WELGEPRAAT: Bartosz Huzarski – wielrenner: Ik let niet op mijn gewicht, mijn garderobe doet dat voor mij

Stap deze zomer op de fiets en fiets kilometers met Well.pl! Onze "WELL TALK"-gast is Bartosz Huzarski – een voormalig topwielrenner uit Polen die meedeed aan evenementen zoals de "Wielka Pętla" (Grote Ronde).

Bartosz Huzarski werd geboren in Świdnica op 27 oktober 1980. Hij is een van de meest gerenommeerde Poolse wielrenners. Hij heeft deelgenomen aan alle drie de grote wielerwedstrijden: de Tour de France, de Giro d'Italia en de Vuelta España . Hij won onder andere het bergklassement van de Ronde van Polen en een etappe in de prestigieuze Lombardije. In een interview met Well.pl vertelt Huzar onder andere over zijn leven na zijn carrière. In dit interview leer je hoe cool wielrennen is!

ENQUÊTE - WARM-UP VRAGEN

Pierogi of pannenkoeken? Pannenkoeken, want ze zijn gevuld met jam, en jam is de krachtpatser (gelach).

Aardbeienijs of pistache-ijs? Aardbei.

Kersen of frambozen? Frambozen.

Konijn of cavia? Geen van beide.

Zure roggesoep of borsjt? Borsjt.

Giro Italië of Tour de France? Giro.

MTB of gravelbike? Voor een leuke MTB of ontspannende gravelrit.

Het bergklassement van de Ronde van Polen of een etappewinst in de Settimana Ciclistica Lombarda? De Lombardische etappe.

Primoz Roglic of Remco Evenepoel? (Wie vind je belangrijker) Remco natuurlijk.

Italië of Spanje? (waar zou je het liefst wonen) Spanje.

Bartosz Huzarski/foto: privéarchief

Bartosz Huzarski over de grootste wedstrijden in het wielrennen

Maciej Mikołajczyk – sportjournalist en redacteur bij Well.pl: Je hebt aan alle World Tours meegedaan – de Giro, de Tour de France en de Vuelta in Spanje. Welke van deze drie wedstrijden heeft de grootste magie? In welke van deze wedstrijden hebben vluchters de grootste kans op etappewinst?

Bartosz Huzarski: De grootste magie is ongetwijfeld de Tour de France. De uniciteit ervan lijkt zichzelf in stand te houden, aangewakkerd door de fans, de media en de renners zelf. De renners zijn subliem voorbereid en het atletische niveau is kosmisch hoog, bijna onvoorstelbaar.

Elk team is 100% voorbereid, zonder ook maar een cent uit te geven – alles wat ze hebben gaat naar de Tour de France. De Vuelta daarentegen biedt de grootste kans op een etappezege van een kopgroep. Over het algemeen is het een zeer plezierige koers, de minst stressvolle; de etappes zijn niet overdreven lang of overdreven zwaar. En je kunt lekker uitslapen, want de start is wat later.

Je hebt onder andere de Ronde van Polen op televisie verslagen. Hoe anders is het om vanuit dit perspectief naar de race te kijken? Krijg je zin om weer te racen als je verslag doet van de races? Roept het herinneringen op?

Ik heb geen enkele intentie om terug te keren naar het profpeloton. Als ik kritiek hoor op de sportiviteit van een wielrenner, komen de herinneringen weer naar boven. Ik herinner me dat ik ook slechtere dagen heb gehad.

Zeker, door de berichtgeving te volgen op commentaar, dus heel nauwlettend van begin tot eind, kun je veel meer zien dan wanneer je in het peloton rijdt. Zeker nu er bijna overal camera's hangen en veel meer te zien is dan voorheen.

Het is bijna negen jaar geleden dat je besloot je carrière te beëindigen. Hoe is je leven nu je met pensioen bent? Geniet je nog steeds van maandagen? (gelach)

Ja, ik hou nog steeds van maandagen om dezelfde reden: het is een vrije dag van wielrennen. Vroeger vond ik het leuk als wedstrijdrenner, maar nu geniet ik ervan als iemand die drie wielerprojecten beheert: - een groep voor de allerkleinsten – Pho3nix HBA Academy; een groep voor kinderen tot en met junioren – Deichmann MAT SKSM Sobótka; en een groep junioren – VeloTalent Cycling Team.

Dus na mijn pensioen blijf ik zeer actief in de wielersport, maar aan de andere kant doe ik praktisch het hele jaar door aan wedstrijden: veldrijden in de winter en wielrennen en mountainbiken in het seizoen. Ik coach de jongere lichting en identificeer potentieel talent voor projecten met oudere renners.

