Portugal heeft geen grote staat. Het is een verloren staat.

Al decennia wordt er gesproken over "hervorming van de staat". Commissies worden opgericht, studies worden uitgevoerd, intenties worden aangekondigd – en uiteindelijk komt er een nieuwe laag bureaucratie bij, met nieuwe functies, nieuwe instanties, nieuwe beloften.

De illusie is steeds dezelfde: men denkt dat het probleem van de staat kan worden opgelost met meer management, meer reorganisatie en meer vakjargon.

Maar het probleem van Portugal is niet alleen dat hervormingen uitblijven. Het gaat om visie.

De staat is niet alleen te groot, maar ook te gedesoriënteerd.

En zolang we het land blijven zien als een verzameling geïsoleerde sectoren, zullen we blijven falen – hoeveel we ook proberen te bezuinigen.

De huidige regering heeft een "Ministerie van Hervorming" opgericht. Dat klinkt ambitieus, maar de naam weerspiegelt het probleem.

In plaats van de staat als een samenhangend geheel te zien, blijven we verdelen, opstapelen en compartimenteren.

Het is alsof je het verkeer wilt verbeteren door meer rotondes aan te leggen, zonder na te denken over het stadsplan.

De staat heeft behoefte aan hersenen, niet aan meer wapens.

Een liberale regering die naam waardig zou zijn, zou prioriteit geven aan een nationaal hervormingsplan met doelstellingen voor 5, 10 en 15 jaar, waarin diensten, investeringen, infrastructuur en prikkels op elkaar worden afgestemd.

Een georkestreerd plan — dat geen rekening houdt met de gezondheid zonder rekening te houden met de demografie, dat geen rekening houdt met het onderwijs zonder rekening te houden met het technologische aspect, en dat geen rekening houdt met het transport zonder rekening te houden met de economische impact, etc.

Zonder een integrale visie is hervorming niet mogelijk.

De staat verkleinen… of hem een ​​doel geven?

Het verdedigen van ‘minder staat’ zonder criteria is net zo gevaarlijk als het impulsief verdedigen van ‘meer staat’.

Uitgaven moeten op een strategische manier worden teruggedrongen, waarbij voortdurend de kosten-batenverhouding wordt beoordeeld, of deze nu economisch, sociaal of ecologisch van aard is.

En hierbij is het essentieel om iets te onthouden wat zovelen vergeten: niet alle voordelen zijn materieel. Vrijheid heeft bijvoorbeeld een prijs. En voor een echte liberaal is die prijs elke cent waard, maar die moet wel goed besteed worden.

Het in stand houden van een vrije pers, het beschermen van onafhankelijke instellingen, het waarborgen van toegankelijke rechtspraak – dit zijn investeringen en geen kosten.

Hetzelfde geldt voor kwalitatief goed onderwijs, gelijke mobiliteit en de digitalisering van processen die burgers meer tijd en waardigheid geven.

Een liberale staat is geen afwezige staat.

Het is een staat die minder ingrijpt en daarom doet de staat wat hij doet, beter.

Wie concentreert zich op de essentie en laat de rest over aan degenen die het effectiever doen?

Een verkeerd voorstel dat we moeten herzien

Zelfs binnen het Liberale Initiatief — de partij met de meest hervormingsgezinde visie in Portugal — ontstaan ​​ideeën die heroverwogen moeten worden.

Het “2 voor 1”-voorstel bijvoorbeeld – waarbij er voor elke twee gepensioneerden slechts één persoon wordt aangenomen – is een technische en politieke fout.

Het is blind, generalistisch en contraproductief.

Er moet niet gesneden worden om het snijden zelf.

Het gaat om het identificeren van nutteloze instellingen, verouderde organisaties, gedupliceerde functies – en dan, ja, het uitdoven, samenvoegen en vrijmaken van middelen.

Tegelijkertijd moeten we talent herverdelen, verdienstelijke mensen aantrekken en de aanwerving van mensen die het verschil maken, vergemakkelijken.

En zorg er indien nodig ook voor dat degenen die zich niet aan de regels houden, worden ontslagen.

Een liberale hervorming is geen blinde bezuiniging.

Het is een transformatie met criteria, moed en resultaatgerichtheid.

Portugal heeft een kompas nodig, geen scalpel

Dit is het moment om te stoppen met improviseren.

Om te stoppen met “hier een half ministerie”, “daar een maatregel” en “daar weer een bezuiniging”.

Het land heeft geen institutionele cosmetica nodig. Het heeft een strategische visie nodig die langer meegaat dan een politieke cyclus.

We hebben een plan nodig dat het hele plaatje bekijkt. Dat transport combineert met concurrentievermogen, rechtvaardigheid met groei, belastingen met innovatie.

En besef dat vrijheid zonder waardigheid een loze kreet is.

Waardigheid bestaat alleen als de staat zich niet bemoeit, maar ook als hij niet in de steek laat.

Het gaat niet om de keuze tussen minder uitgeven of meer doen.

Het gaat erom het beter te gebruiken.

Intelligent plannen.

En om de moed te hebben om met een reële horizon over het land na te denken – en niet met de angst om bij elke moeilijke beslissing stemmen te verliezen.