Het geheim van het Uşak-tapijt, tentoongesteld in wereldberoemde musea, schuilt in het motief en de lus.

Uşak-tapijten, die dateren uit de 15e eeuw, waren een symbool van prestige en werden gebruikt in paleizen en andere belangrijke gebouwen. Vanwege dit unieke karakter bevatten deze handgemaakte producten, soms ook wel "paleistapijten" genoemd, vaak motieven en patronen die een boodschap overbrengen.

Uşak-tapijten worden in 14 verschillende typen geweven, afhankelijk van hun motief.

Zo symboliseert het grote medaillonpatroon in het midden van het tapijt de eeuwigheid. Een van de beroemdste Uşak-tapijten, het "medaillon", zou door heersers uit het verleden op 200-300 vierkante meter zijn geweven en in paleizen zijn gebruikt.

Het "Çintemani"-model, waarvan men gelooft dat het macht en kracht symboliseert, heeft dezelfde patronen als die op de kaftan van Fatih Sultan Mehmet.

Uşak-tapijten, afgebeeld in schilderijen van beroemde Europese kunstenaars zoals Hans Holbein en Lorenzo Lotto, hebben hun plaats in het ontwerp verdiend met de namen van deze kunstenaars. Patronen zoals vogels, draken, sterren, zonnen en stippen hebben ook een betekenis.

Tegenwoordig kunt u Uşak-tapijten bezichtigen in de beroemdste musea ter wereld.

Uşak-tapijten zijn te zien in het Louvre Museum in Parijs, het Bardini Museum in Florence, het Metropolitan Museum of Art in New York, het Philadelphia Museum, het Victoria and Albert Museum en de National Gallery of Art in Londen, het Nationaal Museum in Boedapest, het Museum voor Turkse en Islamitische Kunst in Istanbul, het Museum voor Islamitische Kunst in Berlijn, het Metropolitan National Kuwait Museum, het Foundations Carpet Museum in Istanbul en het Mevlana Museum in Konya.

Het tapijt, volledig geweven van wollen garens gekleurd door het koken van plantenschors en -sap, vereist ongeveer 90.000 knopen per vierkante meter. Uşak-tapijten, die gemaakt zijn met de geslotenknooptechniek, een traditionele Turkse knooptechniek, kunnen door een arbeider maximaal 7.500 knopen per dag worden gemaakt.

Traditionele Uşak-tapijten worden nog steeds geproduceerd in het "Dokuyan Eller Tapijt- en Tapijtenhuis" binnen het Speciale Provinciale Bestuur van het Gouverneurschap Uşak en de Gemeente Uşak Dokurevi.

Sabri Ceylan, secretaris-generaal van de speciale provinciale administratie van het gouverneurschap Uşak, vertelde aan een AA-correspondent dat ze het eeuwenoude Uşak-tapijt in leven houden door het te weven met behulp van traditionele methoden.

Ceylan legde uit dat ze het Uşak-tapijt, dat een merk met de naam van de stad is geworden, als een erfenis beschouwen. "Het Uşak-tapijt is al sinds de 15e eeuw een symbool van prestige in Ottomaanse paleizen, Europese kastelen en vele belangrijke locaties in heel Europa. Sindsdien heeft het Uşak-tapijt het tot op de dag van vandaag overleefd, met dezelfde motieven, dezelfde kwaliteit en dezelfde kenmerken. We werken eraan om ons rijke culturele erfgoed met dezelfde kwaliteit aan de mensen te presenteren en bij te dragen aan de economische bijdrage van ons land door dit naar het internationale toneel te brengen", aldus Ceylan.

Ayşe Nurçin Barış, ontwerper bij Dokuyan Eller Halı ve Kilim Evi, stelde dat het Uşak-tapijt zijn karakteristieke eigenschappen ontleent aan de gesloten knoop, een Turkse knooptraditie, en aan het aantal lussen en motieven.

Barış benadrukte dat ze ernaar streven om tapijten van dezelfde kwaliteit te produceren:

Omdat we de kenmerken van vroeger behouden, produceren we ze met dezelfde kwaliteit, namelijk 28 bij 32. Dit betekent dat het tapijt 28 knopen heeft op een breedte van 10 centimeter en 32 knopen op een lengte van 10 centimeter. Er zitten ongeveer 90.000 knopen in één vierkante meter tapijt. Een vrouw kan één vierkante meter tapijt in 14 dagen weven. Daarom duurt de productie van een Uşak-tapijt langer dan die van andere tapijten. Dat komt door de knoopdichtheid, het motief en de knopen.

Barış benadrukte dat het Uşak-tapijt niet vervaagt dankzij de natuurlijke kleurmethode en dat de kleuren van het tapijt helderder worden wanneer het wordt blootgesteld aan zonlicht.

Tapijtkunstenaar Emine Karagöz vertelde ook dat ze als kind van haar familie leerde weven.

Karagöz legde uit dat ze de voorkeur geven aan traditionele productiemethoden: "Het brengt de geschiedenis naar het heden en geeft jongeren een goed gevoel. Het weven van ons tapijt vereist zorg en kalmte. Als je in de war bent, komen de patronen er rommelig uit. Als je ergens boos over bent, stoot je misschien te hard tegen de naald tijdens het weven van een tapijt. De draad breekt en het patroon lijkt scheef. Met andere woorden, het vereist kalmte en aandacht."