<em>Weapons</em> vestigt Zach Cregger definitief als moderne meester van de horror

Je kunt de teloorgang van een gemeenschap voorspellen aan de hand van hoe de kinderen worden behandeld. Stop de financiering van naschoolse programma's, neem lunch mee, betaal leraren een hongerloon en verwacht dat een steeds kleiner aantal van hen wonderen verricht . Toch zijn we verbijsterd dat één op de vijf kinderen tussen de drie en zeventien jaar de diagnose psychische of emotionele stoornissen krijgt. We verkondigen dat wapens een geschenk van God zijn, recht voor de ogen van kinderen wiens vriendjes voor de gymles door een AR-15 zijn uitgehold . Gezien de manier waarop we jongere generaties begeleiden, bevinden we ons al in de hel.

De teloorgang van het welzijn van een kind en ons onvermogen als volwassenen om te begrijpen hoe dat is gebeurd, wordt onderzocht in Weapons , een verbluffend en verrassend nieuw horrorwerk van schrijver/regisseur Zach Cregger. De sensationele film Barbarian uit 2022 – een groteske monsterfilm verstrikt in de malaise van de millennials en #MeToo – neemt een nieuwe wending ten opzichte van zijn eerdere werk. Cregger duikt in zijn nieuwste film in de onderwereld van de Amerikaanse voorsteden, waar perfect onderhouden gazons de geheimen in de kelder verhullen.

Net als zoveel horrormeesters vóór hem hanteert de 44-jarige Cregger moeiteloos alle gebruikelijke genreconventies. Hij gebruikt griezelige huizen, goed getimede schrikmomenten en de indringing van het bovenaardse in onze alledaagsheid om te mediteren over diepere maatschappelijke problemen waar we wel oplossingen voor kennen – maar waarvan we de verantwoordelijkheid afschuiven op hogere machten die misschien niet bestaan. (Of erger nog, die sowieso al niet welwillend zijn.) Creggers inspanningen culmineren in een intelligente studie over jongeren die niet in opstand komen, maar pionnen zijn die onderworpen zijn aan oude en roofzuchtige krachten. En ja, het is angstaanjagend.

Julia Garner (rechts) speelt de hoofdrol in Weapons , waarin ze een lerares speelt van wie de hele klas, op één leerling na, plotseling verdwijnt.

Als er een laatste meisje in Weapons is, dan is het wel basisschoollerares Justine Gandy, gespeeld door een geslepen Julia Garner. Mevrouw Gandy's gebreide truien en blonde pixie bob verraden haar innerlijk als een rommelige ziel met rafelrandjes. Geneigd om te slapen met wodka en haar getrouwde exen (Alden Ehrenreich), raakt Gandy's serieuze toewijding aan haar kinderen in een giftig gebied, wat de gemoederen verhit bij de schoolleiding – zoals directeur Marcus, gespeeld door een ijzersterke Benedict Wong – en de oudergemeenschap, voornamelijk vertegenwoordigd door de norse en rouwende vader van een vermiste zoon, Archer (Josh Brolin).

De nachtmerrie die dit slaperige stadje teistert, is een bizar fenomeen dat zich afspeelt in Gandy's klaslokaal. Een maand voor de start van het verhaal liep iedereen, op één leerling na (kindacteur Cary Christopher, als de grote ogen van Alex), om 2:17 uur 's nachts hun huis uit, met hun armen recht naar beneden, terwijl ze in één richting renden. "Ze zijn nooit meer gezien", luidt de slogan van de filmposter.

De ouders eisen antwoorden. De politie is niet in staat die te geven. Met hooivorken gericht op mevrouw Gandy, die doet alsof ze altijd haar autosleutels tussen haar vingers houdt, buiten beeld, hanteert Cregger een Rashomon -achtige verhaalstructuur in deze voorstedelijke wildernis vol wifi-deurbellen en light bier. Elk hoofdpersonage heeft een eigen perspectief; niemand kan zien wat de kinderen dwarszit. Pas als we het middelhoge gezichtsvermogen van een kind, de eerder genoemde Alex, aannemen, kunnen we de verschrikkingen op het werk bevatten. Zelfs dan is wat we zien ronduit onmogelijk te geloven.

Creggers film beweegt moeiteloos heen en weer tussen volwassen spanning en buitensporig (en vaak hilarisch) splatterpunkgeweld, wat een filmische ervaring creëert die iets meer ontwikkeld aanvoelt dan de schokgevoelige Barbarian . Dit wil niet zeggen dat Weapons terughoudend is. Het bloedvergieten in Weapons is overvloedig, genoeg om je nieuwsgierig te maken naar hoeveel van het magere budget is gereserveerd voor dweilen en emmers. (De film is ook zwaar beladen aan het einde, wanneer de film klaar is met dansen rond het centrale kwaad.) Maar vergeleken met Barbarian voelt Weapons organisch compleet aan, terwijl de flitsknal van Barbarian 's abrupte plotwendingen doen meer voor de aantrekkingskracht dan het doordachte verhaal.

Weapons is het veelbesproken vervolg op de vorige film van schrijver/regisseur Zach Cregger, Barbarian .

Als professioneel criticus verkeer ik in de zeldzame positie dat ik niet zeker weet waar de grens ligt tussen het geven van spoilers en het geven van simpele context. Er is veel waar ik het over wil hebben, van de prestaties van bepaalde acteurs tot de bovennatuurlijke gruwelen die de bron vormen van de angst in de film. Maar de overlevering van Weapons en de mysterieuze marketingcampagne... overtreft bijna de bekroning van Creggers werk. Bijna. Weapons draait in de bioscopen met meer buzz dan een wespennest; de film stond centraal in een felle biedingsoorlog die een eigen broodjeaapverhaal heeft voortgebracht. Zo gaat het verhaal dat Jordan Peele naar verluidt zijn management heeft ontslagen nadat hij de rechten op New Line verloor. De geldigheid hiervan voelt minder ernstig dan de implicaties ervan: als een van de grootste levende horrorregisseurs er een blunder van heeft gemaakt, dan moet het wel zó goed zijn. Het blijkt dat Weapons zo goed is, en goed genoeg om het praten over kunst zoals de presentatoren van ESPN als voorbeeld te nemen.

Het spektakel van Weapons draait niet om welke studio er hoeveel geld voor heeft betaald, en dat zou het ook niet moeten zijn. Het zijn Creggers meesterlijke, maar elegante regie, samen met de berekende acteerprestaties van de hoofdrolspelers – waaronder Austin Abrams, als dief en junkie die op komische wijze het grootste deel van de tweede akte steelt – die Weapons zijn reputatie als moordmachine zouden moeten geven die een verder teleurstellende horrorzomer opvrolijkt. De doordachte en metafoorrijke verkenning van toxische familierelaties, huiselijk geweld en onze afschuwelijke onkunde in de zorg voor onze kinderen vult de kleffe, bloederige vulling alleen maar aan. Het gaat tenslotte niet goed met de kinderen. Weapons veronderstelt dat wat enger is dan ze te genezen, de wetenschap is dat we dat nooit zullen doen.