Hoeveel mensen moeten er nog sterven voordat hun geweten hen parten speelt?

In Portugal stierven baby's omdat er geen middelen waren om ze te redden. Een man met een hersenbloeding wachtte meer dan vijf uur op vervoer. De INEM (Nationale Medische Spoeddienst) faalde. De SNS (Nationale Gezondheidsdienst) arriveerde niet op tijd. En de minister van Volksgezondheid kan het land na dit alles vertellen dat ze een "zuiver geweten" heeft.

Dit is niet alleen tragisch, het is grotesk.

In een land dat trots is op zijn nationale gezondheidsdienst (NHS), deden medische teams wat ze konden, maar de hulpverlening stokte door een gebrek aan middelen, logistieke vertragingen en slechte coördinatie.

En wanneer een systeem dat bestaat om levens te redden faalt, gaan er levens verloren. Dit is geen retoriek. Dit is letterlijk.

Wat schokkend is, is niet alleen de opeenvolging van zaken, maar ook het discours dat erop volgt.

Een minister die, na de dood van baby's die voorkomen had kunnen worden met tijdig luchttransport, zegt dat ze "70% van haar dag aan het INEM besteedt". Alsof bureautijd enige troost biedt aan een moeder die zonder kind op haar arm achterblijft.

Alsof de interne statistieken van het ministerie relevanter zijn dan het koude lichaam van een kind dat nooit volwassen zal worden.

In Portugal zijn ministers voor veel minder gevallen. Er zijn ontslagen gevallen vanwege politieke druk, bestuurlijke argwaan en problemen die geen mensenlevens hebben gekost.

Nu we geconfronteerd worden met concrete doden en een noodsysteem dat faalt op het essentiële punt van op tijd arriveren, hebben we een leider die vredig slaapt.

Alsof regeren een garantie is voor de eigen slaap, en niet voor het recht op leven van hen die afhankelijk zijn van de staat.

En ja, het klopt dat Ana Paula Martins niet degene was die de helikopters bestuurde. Zij was niet degene die de telefoon van het INEM opnam. Maar de diepe betekenis van politieke verantwoordelijkheid is dit: wie de positie overneemt, is verantwoordelijk voor wat er onder zijn of haar bevel gebeurt.

Het gaat niet om glorie. Het gaat om tragedies.

De NHS heeft niet alleen meer geld nodig. Ze heeft duidelijke prioriteiten en de moed nodig om te besturen, niet om te zwijgen.

Je hebt iemand nodig die, wanneer hij of zij ernstige tekortkomingen constateert, met een zwaar geweten achterblijft en beseft: ik kan niet doorgaan alsof er niets is gebeurd.

Uiteindelijk is de vraag die overblijft niet retorisch. Het is een morele eis:

Hoeveel mensen moeten er nog sterven voordat iemand eindelijk zijn geweten verliest?

Hoeveel families zullen er niet alleen moeten huilen voordat ze begrijpen dat regeren betekent dat je de last van deze mislukkingen moet dragen, en niet dat je ze moet verbergen onder het tapijt van rapporten?

Omdat er gewetens zijn die rust hebben.