De overheid die slaapzalen en moskeeën naar Mimar Sinan vernoemde, vergeet de historische monumenten zelf te beschermen!

Terwijl de 437e sterfdag van de Ottomaanse architect Mimar Sinan wordt herdacht, liggen sommige van zijn werken nog steeds in de vergetelheid. Zijn werken, die de eeuwen hebben getrotseerd, worden geconfronteerd met een stroom van verwaarlozing.

Overheidsfunctionarissen, met name AKP-voorzitter Recep Tayyip Erdoğan, spreken regelmatig lovend over Mimar Sinan en vernoemen nieuw gebouwde slaapzalen en moskeeën naar hem. Maar krijgen zijn werken hetzelfde respect? Nee.

Sommige werken van Mimar Sinan in Istanbul zijn nog steeds een bron van inspiratie voor studenten, architecten en kunstliefhebbers, maar zijn vrijwel verlaten. Sommige zijn zelfs vergeten, hun namen vergeten en van sommige zelfs hun verblijfplaats.

Cumhuriyet sprak met archeoloog Ömer Faruk Yavaşçay over de artefacten die aan hun lot werden overgelaten of het slachtoffer werden van restauratie:

Misschien wel een van Mimar Sinans meest intrigerende, maar relatief onbekende, werken is de "Middelpuntsteen van Istanbul". Het is een cilindervormige steen, gebouwd door Mimar Sinan in opdracht van Suleiman de Grote, om in het hart van het huidige Istanbul te staan. Momenteel ligt een deel van de steen onder de grond, bedekt met plaveisel, en zijn er duidelijke scheuren zichtbaar. Archeoloog Yavaşçay vertelde het verhaal van de steen als volgt:

"Je kunt hem bezoeken, maar zelfs voorbijgangers zien de steen niet. Eerst moet hij gerestaureerd worden. De helft van de steen ligt onder de grond. Hij is omgeven door stoeptegels, waardoor het monument gedeeltelijk aan het zicht onttrokken wordt. Er zitten scheuren in de steen van het 'Centrale Punt van Istanbul'. Bovendien stelen sommige mensen, die zich bewust zijn van het belang van deze plek, stukken van de steen. Er is geen beveiliging of camera's om dit te voorkomen.

Naast dit monument zou een museum moeten worden geopend. Het zou zowel de historische geschiedenis als, indien gerestaureerd, het restauratieproces moeten toelichten. Er zou ook een kleine souvenirwinkel komen, die zou bijdragen aan de promotie van deze historische artefacten wanneer buitenlandse toeristen deze meenemen naar hun thuisland.

Een ander gebouw dat met uitsterven wordt bedreigd, is de Mimar Sinan-moskee in de wijk Fatih. Hoewel de minaret intact is gebleven, zijn de overige delen volledig verbouwd en ver verwijderd van hun oorspronkelijke staat. Yavaşçay merkte op dat de moskee nu is getransformeerd tot een gebouw dat vergelijkbaar is met de huidige moskeeën in de buurt, en somde zijn suggesties en observaties als volgt op:

Deze plek moet zo goed mogelijk in de oorspronkelijke staat worden hersteld. Er staat ook een fontein voor, eveneens ontworpen door Mimar Sinan. De fontein bevindt zich ook onder de grond. Hij moet weer aan het licht worden gebracht. Hij is ook afgezet met prikkeldraad. Dit alles moet worden hersteld.

Een ander werk van Mimar Sinan dat niet de erkenning heeft gekregen die het verdient en ten prooi is gevallen aan de ongeplande verstedelijking van Istanbul, is de Haramidere-brug in de wijk Büyükçekmece. Deze brug ligt midden tussen kruispunten van de snelweg E5, waardoor hij bijna onmogelijk te bereiken is. Yavaşçay merkte op dat mensen de brug niet kunnen bezoeken vanwege de slechte bereikbaarheid en zei dat er in dit gebied een onderdoorgang of viaduct moet worden gebouwd en dat de nodige veiligheidsmaatregelen moeten worden genomen.

Ook de Kara Ahmet Pasha Moskee in Topkapi is aan zijn lot overgelaten... De kogels in de koepel van de tombe zijn hier verdwenen.

"De liefde voor historische kunstvoorwerpen moet vanaf jonge leeftijd worden onderzocht"

Volgens archeoloog Yavaşçay moeten al deze artefacten in hun oorspronkelijke staat worden hersteld en voor het publiek worden opengesteld. Yavaşçay benadrukte dat zowel de autoriteiten als de burgers historische artefacten niet de waarde geven die ze verdienen, en concludeerde zijn opmerkingen:

We geven geschiedenisles op scholen, maar we laten ze niet kennismaken met historische artefacten en we kweken er geen liefde voor. Kinderen moeten van jongs af aan de liefde voor historische artefacten bijgebracht krijgen. Dat is niet het geval in ontwikkelde landen; in die landen nemen ze kinderen mee naar historische artefacten en vertellen ze hen dat ze die moeten beschermen. Hier op onze scholen hebben we maar één bezoek per jaar aan historische locaties, en dat wordt snel afgekapt, waardoor mensen in verwarring raken over wat wat is.