Mijn naam is onrustig schaap

In het artikel van gisteren gaf ik voorbeelden van spreekwoorden over problemen. Vandaag kan ik voorbeelden geven van onze idiomen, vloeken en rijmpjes:

“ Onrustig zijn ”, “Een remedie zijn voor problemen”, “Je problemen openen ”, “Je problemen dragen”, “ De problemen zijn van mij, is de zorg van jou ?”, “ Problemen dragen”, “Iemand in vertrouwen nemen ”, “Onrustig zijn”, “Onrustig zijn op de dag van je problemen ”, “Je problemen uitstorten”, “ Je problemen vertellen aan Marko Pasha ”, “Zonder zorgen in de problemen komen”, “ Geen problemen ”, “De moeder van problemen - de vader van problemen”, “ Problemen bovenop problemen .”

Er zit een probleem in veel van onze vloeken en verwensingen:

"God geeft genezing aan degenen die problemen veroorzaken."

“Moge je in ongeneeslijke problemen terechtkomen.”

"Maak je geen zorgen."

“Moge je lijden, zodat je niet sterft.”

"Je moet terug naar je oude problemen. Eerst vond je een remedie, maar nu lukt dat niet meer."

In dit vers klinkt zowel vloek als applaus door:

“Rijd op een ezel en zie geen paarden, / Lik botten en zie geen vlees, / Laat hem zeven jaar lang malaria oplopen, / Zie geen ander probleem.”

Volksliederen vormen een van de meest voorkomende genres in onze orale volksliteratuur. Deze volksliederen, die over problemen gaan, bestaan vaak uit gedichten over liefde, verlangen en het onvermogen om herenigd te worden.

We kunnen voorbeelden geven:

"Is peterselie geen kruid? Heeft het niet vier blaadjes? Mijn geliefde heeft me verlaten. Geeft me dat geen problemen?"

“Witte schapen, zwarte schapen, / Graaf mijn graf diep, / Als ik sterf aan deze problemen, / Noem mijn getroebleerde schapen.”

“De zwarte tent roet niet, / De edele zwaluw roest niet, / Als ik sterf aan deze ellende, / Zal de dochter van de hand niet rouwen.”

“Ik dwaal rond met problemen, / ik los een bundel problemen op. / Als ik het fortuin zou krijgen, / zou ik het villen.”

Laten we een tijdje dwalen door de vallei van de volksliederen, en dat is wel triest:

Zoals vermeld in Fuzuli's ghazal aan het begin van dit artikel, is het mooiste verdriet het verdriet van de liefde. Het verdriet van de liefde is iets om extatisch over te zijn. Een volksliedje, samengesteld door Arif Meşhur van Murtaza Kurt in het dorp Çakırcalı, district Zile in Tokat, beschrijft het prachtig:

Ik ben gek op jouw problemen, geloof me.

Hoe slecht kijken jouw ogen

Biedt degene die de pijn veroorzaakt niet ook de genezing?

Je ogen worden steeds wateriger.

Soms was Hurrem blij, soms was dit hart verdrietig

Je lacht en speelt, mijn problemen zijn altijd bij me

Je hebt het embleem van de Zohre-ster

Ik ben bang dat je ogen de wereld zullen verbranden

De franjeachtige aandoening die Karacaoğlan naar het buitenland dreef, was natuurlijk een liefdesaffaire. Hij zegt:

“Oh Karacaoğlan, oh ik ben overweldigd,

Ik werd verward achtergelaten in de woestijnen van de liefde,

Ik kreeg een onrustig hoofd,

Deze woedende onrust heeft mij in ballingschap gedreven…

In diverse klaagzangen, hymnen, liederen op gebroken lucht en lange liederen worden problemen en verdriet veelvuldig genoemd:

In een Kastamonu-volksliedje van İhsan Ozanoğlu wordt gehoopt dat de stem van de nachtegaal verlichting zal brengen in de problemen tijdens het lentefeest:

“Oh mijn nachtegaal, wat zing je?

Jij brengt genezing voor problemen

De zomer komt, de winter gaat

De nachtegaal zingt treurig

De nachtegaal is het festival van de lente…”

In het volksliedje uit Âşık Veysel is de nachtegaal niet zozeer een oplossing voor de problemen, maar probeert hij ze juist erger te maken:

"Wat zing je zo droevig?

Ik kan de schade niet verdragen, nachtegaal

Ik ben zowel verontrust als overstuur

Verbrand me niet, nachtegaal

Nachtegaal zingt, nachtegaal zingt

Voeg geen problemen toe aan problemen, nachtegaal

Mijn problemen zijn genoeg voor mij

Maak je leven niet nog moeilijker, nachtegaal..."

Het Kırşehir-volksliedje, samengesteld uit Neşet Ertaş, werd gezongen door een rouwende moeder, denkend aan haar kinderen die wees zouden worden:

"Oh, wat is de wereld toch smal

Hoe moeilijk het is om te lijden

Er zit een wond in mij

Ik ben op zoek naar het medicijn

Ik werd een verdrietige en treurige zwerver

Ik werd een schrijver van mijn problemen

Ik draag dit probleem met me mee

Ik heb ook genoeg van mijn leven

....”

Er is een volkslied samengesteld door İhsan Öztürk uit Nesimi Çimen in de regio Tunceli:

“Ik heb de frames vastgebonden als een nachtegaal / Wat zijn de remedies tegen de pijn van de scheiding / Wonden op de tong accepteren de zalf niet / Is er nieuws van mijn geliefde in de ochtendbries?

Klaagliederen zijn gedichten en melodieën die over rampen worden gezongen. Vroeger noemden de Turken ze "yuğ". Ze werden gereciteerd en betreurd tijdens rouwbijeenkomsten in de huizen van overledenen, om de goede daden van de overledene en de pijn die hij of zij voelde bij zijn of haar dood te herdenken. Klaagliederen waren niet alleen de pijnlijke gedichten die werden gezongen bij de dood van een persoon, maar ook tijdens branden, overstromingen, aardbevingen, oorlogen en soortgelijke rampen.