Kusten die de ziel van de avond absorberen

Ik wou dat degenen die het rozengeurige pad van de poëzie bewandelden, degenen die beweren dichter te zijn en degenen die poëzie proberen te doceren, een paar van hun namen kenden en vertrouwd met hen waren. Begrijp me niet verkeerd, dit is gewoon mijn wens. Een van deze personen is Mehmet Behçet Yazar. Laten we beginnen met een van zijn gedichten. Maar kijk eens naar de schoonheid en de eenvoud van dit verhaal. Je zou kunnen denken dat het Hacı Bayram Veli is. Maar dat is het niet. Misschien zegt hij, net als Şeyh Galip, wel: "Denk niet dit of dat / Kom zelf maar zeggen."

"Wat gebeurde er plotseling / Mijn hart kwam tot leven / Het was gevuld met vuur / Mijn hart brandde zo erg.

Hij wist hoe hij zoveel kon verbranden / Hij wiste elke twijfel uit / Hij was niet onvriendelijk / Dit hart van mij bloedde altijd.

Mijn hart werd overgehaald door dit genot / En gegrepen door deze passie / En verdroeg deze liefde als vuur.

Het vuur van de liefde was aangenaam / Het stroomde naar duizend rampen / Het stroomde over als een oceaan / Mijn hart was in beroering.

Mijn hart dacht dat mijn geliefde ver weg was / In de lucht bij zonsopgang / Zelfs alleen / Bestond.

Op elke tulpenwang / Op elke robijnrode lip / In de hyacint en de lelie / Is dit hart van mij verborgen.

Hij dacht aan zijn geliefde / Hij werd bedrogen door duizend rampen / Wat dacht hij van zijn ziel / Dit hart van mij werd bedrogen.

Als je geliefde een ziel is / Als je geliefde een ziel is / Deze sultan was er altijd een / Dit hart van mij was een sultan

Zoals dit geweten hoort / Zoals dit geloof brandt / Spreekt de mens, schrijft hij / Dit hart van mij was menselijk.”

Mehmet Behçet Yazar werd geboren in Aleppo in 1890. Hij kwam in 1903 naar Thessaloniki omdat zijn vader hoofdgriffier was bij het Hof van Beroep. Tijdens zijn studie aan de middelbare school van Thessaloniki ontmoette hij vele literaire figuren. Hij studeerde af aan de rechtenfaculteit, maar werd docent literatuur. Hij werkte als docent literatuur en directeur op verschillende scholen. In 1929 keerde hij terug naar Istanbul, waar hij werkte op de middelbare scholen Kabataş en Haydarpaşa. Hij ging in 1952 met pensioen vanwege oogproblemen. Hij stierf op 2 juli 1980 in Istanbul, als laatste vertegenwoordiger van de Fecr-i Âti-beweging.

Ik zei al dat hij de laatste vertegenwoordiger van Fecri Ati was. Laat me in een paar zinnen uitleggen wat Fecr-i Ati is:

De eerste groep in de Turkse literatuur die zichzelf publiekelijk voorstelde door een manifest te publiceren was de Fecr-i Âti-groep in 1908. Het manifest droeg de handtekeningen van dichters en schrijvers als Ahmet Samim, Ahmet Haşim, Emin Bülent, Emin Lami, Tahsin Nahit, Celal Sahir, Cemil Süleyman, Hamdullah Suphi, Refik Halit, Sahabettin Süleyman, Abdülhak Hayri, İzzet Melih, Ali Canip, Ali Süha, Faik Ali, Fazıl Ahmet, Mehmet Behçet, Mehmet Rüştü, Köprülüzade Mehmet Fuat, Müfit Ratip en Yakup Kadri.

Wat ze zeiden: “Om de ontwikkeling van taal, literatuur en kunst te dienen; om jong talent samen te brengen; om het publiek te informeren; om de werken van leden van de gemeenschap te publiceren in een reeks publicaties; om belangrijke westerse denkbeelden en literaire werken in het Turks te vertalen; om de smaak van literatuur bij het publiek te vergroten; om werken uit de Turkse literatuur te introduceren in het Westen en werken uit het Westen in het Oosten…”

Mehmet Behçet Yazar nam alle kenmerken van de Fecr-i Âti-gemeenschap over in zowel poëzie als proza, en hij conformeerde zich aan de esthetiek van de Fecr-i Âti wat betreft zijn emotionele, verbeeldingsrijke en expressieve stijlen en zijn thematiek, die allemaal gepersonaliseerd waren. De belangrijkste kenmerken van zijn gedichten waren hun oprechtheid en de daaruit voortvloeiende lyriek. Hij bezat een meesterschap in taal en poëtische techniek. Enkele van zijn werken zijn: Erganun, Beirut Vilayeti, Buhurdan, Kastamonu Asar-ı Kadimesi, Onze jonge dichters en hun werken, Onze jonge romanschrijvers en hun werken, en Yumak...

“Ik wil graag een gedicht van hem voorstellen, getiteld ‘Coasts’:

"Een jonge gazelle is timide,

Kusten gladder dan jouw blik...

De geest van de avond uit het hart zuigend,

Droeve kusten strekken zich steeds verder uit...

De zee werd beschoten met verborgen pijlen

De kusten zijn een vleugel van de zee geworden...

Nu is het een lijn, veranderd in een spoor

Gesmolten, met tranen gevulde kusten...

Het laatste spoor van de herfst,

De oevers vulden de ziel en werden rozen...

Onze liefde, de ziel van de avond,

De oevers zijn een hart van herinnering geworden...