Obstetrisch geweld

Mijn naam is Ingrid Costa, ik ben 44 jaar oud en ik heb ongeveer 20 jaar gewerkt als internist in de regio Groot-Porto. Dit beroep heb ik opgegeven nadat ik een burn-out had gehad.

Ik ben hier om te praten over zwangerschapsgeweld als arts, vrouw en moeder van een prachtig tienjarig meisje. Dit is mijn ervaring. Dit is mijn mening.

Tijdens mijn medische opleiding, nog tijdens mijn studie, heb ik diverse bevallingen en consulten van de afdeling Verloskunde en Gynaecologie bijgewoond. Ik zag regelmatig hoe weinig privacy en waardigheid zieke vrouwen hadden: zich uitkleden in het midden van een kamer met een open deur naar een gang; vaginale onderzoeken uitgevoerd door meerdere mensen, professionals en wij, studenten, vaak zonder de patiënt te vragen of met weinig vrije toestemming; bevallingen die dagenlang duurden en waarbij de vrouwen in doodsangst verkeerden; keizersnedes die alleen werden uitgevoerd wanneer de vrouw uitgeput was en de baby in gevaar was; late ruggenprikken; willekeurige episiotomieën.

Ik heb dit gezien. En toen het verlangen om moeder te worden in mij groeide, besloot ik dat ik dat pad niet wilde bewandelen.

Als bevoorrechte vrouw met kennis en financiële middelen sprak ik met mijn gynaecoloog, een vrouw, over mijn wens om moeder te worden en dat ik graag via een keizersnede zou willen bevallen. Ik werd meteen terechtgewezen met het argument dat een vrouw die moeder wil worden, bereid moet zijn om te lijden, om elke beproeving te doorstaan.

Als bevoorrechte vrouw had ik de keuze en ben ik van gynaecoloog veranderd. Ze respecteerde mijn wens om een ​​keizersnede in de privésector te laten uitvoeren, waarbij ze de hele zwangerschap zou volgen en beschikbaar zou zijn op het verwachte tijdstip van de bevalling, maar ze erkende dat er iets onverwachts kon gebeuren en dat een vaginale bevalling nodig zou zijn.

Ik ben bevoorrecht. Ik had de keuze. Ik kreeg mijn dochter waar ik wilde, met het team dat me tijdens mijn zwangerschap ondersteunde, in een veilige omgeving, begeleid door mijn man, met heel weinig pijn en veel respect voor mijn lichaam. Het was een prachtige en gecontroleerde ervaring. Toch herinner ik me de angst die ik voelde toen ik de verloskamer binnenkwam. De paniek. En iedereen was er, en alles verliep heel goed.

Ik weet dat ik bevoorrecht ben, maar elke vrouw zou opties moeten hebben. De zekerheid dat haar baby veilig geboren zal worden. Dat ze een ziekenhuis heeft waar ze terechtkan en dat haar altijd verwelkomt en helpt. Dat ze geen kilometers hoeft te lopen op zoek naar een open deur, naar een gecertificeerde professional die haar en haar baby kan helpen. Dat ze met respect en waardigheid behandeld zal worden als vrouw en moeder. Dat ze niet zal lijden. Dat ze geen urenlang zal lijden tot de baby geboren is. Dat haar privacy en waardigheid gerespecteerd zullen worden. Dat er geen schade zal zijn.

Veel van mijn collega's, artsen, vrouwen en mannen, ontkennen dat dit "obstetrische geweld" bestaat. Maar het bestaat wel. En we moeten erover praten en onze vrouwen van vandaag en onze dochters, de vrouwen van morgen, beschermen.

Het is dringend noodzakelijk dat we deze aanval op de waardigheid van vrouwen bestrijden.