Eén man over waarom hij vreemdgaat

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in de Esquire-editie van april 2010. Je vindt alle Esquire-verhalen die ooit zijn gepubliceerd op Esquire Classic .

Ik zal je vertellen waarom ik vals speel.

Ik moet het. Ontrouw zorgt ervoor dat ik dingen onthoud. De details die mijn leven vullen (mijn aankomende functioneringsgesprekken, de pijntjes van de training, het herstel van mijn pensioenfonds) en de details die het verdoven (mijn schuldgevoel, mijn zelfvoldane zelfvoldoening, mijn geveinsde openbaringen over mijn vooruitgang in dit leven) – dat alles valt weg als ik neerkijk op de naakte ruggengraat van een onbekende vrouw, die zich lichtjes verdraait in het late middagzonlicht dat op de lakens van een Hampton Inn in een naamloze buitenwijk valt. Dit is de meest absolute keuze die ik kan maken. Ik ben daar helemaal alleen. Tegen elke code, regel en morele strekking in die ik pretendeer te gehoorzamen. Tegen beter weten in, tegen elke les achteraf en elk greintje wijsheid dat met de jaren komt, heb ik op dat moment geen spijt, want ik ben naakt, of zonder broek, en ik heb ervoor gekozen om daar te zijn. Ik heb gestemd op mijn aanwezigheid, het verklaard, en ik voel het bloed weer in me stromen. Dus het is het bloed. Dat is wie ik ben. Daarom gaan mannen vreemd.

Mensen zeggen altijd dat mannen vreemdgaan omdat ze dat kunnen. Het is makkelijk om vreemd te gaan, dat is waar. Er blijft zo weinig bewijs achter. De checklists zijn makkelijk: je moet je hier en daar wassen, je moet de sympathie winnen van de vrouw met wie je neukt, je moet je tijd beheersen en je locatie kiezen. Maar over het algemeen is ontrouw opmerkelijk makkelijk te verbergen. Vaker wel dan niet – vaker dan welke man dan ook zal toegeven – zijn er absoluut geen consequenties. Dus ja, die vrijheid bestaat. Een man kan het.

Maar mannen bedriegen niet omdat ze het kunnen. Mannen bedriegen omdat ze moeten, omdat ze het nodig hebben. Dit is de mannelijke strijd. Nood dwingt ons om het opnieuw te proberen. Want copulatie gaat helemaal niet over het lot. Het gaat niet over twee individuen die voorbestemd zijn om elkaar op een donkere nacht te ontmoeten. Het gaat over willekeurige botsingen.

Als je vreemdgaat, moet je dit geloven: dat voorbestemde liefde een leugen is, en monogame liefde een bedrog. Als je vreemdgaat, zijn deze twee gevoelens je leidraad. Dat betekent niet dat je niet in staat bent tot liefde, dat je niet wilt wat liefde – of zelfs een huwelijk – te bieden heeft. Het is gewoon een paradox. Je hebt wat je gelooft, en dat is nooit de leugen. Je traint je gevoel om in de leugen te passen. Je regels passen precies in dat gevoel.

Je moet regels hebben. Je moet altijd iemand neuken die net zoveel risico loopt als jij. De zin 'Je schijt niet waar je eet' is logischer als je eenmaal iemand hebt geneukt met wie je werkt. Je gebruikt nooit het woord liefde , behalve in verwijzing naar neuken. Je neukt niemand die te jong is, of schizofreen. Neuk een beroemdheid en je vertelt het niemand. Je blijft uit de buurt van de vrouwen van je vrienden. Als je een vriendin in een vreemde stad hebt, reis je daar nooit alleen voor het neuken heen. Dit zijn regels die je op de harde manier hebt geleerd. En er zijn er meer. Ik val zonder voorbehoud vreemd. Deels is dit mijn leeftijd. Deels is het een kwestie van waar ik val. Ik val niet vreemd in de stad waar ik woon, of zelfs in de regio. Dit is mijn regel.

