Reborn Baby: waanzin?

Toen ik twintig was, vertelde een vriendin me dat haar moeder vroeger met poppen speelde. Ze verzorgde ze, kleedde ze aan en deed hun haar. En ze zei openlijk: "Ik heb nu poppen omdat ik als kind nooit poppen had en er altijd al een wilde." Die volwassen, moeder en onafhankelijke vrouw besteedde aandacht aan wat ze ooit miste. Ik noem dit "innerlijke behoefte", iets dat we allemaal hebben (ieder op onze eigen manier en met onze eigen aspecten), iets dat in ons ontbreekt en steeds om aandacht vraagt, zelfs zonder te weten hoe we dat moeten uitleggen. Het was dan ook niet zo'n verrassing dat ik talloze memes over reborn baby's begon te zien.

Maar na een vluchtige blik besefte ik dat de 'internettrend' veel verder gaat dan memes en het zoeken naar likes. Het botst met iets dat centraal staat bij degenen die zich bezighouden met menselijke ontwikkeling: alles wat we doen, doen we om iets te bereiken, om uiting te geven aan een innerlijke behoefte. Niemand handelt zonder reden. Of het nu is om aandacht te trekken, ergens bij te horen, een pijn te verzachten of een band op te bouwen die in werkelijkheid niet te ervaren was. De psychoanalyse verklaart dit: ons gedrag is een poging om het gebrek te organiseren. Het gebrek aan genegenheid, aan erkenning, aan ergens bij horen. En dit gebeurt niet altijd bewust, laat staan ​​'rationeel'.

Maar terug naar rebornbaby's: ze zijn niets nieuws. Ze worden al jaren in verschillende contexten gebruikt: in ziekenhuizen om bevallingen te simuleren. Op scholen als pedagogisch hulpmiddel. Bij eerstehulptrainingen. In het werk met ouderen met Alzheimer, om genegenheid te herstellen. Wat deze gevallen gemeen hebben, is dat de pop in al deze gevallen een hulpmiddel is. Ze helpt iets op te bouwen, iets uit te drukken. Het is een symbolisch hulpmiddel en heeft, wanneer het voor dit doel wordt gebruikt, een therapeutische, educatieve en affectieve functie.

Zie ook

Het probleem ontstaat wanneer het geen middel meer is, maar een doel. Met andere woorden, wanneer de band met de pop het middelpunt van iemands emotionele leven wordt, wanneer fantasie en werkelijkheid met elkaar verward raken. Dan worden we geconfronteerd met een mogelijk diepere psychische behoefte.

Laten we eerlijk zijn: sommige mensen met een reborn baby hebben mogelijk te maken met echt verlies. Rouw, onvruchtbaarheid, eenzaamheid, emotionele breuken, of zelfs het feit dat ze als kind nooit de kans hebben gehad om met poppen te spelen (zoals mijn vriendin). In al deze gevallen kan de reborn een symbool worden van het hervinden van wat ze niet konden ervaren.

Nu is er ook de andere kant: het internet, de performance, het tijdperk van likes en content. Er zijn mensen die filmpjes in scène zetten waarin ze zeggen dat ze niet naar hun werk zijn gegaan omdat hun 'baby' ziek was. Ik ken de details van de gevallen niet, maar de overgrote meerderheid lijkt meer op een grap dan op een psychische stoornis. En lachen mag, zolang we maar overdrijving van echte pijn weten te onderscheiden.

Het is in deze context dat het wetsvoorstel naar voren komt. Wetsvoorstel 5357/2025 stelt de oprichting van een programma voor geestelijke gezondheidszorg voor deze mensen voor. Het lijkt misschien absurd, maar het is een teken dat er iets is dat gehoord moet worden. Frantz Fanon zei ooit dat geestelijke gezondheid niet kan worden begrepen buiten de sociale context. Wanneer iemand genegenheid, zorg of het heropbouwen van een band projecteert op een hyperrealistische pop, is het niet aan psychologen en psychiaters om simpelweg een diagnose te stellen, maar vooral om te luisteren naar wat deze keuze probeert uit te drukken.

Er is ook een symbolische laag die me echt opvalt... De zorg voor een reborn baby is in zekere zin eenvoudiger. Hij huilt niet midden in de nacht. Hij heeft geen koorts. Hij vraagt ​​geen aandacht buiten de normale uren. Je zorgt voor hem met wat je hem wilt geven, niet met wat hij nodig heeft. Het is een vorm van zorg die onder controle blijft. Een echt kind daarentegen confronteert, eist en bestaat als een persoon los van degene die zorgt. Wanneer deze symbolische band met de reborn baby tot het uiterste wordt doorgevoerd, is er geen sprake van een relatie, maar van een spiegeling, waarin de ander (in dit geval de pop) alleen bestaat om te bevestigen wat "ik wil", wat "ik nodig heb". En dan houdt de zorg op een ontmoeting te zijn en wordt het een monoloog. Met andere woorden, op extreme niveaus kan de band met de reborn meer een spiegel zijn dan een relatie op zich.

Wat me misschien wel het meest aan dit fenomeen treft, is niet alleen de wedergeboren baby zelf, maar alles wat het symboliseert. Want diep van binnen is het slechts een weerspiegeling van hoe we vaak proberen om gecontroleerd banden op te bouwen. Relaties die ons niet confronteren, die niet meer eisen dan we bereid zijn te geven. En dat geldt niet alleen voor ons intieme leven, maar ook voor ons werk.

Er zijn veel mensen die leidinggeven alsof het team herboren is: zonder autonomie, zonder frustratie, zonder tegenspraak. Waar het luisteren naar anderen te ongemakkelijk is. Maar de waarheid is dat echte teams, net als echte banden, bestaan ​​uit spanning, uitwisseling, grenzen en genegenheid.

Herboren is het symbolische beeld van een zorg die niet op de proef gesteld wil worden. Van een relatie die niet geschaad wil worden. En wanneer we dit toepassen op het gebied van leiderschap, organisatiecultuur en teams, wordt duidelijk hoeveel leiders nog steeds de voorkeur geven aan relaties die gehoorzamen, niet aan relaties die groeien.

Dus, is het gek? Misschien. Maar misschien ook niet. De juiste vraag is volgens mij: "Wat probeert dit te zeggen?" En misschien nog belangrijker dan over anderen te praten, zouden we onszelf moeten afvragen waarom we zo geraakt worden door deze trend. En waar, in ons eigen persoonlijke of professionele leven, hebben we ook voorspelbaarheid boven echte relaties gekozen?

*Milena Brentan is psycholoog en consultant, gespecialiseerd in leiderschapsontwikkeling en organisatiecultuur. Met meer dan 20 jaar ervaring heeft ze HR-afdelingen geleid bij bedrijven zoals Airbnb en GPA, en was ze operationeel partner bij durfkapitaalbedrijf Vox Capital. Tegenwoordig ondersteunt ze leidinggevenden en startups bij het navigeren door complexiteit met meer helderheid, authenticiteit en duurzame resultaten.