Je beëindigde je carrière op 36-jarige leeftijd. Was dat een mooi moment?

Ik hoopte nog een jaar te kunnen koersen. Mijn laatste seizoen, sportief gezien, was erg goed, zeker niet eentje waarmee ik mijn carrière zou willen beëindigen. Helaas liep het anders. Mondelinge afspraken bleken fragiel en een val, waarbij ik mijn sleutelbeen en schouderblad brak in de Vuelta van Spanje, liet me wat in de steek.

Ik denk dat ik, als ik had gewild, nog twee of drie jaar in Polen had kunnen koersen, maar na de Vuelta besloot ik niets te forceren. Ik hield van koersen in het buitenland en wilde mijn wielrennen op die manier herinneren. Mijn laatste wedstrijd was een van mijn favoriete evenementen, de Vuelta, dus het is een mooie afsluiter.

Toen je naar buitenlandse teams ging, moest je snel vreemde talen leren. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?

Ik leerde een beetje Engels op school, maar vooral tijdens wedstrijden. Destijds waren er geen lessen voor moedertaalsprekers, en je weet dat je een vreemde taal moet spreken om je er prettig bij te voelen. Ik moest Italiaans leren, anders had ik niet aan de Giro meegedaan.

Geen van de medewerkers van het Italiaanse ISD Neri-team sprak Engels, behalve de woordvoerder natuurlijk. Het leren ging snel; ik kocht een taalgids en bracht uren door met het bestuderen van woorden en zinnen. Italiaans is vrij eenvoudig, heel intuïtief.

In 2014 ontving u het Bronzen Kruis van Verdienste. Voelt u zich als atleet gewaardeerd in Polen?

Ik denk het wel. En hoewel ik nooit echt iets groots heb gewonnen, heb ik in mijn tijd wel het vertrouwen en de genegenheid van een grote groep fans gewonnen. Vooral toen ik dag in dag uit schreef over mijn gevoelens en indrukken van de grote rondes. Ik weet dat veel wielerfans destijds uitkeken naar dit 'avondgebed'.

Hoeveel calorieën kun je verbranden tijdens een reis van drie weken?

Dat zijn duizenden calorieën per dag. Ik let niet op mijn gewicht; mijn garderobe doet dat voor me. Ik heb dit jaar alleen een pak gekocht dat een maat groter is, wat betekent dat ik ben aangekomen. Ik sta niet op de weegschaal, maar ik kom ook niet snel aan. Als het slecht gaat, houd ik me twee of drie weken aan mijn dieet en dan komt mijn gewicht weer normaal. Op mijn hoogtepunt woog ik 68-70 kg. Nu weeg ik ongeveer 76 kg, dus dat is prima.

Hoe ziet het herstel van een wielrenner er bijvoorbeeld uit na de Tour de France? Hoe rustte Bartosz Huzarski de eerste dagen uit na zware wedstrijden?

Eén dag voor de terugreis, misschien nog een dag niet fietsen, en dan actief herstellen op de fiets. Een tripje naar een koele en vredige plek – ik was dol op Zieleniec op zulke momenten. Het herstel duurde ongeveer een week, waarna ik geleidelijk aan weer intensiever ging trainen. Natuurlijk kwam na een grote ronde de goede vorm, en die had gewoon een boost nodig.

Adam Małysz at zijn beroemde bananenrol als ontbijt. Wat gaf je energie voordat de etappe begon?

Havermout, eieren in welke vorm dan ook, rijst en pasta. Natuurlijk, afhankelijk van de dag, of het een wedstrijd of een trainingsdag was. Meestal was het een maaltijd rijk aan koolhydraten, eiwitten en vetten. En koffie, heel veel koffie.

Bartosz Huzarski over de jeugd en de toekomst van het wielrennen

In een interview zei u dat steeds minder kinderen in Polen geïnteresseerd zijn in fietsen. Blijven de successen van Kasia Niewiadoma, Michał Kwiatkowski en Rafał Majka onopgemerkt?

Misschien worden ze niet goed gepromoot, en dat is iets waar de Poolse Wielerbond iets aan zou moeten doen. Na Kwiateks overwinning in het wereldkampioenschap, Rafałs twee etappezeges in de TDF en zijn mountainbiketrui in dezelfde wedstrijd – is er niets veranderd.

De vereniging slaagde er niet in om ook maar één strategische sponsor te vinden, waardoor ze steeds dieper in de schulden en stagnatie terechtkwam. Er is geen enkel programma voor wielerpromotie opgezet. Zolang ik me kan herinneren, werd alles gefinancierd door lokale gemeenschapsactivisten die wielerclubs runnen.

