. Ik was zo nieuwsgierig en enthousiast. En ik was geknipt! Ik stopte het gewoon in mijn tas en nam de ervaring mee. We zijn vaak doorgewinterde acteurs, en dat was echt een geweldige ervaring, maar ik had geen enkele intentie om ooit nog terug te komen.

Van Revenge of the Sith tot Andor , je bent overal in de tijdlijn van Mon Mothma geweest. Hoe begrijp je als acteur een personage door een niet-lineaire lens?

Het steeds opnieuw spelen van personages is een voortdurende openbaring als het script goed is. Met nieuwe scenario's en nieuwe relaties pellen ze zich af als een ui. Wat interessant was, was de verfilming van Andor , een prequel van Rogue One . Je zou denken dat dat belemmerend zou zijn omdat er iets in de toekomst bestaat. Maar dat was het helemaal niet. Het was juist bevrijdend. Het biedt mogelijkheden en keuzes die misschien groter zijn, omdat je weet waar je uitkomt. Ik herinner me dat ik enthousiast was over Michael Wilkinsons kostuumontwerpen en Emma Scotts haar en make-up – de moed om ergens anders te beginnen. Dat maakte het mogelijk om mijn eigen keuzes breder te maken en een psychologie te verkennen die niet bij Rogue One paste.

Je zei dat je altijd nieuwsgierig was naar waar Mon Mothma's angst vandaan kwam. Welke momenten uit Andor zouden de bron kunnen zijn?

Er zijn veel momenten. De relatie met haar dochter is een bron van diepe pijn. Je krijgt daar een idee van in aflevering 3, wanneer ze aan haar dochter onthult dat haar moeder haar in een liefdeloos huwelijk heeft gestuurd en dat haar moeder dronken was op haar bruiloft. En dan steekt haar dochter haar neer met: "Ik wou dat je dronken was." Om haar dochter een uitweg te geven – om te zeggen: "Je hoeft niet dezelfde fouten te maken als ik, je kunt hieruit komen" – en om haar dochter vervolgens die orthodoxie als mes te laten gebruiken, bloedde ze.

Vertel me alles over het filmen van Mons toespraak op de Senaatsvloer. Het is een van de beste momenten van de hele show, en jij bent het middelpunt.

Ik herinner me die dag zo goed, want die scène is het middelpunt van de vrouw. Alles aan haar rust daarop. Dan Gilroy schreef aflevering 9, en Tony is een meesterlijk maker. Ze maakten ruimte voor Mon Mothma in die speech. Ze erkenden niet alleen haar stem, ze gaven haar een stem. Het mooie was dat het als speech geschreven was. Als acteur voel ik de aanwezigheid van angst en nervositeit al in mijn lichaam. Dat zorgde voor een synergie tussen personage en acteur. Ook heel bijzonder voor mij was dat het voor onze hele crew was. Ze waren overwerkt en oververmoeid, en ze stonden erbij. Er was een prachtige relatie – zij zijn de mensen waar je voor vecht.

Bij Andor filmen we op grote sets waar alles door kunstenaars en timmerlieden wordt gemaakt. We mogen het beleven. Zoals die trouwsets. We kunnen ze aanraken. Voelen. Het is magisch, de sets in Andor . Maar de senaat niet. De senaat is een greenscreen. Dus dat is een andere dag. Je klimt via een ladder naar deze pod midden in dit enorme groen. Het is een eenzame dag als acteur.

Het is een moment in Andor dat nadrukkelijk politiek is en griezelig echt aanvoelt.

Die toespraak had vele malen in onze geschiedenis over de hele wereld kunnen bestaan. Nu, 100 jaar geleden, 500 jaar geleden. Empire heeft wortels in de hele mensheid. Het verschil was dat de filmmakers het aan de vrouw gaven om te geven. Het is niet iets wat we vaak zien.

"We denken dat we zoveel slimmer en briljanter zijn dan zo'n 70 jaar geleden, maar dat is niet zo," zegt O'Reilly. "We zijn dezelfde wezens die dezelfde patronen volgen. Maar als we verhalen goed kunnen vertellen, kunnen we onszelf herkennen."

Hoe kunnen verhalen als Star Wars, en dan met name Andor , ons leren hoe we politieke schurken kunnen begrijpen?

