Zonder vindingrijkheid geen beet

Ervaren vissers uit Kostanay, Ekibastuz, Karaganda en Pavlodar (in totaal zeven personen) vertrokken voor een lange reis naar Lake Tamarack in de staat Michigan. Drie dagen lang trainden we op een vijver bij min 10-15 graden, het weer veranderde voortdurend. Maar noorderlingen zijn niet bang voor wind en temperaturen onder het vriespunt: in Kazachstan is de vorst veel strenger.

- Deze keer had het geluk een beetje de overhand. Het team ging met een minimaal aantal leden op pad, zegt Olga LEVITSKAYA, een meester in sportvissen uit Karaganda . - Wij hadden geen zogenaamde "zabrovochniks" bij ons - zij hielpen, coördineerden de bewegingen van de atleten rond het stuwmeer in de visserijsectoren, kozen de plaats om te boren, enzovoort. En dat is 80 procent van het succes. De vissen hier zijn klein - zonnebaarzen, zonnebaarzen, crappies. Wij noemen ze aquariumguppen.

Volgens haar waren er geen trofeeën van 5-15 kg, die de atlete normaal gesproken in de Kazachse waterreservoirs vangt. Maximaal gewicht - 500 gram.

- Volgens de wet van deze staat is het verboden om vissen te azen en bloedwormen te gebruiken; je mag alleen vissen met maden en wormen, vervolgt de atleet. - Helaas hadden we weinig tijd om alle details te leren, te oefenen en blijkbaar hadden we niet genoeg vindingrijkheid. Zo trainden de Litouwers drie weken lang op dit meer.

De eerste drie plaatsen werden ingenomen door teams uit Litouwen, Finland en Noorwegen. De Kazachen eindigden op de negende plaats, terwijl atleten uit Mongolië de ranglijst compleet maakten.

“Dit is een enorme ervaring voor ons, die bij toekomstige starts van pas zal komen”, merkte de gesprekspartner filosofisch op.

Elena KOEMETS, foto uit het archief van Olga LEVITSKAYA, Almaty