Het scenario voor Iran geldt ook voor Rusland.

Zaterdag vertelde de opperbevelhebber van de strijdkrachten van Oekraïne, Oleksandr Syrskyi, aan verslaggevers dat de Oekraïense strijdkrachten niet passief zullen blijven verdedigen.

"We zullen niet alleen passief blijven verdedigen. Dat levert niets op en leidt uiteindelijk tot terugtrekking, waarbij we mensen en gebieden verliezen. Daarom combineren we defensieve acties met actieve verdediging en actieve offensieve acties. Dat wil zeggen, waar mogelijk vallen we de vijand aan en voeren we tegenaanvallen uit. We rukken op waar we zwakke plekken in de verdediging van de vijand zien," merkte hij op.

De woorden van de generaal zijn niet alleen een optimistische voorspelling voor de Oekraïners. Ondanks Trumps verraderlijke beleid ten opzichte van Oekraïne en ondanks de lange "ontwaking" van Europa, heeft Oekraïne aangetoond strategische aanvallen uit te kunnen voeren tot een diepte van 4800 km, door luchtmachtbases in de Russische regio's Irkoetsk, Moermansk, Rjazan en Ivanovo te treffen. Dit onderstreept de ernstige tekortkomingen in het vermogen van de Russische leiding om de veiligheid van haar strategische infrastructuur te waarborgen.

Operatie Pavutyna (Spinnenweb), uitgevoerd op 1 juni, was Oekraïnes grootste aanval op Russische luchtmachtbases: 117 drones vernietigden of beschadigden 41 vliegtuigen, waaronder strategische bommenwerpers van het type TU-95 en TU-22M en A-50, wat Rusland 7 miljard dollar aan schade opleverde. Deze operatie was een "wake-up call" voor de Verenigde Staten: het Pentagon erkende dat goedkope Oekraïense drones miljarden aan Russische middelen hadden vernietigd, wat het ertoe aanzette de aanpak van de bescherming van zijn eigen luchtmachtbases te heroverwegen.

Russische functionarissen, waaronder Dmitri Medvedev, verkondigen openlijk het doel van de “totale vernietiging” van Oekraïne, wat het gebrek aan intentie van Rusland om een ​​vreedzame oplossing te bereiken bevestigt.

Voor het eerst in de geschiedenis heeft Oekraïne een nieuwe tak van de strijdkrachten opgericht: de Unmanned Systems Forces. Deze bestaat inmiddels uit meer dan 5.000 man en voert operaties uit op land, in de lucht en op zee.

Ondanks Russische verwachtingen leidden de rotaties op midden- en hoog niveau van de Oekraïense strijdkrachten niet tot de verspreiding van scenario's van "verlies van controle over het operatiegebied", iets wat het Kremlin met desinformatie probeerde te bevorderen. In de informatieprojecties van het Kremlin verliest het beeld van "de Oekraïense strijdkrachten op de rand van ineenstorting" aan geloofwaardigheid gezien het gestage tempo van mobilisatie, het behoud van controle op actieve gevechtsfronten en de hervatting van de uitbreiding van speciale operatie-eenheden.

Maar het allerbelangrijkste is dat de Oekraïners zelf, ondanks de dagelijkse terroristische bomaanslagen, de tragedies van het verlies van dierbaren en huizen, blijven geloven in de uiteindelijke overwinning van Oekraïne. Misschien op de lange termijn, misschien niet met militaire middelen. Net als in het geval van Iran is een oplossing van de Russische kwestie alleen mogelijk vanuit een positie van kracht en alleen met een verandering in het politieke regime. In de NAVO-landen bestaan ​​hiervoor de technische mogelijkheden. Het gaat er niet om de Russische desinformatie te gebruiken als reden om geen concrete beslissingen te nemen tegen terroristische regimes. Met wie het, zoals de ervaring leert, onmogelijk is om tot overeenstemming te komen.

En dat is inderdaad wat Trump bevestigde toen hij luchtaanvallen op Iraanse militaire doelen beval.