Yara Shahidi maakt muziek die ze nooit zal uitbrengen

Yara Shahidi heeft een druk jaar vol 'hobby's' voor de boeg. Naast vier – ja, vier – filmprojecten en haar eigen podcast met haar moeder Keri Shahidi, maakt de Gucci-ambassadeur ook tijd vrij om 'slechte' kunst te maken. Namelijk dj-tracks die nooit uitgebracht zullen worden.

Iets anders waar Shahidi altijd tijd voor vrijmaakt, is een geweldig modemoment. De actrice bezocht de Gucci Cruise 2026- modeshow in Florence, Italië – natuurlijk met haar moeder erbij – en nam ELLE mee achter de schermen naar haar routine vóór de show en de inspiratie achter haar look: een wit double-breasted vest, een zwarte lakleren rok, chartreuse hakken en een Horsebit clutch. Ze gaf ons ook inside scoop over het maken van haar podcast, haar stijlreis en hoe ze haar zomer zal doorbrengen: microjournaling en het prioriteren van haar innerlijke hobbyist.

Allereerst, hoe was de Gucci cruiseshow?

Het was zo mooi. Het was zo'n leuke ode aan zoveel archieflooks en silhouetten. Ik heb er echt van genoten.

Wat was de inspiratie achter jouw look voor de show?

Wat ik zo leuk vind aan het bijwonen van bepaalde shows, is dat ik een complete look tot bloei kan zien komen. Om de look die ik nu draag een paar maanden geleden te zien lopen – het is fijn om hem in de beoogde context te zien en dan te bedenken: oké, hoe maak ik hem eigen? Ik ben altijd dol op een vleugje kleur en iets opvallends. Ik vind het gewoon zo'n fijne energie geven. Voor de rest van mijn look hebben we me laten inspireren door wat het kledingstuk al deed. Er zit zeker een beetje Mod-inspiratie uit de jaren 60 in, dus we hebben uitgezocht hoe we daar met haar en make-up subtiel op kunnen inspelen.

Dat brengt me bij mijn volgende vraag: hoe speelt glamour een rol in je look voor de show? Hoe pakken jij en je team het aan als jullie eenmaal een look hebben gekozen?

Gelukkig heb ik een team dat enthousiast is over die mate van samenwerking. Niemand probeert andere elementen van de look te overtreffen. Ze proberen gewoon uit te vinden hoe ze het beste kunnen samenwerken. En dus begint elk geweldig moment meestal met een heleboel Pinterest [borden] en een groepsapp, omdat ik het altijd leuk vind om de outfit zelf de ruimte te geven om te shinen. Ik ben nogal een pietje precies als het om verhoudingen gaat, van: als ik een hoge kraag draag, draag ik niets bij mijn nek, gewoon zodat het lijkt alsof er niets met elkaar concurreert.

De vraag is altijd: wat zijn manieren om plezier te hebben? Het is zo'n voorrecht om überhaupt in deze ruimte te mogen spelen, dat ik denk dat er altijd een behoefte is om niets te serieus te willen nemen, zelfs niet esthetisch. Daar komt echt veel plezier vandaan. Zijn er texturen waar we mee spelen die we nog niet eerder hebben gezien? Zijn er kapsels en verwijzingen waar ik dol op ben? En de verwijzingen variëren van albumhoezen tot willekeurige schilderijen. Voor het Met [Gala] liet ik mijn kapper een willekeurig schilderij van een Perzische illustratie uit de 14e eeuw zien. Ik denk dat er altijd een element van spontaniteit in zit, omdat je maar zoveel kunt plannen totdat je het op je lichaam ziet en je de vibe voelt.

Heb je schoonheidsrituelen voor shows die absoluut noodzakelijk zijn?

Ik denk dat muziek de enige constante in mijn leven is en omdat ik zoveel reis, is de enige, heel subtiele manier waarop ik een gevoel van normaliteit kan vinden, luisteren naar iets waar ik van hou. Voor schoonheidsrituelen is het eerlijk gezegd een emmer ijs om je gezicht mee in te dompelen, of gewoon ijs op mijn gezicht in het algemeen, omdat het niet alleen goed is voor je zenuwstelsel, maar ook een subtiel opkikkertje biedt. Dat is een must. Ik heb het gevoel dat mijn schoonheidsroutine steeds eenvoudiger is geworden naarmate ik ouder word. Als we dit gesprek anderhalf jaar geleden hadden gevoerd, had ik zo'n 15 serums op een rijtje gezet, en die heb ik nog steeds af en toe in mijn kastje staan, maar ik gebruik nu echt Cetaphil en hou het voor gezien.

