Marjolein Faber unboxed

Ik zat vorige week aan bij Pauw van Pauw & De Wit, ik was vroeg aanwezig en zo kwam het dat ik een kwartier met Marjolein Faber, gewezen minister van Asiel en Migratie, doorbracht in een bijna verlaten barruimte. Ik had me verheugd op haar komst, was benieuwd hoe ze in het echt zou zijn, nou de eerste indruk was allerhartelijkst. De verkoop van haar boek liep goed, uitgever Mai had al na een dag een extra druk laten opleggen, ze vroeg zich af waar dat zou eindigen in de bestseller top 60, ik dacht hoog, zij was voorzichtiger. Ze reisde vaak met openbaar vervoer, ze was nooit bang, ook omdat ze naar eigen zeggen enorm populair is, de mensen kwamen haar tot in de trein koffie en saucijzenbroodjes brengen, iets wat ze erg kon waarderen want ze is slagersdochter, ze had een hekel aan bitterballen van kip, rundvlees vond ze ‘echter’. Ze had het haar anders dan in haar tijd als minister, het zat nu beter. Ze maakte ook nog een grapje, dat ik al kende. Toen iemand zei dat er een deur naar de toiletten klemde zei ze dat dat niet uitmaakte omdat het mediapark na de verkiezingen toch met de grond gelijk zou worden gemaakt.

Tijdens de uitzending zag ik deze hartelijke vrouw zich in een paar seconden in een harnas hijsen waar ze pas na afloop weer uitkwam. Piep, daar was ze weer.

Ik dacht dat ze misschien depressief van haar optreden was, maar ze was juist opgeruimd, zo dat zat er ook weer op, ze had er geen nare smaak van in de mond, tot een volgende keer misschien, of niet, ook goed. Ze had iets heel anders meegemaakt dan de andere aanwezigen. Ze vond nog steeds dat ze een goede minister was geweest en had dit interview ook weer gewonnen, zoals ze eigenlijk ieder interview wint. Ze ging naar buiten, naar de eigen bubbel, waar het niet beantwoorden van vragen standvastig en dapper is en het stellen ervan als een oorlogservaring wordt gezien.

Ik was er graag bij geweest in de auto op de weg terug naar Amersfoort, met een gezelschap dat haar naar de mond praat.

In het beste geval was dan de conclusie dat de verbazing over de ander aan de overkant net zo groot is. En verder verschoont bijna iedereen eens in de twee weken het beddengoed.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.