Thuis let ik goed op de behoeften van mijn huwelijk. Het is een soort test, en mannen hebben tests nodig. Trouw is een test die een man tegen zijn eigen instincten opzet, hem ertoe aanzet zijn kansen te negeren en elk gevoel van expansie te dempen. Trouwen zorgt ervoor dat de gemiddelde man zich afkeert van alles wat hij tot dan toe over zichzelf wist. En sommige mannen slagen voor die test. Dat doen ze. En ik luister graag naar hun onzin. Denk aan de "ik hou van mijn vrouw"-routine, die bepaalde moralistische idioten keer op keer voor mijn neus afdraaien tijdens een cocktail. Ik spring er nooit in. Ik bijt er niet in. Je vecht niet met mannen over dit soort dingen. Ik hou ook van mijn vrouw, maar hoe ik met die liefde omga, gaat niemand wat aan. En meestal komt dit van mannen die op weg naar huis even een stripclub binnenwippen, zich aftrekken op YouPorn op kantoor, of Craigslist afstruinen op zoek naar een gans in hun overtredingsquotum. Ik doe dat allemaal niet. Mijn lokale leven is clean. Ik ben meer gefocust dan zij. Sterker en beter afgestemd op wat er om me heen is: mijn familie, mijn vrouw, mijn werk. In zekere zin komt dat doordat ik niet aarzel om te bedriegen.

Dat zijn de mannen die nooit vreemdgaan, zelfs als ze dat zouden willen. Ik wou dat ze erover ophielden. Bewaar je verhalen over hoe je zoete liefde met je vrouw bedreef voordat je naar Europa vertrok. Wees geen huistrotse sukkel. Moraliseer niet. Mijn geluk en mijn ellende zijn van mij – pak niet iets van je eigen geluk in als cadeau om te compenseren. Ja, ik weet het, er zijn genoeg mannen die die test van trouw doorstaan. Voor hen is er geen andere manier.

Begrijp dat een affaire – een daad die het gewone in een direct evenwicht brengt met het buitengewone – ook een soort test is. Voor mij test het grenzen en mijn risicobereidheid. Het voelt niet alleen goed. Het creëert lagen van geheimhouding die mijn constante aandacht vereisen. Het vereist aandacht voor twee sets details – één voor thuis en één voor de hotelkamer – terwijl ik tegelijkertijd enorme hoeveelheden bijbehorende risico's beheer die te maken hebben met communicatie en implicaties. Mijn verhalen moeten in elkaar overlopen. Mijn herinneringen moeten privé blijven.

Dit maakt sommige mannen enthousiast, het soort dat constant paniek op de rand van hun buik wil voelen. Dit zijn de concurrenten, de bungeejumpers. Ze zijn dol op alles wat bij een affaire hoort. Voor hen is vreemdgaan een weerspiegeling van hun succes in het leven. Kijk eens wat het kost. De vreemdganger heeft genoeg geld, genoeg tijd, genoeg discipline, genoeg van de duistere geheimzinnigheid in zijn borst om een ​​complexe misleiding uit te voeren tegen de persoon met wie hij het meest intiem is. Voor hen gaat het niet zozeer om de vrouw, maar om het feit zelf van het vreemdgaan. Voor deze man is een affaire een soort prestatie. Dit ben ik niet.

Ik hou van vrouwen. Ik hou van alles aan een nieuwe vrouw: haar geur, haar oksels, haar polsen. Ik heb grote, lelijke vrouwen geneukt, maar ook kleine, kwetsbare. Ik heb al zestien jaar een relatie met een vriendin van de universiteit in een zuidelijke staat.

Ze zegt dat ik haar niet mag bedriegen. Maar dat doe ik wel, en ik laat haar er niet bij betrokken raken. Ik heb lesbiennes geneukt in Parijs, hotelbedienden op veldbedden en soldaten in uniform. En dat allemaal terwijl ik getrouwd was. Ik wou dat de lijst langer was. Soms is het banaal, soms episch.