Voor jou is het anders. Hoe overtuig je kinderen om te gaan fietsen?

We hebben een fantastische sfeer. De trainingen zijn leuk en elke training is anders. We proberen de kinderen te verrassen met nieuwe oefeningen, opdrachten en routes. Soms hebben we een kampvuur voor teambuilding, soms gaan we op een kampvuur.

Dit alles om te laten zien dat fietsen cool is. Dus gingen we met de jongere groepen de weg op. Het is echter te gevaarlijk en veroorzaakt veel angst bij ouders. Daarom traint onze groep uitsluitend op mountainbikes.

Houdt de training bij jouw club op bij de junioren?

Ja, dankzij onze samenwerking met VeloBank kunnen we al twee jaar het juniorenteam VeloTalent Cycling Team behouden. Nu de limieten voor renners die zich bij World Tour-teams willen aansluiten of hen willen steunen aanzienlijk zijn verlaagd, is het cruciaal om een team te creëren dat nationale en internationale wedstrijden combineert.

VeloBank promoot en ondersteunt een gezonde levensstijl krachtig. We zijn erin geslaagd het management van VeloBank te overtuigen om jonge atleten te steunen, wat ongetwijfeld een grote eer voor hen is. De steun van zulke grote bedrijven biedt de wielersport ook de kans om steeds belangrijker te worden in de sportmarketing- en reclamemarkt.

Wat zijn je herinneringen aan het "Catching Breath"-project? Wat was het meest uitdagende aan paardrijden in de Himalaya?

Al met al was het een geweldig avontuur, waarschijnlijk een van de beste uit mijn leven. Gedurende mijn hele carrière heb ik veel tijd op hoogte doorgebracht en voelde ik me daar altijd goed. Natuurlijk was ik nog nooit zo hoog geweest als toen, maar ik heb het goed doorstaan. Het moeilijkst waren, zoals altijd, de eerste twee of drie dagen, waarin je bij elke ademhaling goed moest nadenken en heel voorzichtig moest zijn met je sportieve activiteiten.

Het verbreken van het record hield in dat ik zo snel mogelijk naar de top van Khardung La moest fietsen, die 5359 meter boven zeeniveau ligt. Sportief gezien was het verbreken van het vorige record uiteindelijk geen grote uitdaging, maar omdat ik het heel snel wilde doen, kostte het me wel veel kracht.

Bartosz Huzarski over de Poolse fietscultuur

Hebben we in ons land een zogenaamde fietscultuur?

Er zijn plekken waar je heerlijk op de weg kunt fietsen. Ik noemde het gebied rond Zieleniec in de zomer, en we hebben een vergelijkbaar gebied bij Sobótka, dat op de kruising van twee nationale wegen ligt, waardoor de zijwegen minder druk zijn. Het is mogelijk dat automobilisten hier weten dat fietsen hier is toegestaan.

Maar niet overal is het zo rooskleurig. Zou de fietsgekte uit Nederland hierheen kunnen komen? Ik denk het niet. Iedereen fietst daar overal. De infrastructuur is fantastisch en automobilisten kennen fietsers, omdat ze vaak zelf ook fietsen.

Heb je ooit momenten gehad dat je het beu was om naar je fiets te kijken?

Net als iedereen die een van de fysiek meest veeleisende sporten ter wereld beoefent, had ik het. Trainen in kou, regen, sneeuw of verzengende hitte is geen pretje. Vijf tot zes uur per dag in het zadel tijdens de voorbereiding, of trainen op maximale inspanning – het kan zelfs de meest volhardende persoon omver blazen.

Vroeger stond mijn familie altijd klaar om te helpen, of het nu mijn vrouw, ouders of broers en zussen waren. Mijn vader zette me drie keer op de fiets toen ik het wilde opgeven.

Je plaatste ooit een foto van je benen online na het voltooien van de Tour de France, wat nogal wat ophef veroorzaakte. Wat verbaasde fans daaraan?

Echte fans en supporters waren niet echt verrast, aangezien ze geïnteresseerd zijn in de sport en die benen uit eerste hand kennen. De foto ging zelfs viraal – uitnodigingen om te verschijnen in "ontbijt"-programma's stroomden binnen, zelfs vanuit de VS, maar onze persafdeling wees ze allemaal af. Destijds wisten we niet zeker of dergelijke publiciteit goed of slecht was.

Hoewel het voor een buitenstaander misschien kosmisch onnatuurlijk leek, was de aanblik van uitgedroogde, droge benen op een warme dag tijdens een etappekoers volkomen normaal voor mij. Mijn lichaamsvet schommelde toen rond de 5-6 procent.