Welke stijlnotities heb je gemaakt sinds je ambassadeur bent voor Gucci?

Vóór mijn campagne was ik al een tijdje bevriend met het merk. Ik denk dat ik 16 was toen ik voor het eerst Gucci begon te dragen en naar evenementen ging, en het is echt cool om met het merk mee te kunnen groeien, omdat hun esthetiek zich ook blijft ontwikkelen. Er heerst een gevoel van kismet, waardoor elke versie van Gucci en elke versie van Yara echt werkt, in die zin dat er zoveel onverschrokkenheid heerst in de manier waarop dingen worden gestyled. Het zijn altijd gedurfde kleuren en coole texturen geweest. Ik speel graag met pracht en praal, met de klassieke ossenbloedkleur die nu verkrijgbaar is, of zelfs met zijde. Die oprechte speelsheid die de collectie uitstraalt, is echt leuk om aan te boren, omdat ik het gevoel heb dat dat deel uitmaakt van mijn algehele stijl. Het is alsof ik denk: hoe zorg ik ervoor dat dit leuk en luchtig aanvoelt? Ik wil het gevoel hebben dat ik op een wolk binnenkom.

Hoe was het voor jou dat de show in Florence plaatsvond en dat de cirkel rond was?

Het is surrealistisch, want de laatste keer dat ik in Florence was, zat ik achterin de bus voor Guess Kids, met mijn beste vriendin Mackenzie Foy. Ik ben er niet meer geweest sinds ik zeven was, maar Florence heeft zoveel indruk op me gemaakt en ik ben er echt nooit over uitgepraat. Het is fijn om terug te zijn.

Wat is de belangrijkste les die je hebt geleerd sinds je samen met je moeder je podcast "The Optimist Project" hebt gelanceerd? Heb je een perspectiefverandering meegemaakt of iets van haar geleerd wat je niet had verwacht?

Het mooie aan het feit dat zij en ik zakenpartners zijn, is dat al ons werk voortdurend draait om gesprekken over levenskwaliteit. Wat voor leven willen we leiden? Hoe beweeg je je met een doel? Dat is zo'n beetje de basis van wat we de meeste dagen bespreken – en de boeken die we lezen die ons helpen bepaalde dingen te ontdekken. Dat werd de aanleiding voor de podcast, want dat zijn de gesprekken die we voeren met onze collega's en waar we interessante weetjes uithalen over hoe mensen het leven benaderen, of ze zich nu een beetje verloren voelen of proberen hun doel of balans te vinden. Omdat we ons altijd in deze exclusieve ruimtes bevonden en cruciale gesprekken voerden, dachten we: oké, hoe krijgen we de deuren open en brengen we deze gesprekken echt naar voren? Ik weet dat er professionals zijn die naar hun werk worden gevraagd, maar niet per se naar wat hen drijft om te blijven werken, vooral nu de inzet in onze wereld steeds hoger wordt en al het werk steeds zwaarder lijkt, en het steeds moeilijker wordt om gemotiveerd te blijven.

Ik zeg dat als inleiding op het feit dat we zoveel meenemen uit elke aflevering, en dat klinkt zo vaag en cliché, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. We komen altijd voorbereid binnen, nadenkend over wat we gasten willen vragen en waar we op willen inspelen, maar wat ze uiteindelijk delen, is nooit per se wat we gepland hebben. Zoals Janelle Monáe die een lijst met affirmaties in haar Notities-app heeft staan ​​en echt te weinig nadenkt over het hele dagboekgebeuren. Soms heb je geen tijd om te gaan zitten en je mooie dagboek te pakken en op te schrijven hoe je je voelt, maar je hebt de Notities-app om snel bepaalde dingen te documenteren. Dan hadden we Dr. Laurie Santos, die ons de wetenschap van geluk uitlegt en hoe dienstbaar zijn eigenlijk egoïstisch is. We merken dat we de podcast regelmatig citeren in willekeurige gesprekken. Mensen delen zulke impactvolle stukjes van dingen die je niet zou verwachten, die hen helpen om door te zetten.