Natuurlijk bedriegen mannen ook, deels althans, uit frustratie over hun relatie met hun vrouw. Of, preciezer gezegd, de frustratie van een man over zijn relatie met zijn vrouw kan zijn besluit om vreemd te gaan versterken. In sommige opzichten is deze route traag. En lui. In andere opzichten volkomen begrijpelijk, want als een vrouw boos is, vastgeroest en onverzoenlijk, biedt ze geen hulp. Maar zo ben ik niet. En ik weet, geloof me, ik weet het, dat de hel werkelijk geen woede kent als een versmaadde vrouw. Ik heb mijn fouten gemaakt. Er zijn vrouwen die mij verachten. Vrouwen zullen nooit begrijpen hoe mannen vreemd kunnen gaan, omdat ze het in termen van zichzelf zien – als iets wat hen is aangedaan. Ze behandelen het eerst als een belediging, als een verstoring van de sociale orde, dan als een wond, dan als een dodelijke wond. En dit is een sleutel. Ze doen dit omdat vrouwen uniek zijn, zowel in hun verlangens als in hun eisen. Daarom dien ik vrouwen zo goed. Ik behandel ze als planetaire objecten, individueel en eigenzinnig, aantrekkingskracht hebbend en uniek. Als ik met een vrouw ben, in een hotel of in haar auto, en haar tegen een frisdrankautomaat in het trappenhuis druk, laat ik alles vallen. Ik ben bij haar zonder pretenties, verplichtingen of angst.

Je leert dingen als je vreemdgaat. Het is leuk. Er valt veel te lachen. Je kunt veel eerlijker zijn tegen een vrouw die vijfenveertig minuten de tijd heeft dan tegen een vrouw met wie je vijfenveertig jaar doorbrengt. Dat betekent niet dat je dat moet zijn; het betekent dat je vrij bent om dat te zijn. Zo komt vrijheid erbij kijken. Er zit zeker een zekere spanning in. Want vreemdgaan is bovenal een kans voor het lichaam om zijn heerschappij over de ziel te laten gelden, om het individu aan te sporen tot zijn genetische oorsprong, tot wat goed voelt in plaats van wat verplicht voelt.

Dat betekent niet dat het goed voor je is. Of dat ik het aanraad. Het kan me geen moer schelen wat je doet. Ik geef slechts één verklaring voor waarom mannen vreemdgaan. Daar zijn ze voor gebouwd. Het is een functie van de wiskunde achter hun voortplantingsfunctie. Het is het bijproduct van een langere levensduur, meer dodelijke carrières, te veel werk. En het is het gevolg van een instinctieve weigering om je eigen behoefte aan het gebrekkige en ouderwetse apparaat van het huwelijk volledig op te geven.

Vorige maand neukte ik een vrouw die ik ken in een hotelkamer. Ze is iets jonger dan ik, en we hadden het erover hoe weinig ze ervan houdt om haar man te neuken, die zegt dat hij dat pas wil als ze wat is afgevallen. Op dat moment sloop ik naar de commode waar haar tas wijd open lag, precies zoals ze op het bed voor me lag, haalde een kus van Hershey uit haar tas en bood die haar aan op een roomservicebordje als een misdienaar. Ze wreef met haar voetje in mijn kruis, pakte de chocolaatje en trok de wikkel terug. We begonnen allebei te lachen. In sommige opzichten lijkt het moment vaag berekend, maar het was donderdag en we moesten allebei ergens heen en geen idee wanneer we ooit weer samen zouden zijn. Alleen dat we dat wel zouden doen. Ze trok me tegen haar borst en fluisterde in mijn oor: "Ik hou van je." Ik suste haar en zei dat ze dat niet moest zeggen. "Ik weet het," mompelde ze, "maar ik doe het wel."

Daar reageer ik nooit op. En ik denk dat ik toen stil werd, want ze gooide de wikkel in een kom roomservicecocktailsaus en vroeg me, een beetje kil: "Wat moet ik dan zeggen?"

Ik haalde mijn schouders op en ging naast haar liggen. "Zeg wat ik altijd zeg," zei ik tegen haar.

Ze drukte zich tegen mijn heupen en vroeg: "Wat is dat?"

Toen gaf ik haar mijn reden, mijn drie magische woorden. "Ik heb je nodig."