Opinie: Aan tafel met Portugal – Met een mond in de politiek

De geur van succes is bedwelmend, misschien ben ik er daarom wantrouwend tegenover. Het is niet zo dat ik niet van succes houd, maar ik denk dat het verstandig is om met beide benen op de grond te blijven staan, zodat je je evenwicht niet verliest. Er wordt gezegd dat dit het lot is dat de Portugezen ertoe aanzet bepaalde politieke keuzes te maken, alsof ze daar geen onderscheidingsvermogen voor hebben. Het is triest om te zien dat de ene klasse de andere beschuldigt van mentale onvolwassenheid. We zijn tenslotte allemaal Portugezen. Mijn achtergrond in de sociale analyse heeft mij één ding geleerd: klassenverschillen vormen de drijvende kracht achter de geschiedenis. En net zoals de mensen uit de middenklasse graag aan de top staan, willen de mensen uit de arbeidersklasse graag doorgroeien naar de middenklasse. Wij zijn opgebouwd uit verwachtingen en het ergste wat een manager of leider kan doen, is de verwachtingen van anderen onderschatten. Niemand wil arm sterven, niemand wil aan de basis van de maatschappij blijven staan. Zelfs mensen die in eenvoudige omstandigheden zijn geboren, verlangen ernaar om hun familie naar een sociale positie te leiden waarin zij privileges kunnen genieten. Als ze nu zeggen dat Portugal zich economisch en sociaal nog nooit zo sterk heeft ontwikkeld als de afgelopen jaren, vergeten ze één ding te zeggen. Er is wel degelijk sprake van een ontwikkeling, maar de ontwikkeling voldeed niet aan de verwachtingen van degenen die ermee aan de slag gingen. Het systeem, waartoe iedereen behoort, van de politieke klasse tot de financiële sector, beloofde meer dan het had moeten doen en creëerde het idee dat meer dan alleen een droom mogelijk was. Het is duidelijk dat er van de ene op de andere dag, tussen de periode voor en na 1974, een verandering heeft plaatsgevonden van politieke en sociale rechten naar verbeterde gezondheidsomstandigheden. Het is een enorme stap. Maar het probleem is dat er meer is beloofd. Ze beloofden de hemel. En de lucht verscheen niet. Vandaar de nederlaag, de ontevredenheid, de frustratie, de woede, het geschreeuw tegen een gemeenschappelijke vijand die net zo denkbeeldig is als de verwachtingen die zijn gewekt. Het zou goed zijn als degenen die al een vaste plek in de sociale structuur hebben, de mensen die gefrustreerd zijn omdat ze dit niet hebben bereikt, niet zouden vergeten. De ergste blinde is hij die niet wil zien. En dan hebben we het niet alleen over ruzies in de roze pers, maar over de toekomst van de wereld. Het is niet nieuw, en zal ook nooit nieuw zijn, dat mensen die frustratie voelen, protesteren, al is het in stilte, en het doelwit straffen dat het dichtst bij hen staat. We willen graag beleefd zijn, maar dat is niet zo moeilijk als je een blauw jasje met gouden knopen draagt ​​en je geweldig voelt.

Ik heb geen kant-en-klare oplossingen, maar ik wil graag dat we de kern van het probleem begrijpen in plaats van elkaar als dolle honden aan te vallen.