Sint Benedictus met open deuren

Sint Benedictus van de Open Deur, een gastvrije heilige, beschermer van pelgrims, die de deur wijd open hield voor iedereen die onderdak, brood en geloof nodig had. Hij was een prachtig symbool, dat het vertrouwen uitstraalde van iemand die weet dat de deur, zelfs wanneer hij open is, beschermd wordt door respect en devotie.
Maar in het nieuwe politieke evangelie is Sint Benedictus "gemoderniseerd". Ze hebben hem zijn habijt ontnomen, vervangen door een fluorescerend vest en hem bij de ingang van het land geplaatst. Nu is zijn "open deur" niet langer een gebaar van geloof, maar officieel beleid. En om discriminatie te voorkomen, wordt degenen die binnenkomen niet gevraagd of ze komen om te bidden, te werken of te plunderen.
Over zee komen boten aan, niet op bedevaart, maar voor zaken. Over land passeren colonnes mensen, niet op zoek naar het altaar, maar naar de balie van de sociale zekerheid. En de geduldige Sint Benedictus glimlacht en stempelt geïmproviseerde visa, nadat hem is verteld dat de deur sluiten een moderne zonde is.
Het probleem is dat achter de open deur van het heiligdom een tempel schuilging; de open deur van de natie, die, laten we eerlijk zijn, als hij onbewaakt en ongedisciplineerd wordt achtergelaten, het risico loopt uit te komen op een leeg pakhuis. In een heiligdom is het belangrijk om het geloof te respecteren; in een land zonder vaste grenzen gaan sommigen zonder aarzelen naar binnen, gewoon om het slot te vervangen.
En zo vereren we een herinterpreteerde Sint Benedictus: niet de heilige die zijn tempel beschermde, maar de portier die de sleutel aan iedereen uitdeelt, zonder te vragen of ze uit geloof of eigenbelang komen. Wonder? Misschien. Maar als dit het wonder is, vrees ik dat het volgende zal zijn dat het hele huis wordt omgebouwd tot slaapzaal... met de voormalige gelovigen die buiten slapen.
observador