En als er geen (meer) borst is?

Er is tegenwoordig een ernstig probleem: mensen hebben te veel haast om tot het einde te lezen; om tot het einde te luisteren. Om tot het einde te blijven, voor wat de moeite waard is. Of zelfs als het niet de moeite waard is, zodat ze kritiek kunnen leveren, als er ruimte is voor kritiek. Het lijkt erop dat ze rennen met hun ogen los van hun oren, alsof dat hen op een zegetocht zou zetten. Maar welke tocht? Portugese ouders en leraren zijn dan ook vooral verbaasd als hun 'kinderen' de (snelle) middelbare school afmaken zonder te beseffen dat een tekst aan het begin begint en pas aan het einde eindigt. En dat hij nog herlezen moet worden. Vervolgens klaagt de helft van het land (wat maakt het uit) met losse argumenten over de lage toelatingspercentages tot het hoger onderwijs, al in deze drukke augustusmaand.

Ten eerste zou dit de zorg moeten zijn: goed kunnen lezen en schrijven. En ook luisteren, met actief luisteren. Waren deze kinderen, beschouwd als volwassenen die op het punt stonden om naar de universiteit of een nieuwe baan te gaan, goed opgevoed?

Dat is niet waar het om gaat, en ze hechten te veel waarde aan borstvoeding; sterker nog, ze gaan zelfs zo ver dat ze moeders en kinderen met een verschillend borstvoedingsritme kleineren. Het is al beledigend om de borstvoedingstijden te gaan beperken. Ik zou zeggen: meer, maar dat zou geen gepaste taal zijn. Het zijn niet alleen moeders die schade ondervinden van deze beperking van het borstvoedingsschema. Kinderen, inmiddels volwassen, zullen het niet leuk vinden om te weten dat ze zoiets in hun vroege jeugd hebben meegemaakt.

Nu, de verhalen over hoe lang borstvoeding moet duren en of een man of een vrouw dat moet doen (want ja, alles raakt vermengd met wat half gelezen en half gehoord wordt), wie wat heeft gezegd – en zo verspreiden trieste verhalen zich als een besmetting die typisch is voor COVID-19, en ik geloof echt dat we een nieuwe pandemie doormaken: desinformatie en spenen. Ja, spenen past hier goed bij. Voor degenen die dit punt in de tekst hebben bereikt en nog niet zijn vertrokken, laat me de woorden weergeven zoals ze zijn, in hun juiste en oorspronkelijke etymologie.

Steeds vaker wordt misinformatie over zulke belangrijke onderwerpen als dit – borstvoeding en spenen – aangewakkerd door de haast om als eerste te posten en te publiceren, om eerst kwaad te spreken over iemand. Om zichzelf eerst te 'zien'. De kinderarts, de journalist, de commentator met een connectie, de politicus... ze komen allemaal langs en geven hun mening over hoe en wie borstvoeding zou moeten geven. Overigens is dit een woord dat helaas vaak wordt gebruikt in het parlementaire debat, maar dan voor andere situaties.

Nog steeds bezig met de vergezochte wetswijziging rond borstvoeding/moederschapsverlof: er zijn zogenaamde journalisten en auteurs die iets schrijven dat op een archeologische vondst lijkt: dat kinderen die borstvoeding krijgen, succesvoller zijn in cognitieve en emotionele prestaties. Dit is al decennia bekend, maar nu is er voorzichtigheid geboden wanneer deze 'bevindingen' op deze manier worden aangepakt, terwijl er moeders zijn die geen borstvoeding kunnen geven en dat ook niet hebben kunnen doen. Dus, in dit geval, moeten deze kinderen het lot van deze misinformatie ondergaan? Blijven deze moeders achter met een gevoel van genderonmacht? De band en toekomstige prestaties van deze 'kinderen' worden bereikt door andere complementaire stimuli.

En het lijkt erop dat alles wat met borsten te maken heeft de laatste tijd een bron van ergernis is. In Denemarken herinner ik me dat ik een kleine zeemeermin (niet de Kleine Zeemeermin) als toeristische attractie zag; ze bouwden echter een grotere (veel grotere) omdat de Denen klaagden over de lengte van de eerste zeemeermin. Nou, de beeldhouwer kreeg kritiek en het grote beeld, vanwege de grotere borsten, die ook in verhouding waren tot de gevraagde lengte, werd verwijderd omdat ze het pornografisch vonden. Maar het duurde even voordat ze daar overheen waren.

Misschien is er een snellere verspreiding van borstproblemen en zelfs een vals puritanisme. Niemand begrijpt elkaar, iedereen heeft er last van, en het zijn vrouwen die lijden. Standbeelden doen er hier niet toe. Dit is de waarheid.