Jouw opmerking over het dagboek heeft mijn manier van denken veranderd, want dagboekschrijven is zo intimiderend.

Ik moest dit hele idee onlangs laten varen. Vooral toen ik eind tiener, begin twintig was, hield ik een dagboek bij alsof iemand dit zou vinden. De inzet was zo hoog. Van hoe ik schrijf tot wat ik schrijf, over "Beste lezer...", ik hield absoluut geen dagboek voor mezelf bij. Ik heb het gevoel dat het me ervan weerhield om gewoon te gaan zitten en mijn gedachten op te schrijven, omdat ik dacht: oh, als ik op dat moment niet zo'n gepolijste, complete taak had om door te werken, zou ik het niet doen. Ik ben eindelijk weer begonnen met dagboekschrijven, en het is fijn, want ik denk dat een deel van de oefening was om al die willekeurige regeltjes die ik voor mezelf had los te laten, zoals: soms schrijf ik een onvolledige zin en soms schrijf ik vijf pagina's. Ik voel me zoveel beter door een consistente gewoonte te hebben in plaats van te proberen de perfecte dagboekschrijver te zijn.

De actrice met haar moeder, Keri.

Wat is de belangrijkste stijl les die je van je moeder hebt geleerd?

De ruimte die ze me gaf om te spelen. Zoveel van de reden waarom ik van mode houd, is dat ze me in elke modefase steunde, ongemakkelijk of niet. Of het nu kwam doordat ik weigerde broeken te dragen en alleen rokken en high-tops droeg. En toen droeg ik alleen nog maar mijn katholieke schooluniform, zelfs in mijn vrije tijd: geruite rokken, kniekousen, Oxfords. En toen, nu draag ik alleen nog maar trainingspakken, van top tot teen in dezelfde kleur. Ik heb veel modeperiodes gehad, maar ik denk dat het altijd een manier van zelfexpressie voor me is geweest omdat ze me altijd toestemming gaf om me te kleden zoals ik me voelde.

Ik denk dat zij dat ook heeft gedaan. We hebben een heel dynamische stijl, omdat zij en ik, en – verrassend genoeg – mijn middelste broer Sayeed praktisch een kledingkast delen, omdat we een heel vergelijkbare stijl hebben. Er zijn nooit echt willekeurige regels geweest. En nu ik dit modepad ben ingeslagen, denk ik dat het heel gemakkelijk is om jezelf extreem serieus te nemen en te denken: oh, ik moet er super verfijnd uitzien. Er zijn momenten om er heel verfijnd uit te zien en ik hou van die momenten, maar ik denk dat zij altijd degene is geweest, zelfs tijdens mijn passessies, die me eraan herinnert: wat maakt dit tot jou? Wat maakt dit leuk? En mijn reis door de mode is er des te beter door geworden.

Waar kijk je het meest naar uit deze zomer? Zijn er projecten waar we enthousiast over kunnen zijn?

Er is zoveel waar ik niet over kan praten. Ik weet dat er binnenkort wat aankondigingen komen, maar ik denk dat het leuk zal zijn. Dit zijn echt mijn eerste paar jaar zonder school en met deze grote grenzen aan mijn tijd. Ik heb een contract voor vier films. En natuurlijk hebben mijn moeder Keri en ik de projecten die we ontwikkelen in de televisiescriptwereld, wat enorm spannend is en aansluit bij onze oprechte liefde voor Britse televisie en onze Britse tv-gevoeligheid. We hebben er enorm veel plezier in om die dingen tot leven te brengen.

En eerlijk gezegd was vorig jaar mijn eerste jaar als amateurhobbyist en dit jaar ga ik er nog een schepje bovenop doen. Ik heb een rapnaam, een dj-naam, en ik probeerde gewoon te bedenken wat mijn alternatieve muzieknaam zou worden. Ik ben niet van plan om hier iets van uit te brengen, maar ik vind het wel leuk. Ik heb een complete dj-setup in mijn kamer. Grappig, want in de creatieve industrie is het zowel een zegen als een manier om kunst te gelde te maken. Het is echt heerlijk voor me geweest om bepaalde artistieke momenten te hebben die niets met mijn carrière te maken hebben, waar ik schaamteloos slecht in kan zijn, omdat ik er lang aan heb moeten werken om ergens slecht in te zijn. Ik heb serieuze plannen om de hele zomer slechte dj-mixen in mijn kamer te maken.

Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.