Interne veelheid

Smith zegt dat we in de donkerste politieke periode leven die hij ooit heeft meegemaakt, maar hij is niet hopeloos. "Als romanschrijvers één ding weten," zegt hij, "dan is het wel dat individuen inherent meervoudig zijn. Elk individu draagt ​​alle gedragsmogelijkheden in zich. De mens is als een reeks noten waarin bepaalde melodieën naar voren komen en andere worden onderdrukt; dit hangt grotendeels af van wie de dirigent is. In veel delen van de wereld – recentelijk nog in Amerika – hebben de dirigenten die voor dit orkest staan, alleen gewone en duistere melodieën in gedachten. In Duitsland herinner je je deze oorlogsliederen; ze zijn geen vage herinnering. Maar in feite werden deze duistere melodieën bijna overal ter wereld ooit gespeeld. Degenen onder ons die zich die oudere en betere melodieën herinneren, zouden nu moeten proberen ze opnieuw te spelen en, indien mogelijk, anderen aanmoedigen ze ook te zingen."

Smith is noch optimistisch noch pessimistisch. Hij heeft volkomen gelijk als hij zegt dat we allemaal innerlijk meervoudig zijn als individuen, en dat het belangrijk is om de juiste melodie in onszelf te vinden. Wanneer ik luister naar optimistische of pessimistische commentaren en analyses, moet ik denken aan de volgende woorden uit Philippe Djians roman 'Betty Blue': "En geloven dat vanaf nu alles wat de mens rest wanhoop is, is wederom een ​​vergissing. Want wanhoop is ook een illusie." Ik draag deze spreuk al jaren met me mee als een zakdoek. Ik kwam onlangs een vergelijkbare benadering tegen in Baudrillards boek 'Cool Memories III-IV': "Optimistische vertogen zijn natuurlijk het meest hopeloos, omdat optimisme de beweging van de ziel is die de grootste onzekerheid over het bestaan ​​van het Goede en de grootste mogelijkheid over het bestaan ​​van het Kwade aangeeft. Als het Goede bestond, zou er geen behoefte zijn om erin te geloven of optimistisch te zijn (en zou er sowieso geen behoefte zijn om pessimistisch te zijn). Beide categorieën zijn even depressief als pessimistisch."

Franco Bifo Berardi schreef in zijn Phenomenology of the End dat we niet langer "slaven met gebogen ruggen, zonder idealen om op te hopen" zijn. We moeten ons bewust zijn van onze kracht. Deze kracht is geen vuurkracht; het is een creatieve kracht. En er is geen andere manier om deze kracht te perfectioneren. Een kracht die tevoorschijn komt wanneer we de juiste melodie vinden waar Smith het over heeft. Als we niet creëren, als we niet dromen, zullen we die melodie in onszelf onderdrukken; alles wat overblijft is de melodie van wanhoop. We hebben een houding nodig die verder gaat dan optimisme of pessimisme.