Sciencefiction is op zijn best als een verkenning van onze menselijkheid. Tony is eerlijk geweest over waar hij veel van de ideeën hiervoor vandaan heeft gehaald. Het is overal terug te vinden in de geschiedenis. Wat duidelijk is, is hoe cyclisch we als mens zijn, hoe deze ideeën steeds weer opduiken. We verontschuldigen onszelf omdat we denken dat we uitzonderlijk zijn. We denken dat we zoveel slimmer en briljanter zijn dan 70 jaar geleden, maar dat zijn we niet. We zijn dezelfde wezens die dezelfde patronen volgen. Maar als we verhalen goed vertellen, kunnen we onszelf herkennen. Ik hoop dat mensen door de sluier van Star Wars en Andor heen kunnen zien dat dit een prachtig ingewikkeld menselijk verhaal is.

Een ander cruciaal moment voor Mon Mothma is wanneer ze danst op de bruiloft van haar dochter, terwijl ze diep emotioneel van streek is. Hoe heb je haar extreme onrust non-verbaal overgebracht?

Het filmen kostte ons vele dagen. We filmden een groot deel van die hele bruiloftsscène in de aanloop naar de staking. We kwamen niet aan het bal toe [de eerste keer] – de staking werd de dag ervoor afgekondigd. Sterker nog, de laatste scène die we opnamen, was de scène met Mon en Luthen vlak daarvoor. De staking werd afgekondigd en we hadden maanden vrij. Toen we terugkwamen, moest ik nog een paar stukken filmen, maar dat bleef over. Mijn laatste dag op Andor was die grote dansscène.

Tony wilde in haar hoofd kruipen. Hoe creëer je [Mothma's worsteling] met beweging? Het idee van chaos, maar de chaos zit vanbinnen? Het is een prachtige, dramatische ironie, hoe dat allemaal in elkaar zit, want van buitenaf lijkt het een levendige dans. Maar als je het personage en de complexiteit van wat er net is gebeurd begrijpt, deel je die traumatische verlatenheid. Het is om zichzelf ervan te weerhouden te schreeuwen.

We hebben dat gefilmd met Ariel Keiman, onze regisseur, en Christophe Nuyens, onze cameraman. Ze gebruikten veel concentrische cirkels. Het was prachtig omdat het een dans was, maar het was ook een dans tussen mij en onze cameraman die samenwerkten. Het was belangrijk voor me, omdat ik Mon Mothma fysiek wilde zien op een manier die we nog nooit eerder hadden gezien. Ik wilde haar losmaken van haar lineaire psychologie en de mal doorbreken. We hebben daar de hele dag mee doorgebracht. De vreugde die het me gaf om haar te verkennen. We dragen allemaal vele facetten van onze pijn met ons mee. Ik hield van de dramatische ironie daarvan.

"De relatie met haar dochter is een bron van diepe pijn", merkt de acteur op. "Daar heeft ze van gebloed."

In interviews als deze vragen journalisten iets in de trant van: "Zou je terugkomen voor een vervolg?" En het antwoord is meestal: "Ja, als ze me willen." Maar je bent al jaren Mon Mothma en je bent teruggekeerd. Aangezien Mons verhaal nog steeds een open einde lijkt te hebben, vraag ik het toch: Zou je terugkomen als Mon Mothma?

Er zijn altijd verhalen te vertellen. Ik had nooit verwacht dat Andor zo'n karakter en karakter en deze vrouw zou onthullen. Ik ben vernederd door mijn eigen onwetendheid om te zeggen: misschien.

Heb je Caroline Blakiston ooit ontmoet?

Het was vlak voor Covid, in een hotel in Londen. Ze kwam binnen voor een ontmoeting met George Miller. Ik was er toevallig ook. Ze kwam binnen en zei: "Jij bent Genevieve." En ik zei: "Jij bent Caroline." We omhelsden elkaar. George vroeg: "Wat is er aan de hand?" We moesten hem uitleggen dat ik het grote geluk had om de jongere versie van haar te spelen. We vertelden hem het hele verhaal. Hij kon het niet geloven. Ik herinner me nog dat hij een foto van ons samen maakte. Ze was ontzettend vriendelijk. Het was een heel bijzondere ontmoeting, want ze heeft al jaren zo'n plekje in mijn hoofd.