Thuisfront: een project 'Türkiye zonder oppositie'

Het heersende front instrumentaliseert elke gebeurtenis die zich in binnen- en buitenland voordoet om een ​​richting voor het land uit te stippelen die in lijn is met zijn eigen politieke agenda. Door zijn eigen voortbestaan ​​gelijk te stellen aan het voortbestaan ​​van het land, wil het de noodzaak om zijn huidige macht te behouden – onafhankelijk van het doel van een partij, leider, groep of alliantie om te zegevieren in de politieke competitie – zien als een vereiste van de "hogere belangen van vaderland, natie en staat" op een "subliem" niveau.

De historische breuk die Turkije doormaakt, wordt van moment tot moment gevormd door interne en externe invloeden. De dominante politieke polarisatie in het land is die tussen degenen die een democratische orde eisen en degenen die deze afwijzen. De meerderheid tegen de AKP-MHP-alliantie vormt het democratische blok in de breedste zin van het woord. Hoewel er binnen dit blok politieke diversiteit en meningsverschillen over veel kwesties bestaan, is de gemene deler de toewijding aan de democratische orde. Het heersende blok, dat een minderheid is geworden en waarvan de vertegenwoordiging is afgenomen, hanteert een strategie om de groeiende vraag naar verandering van brede lagen van de bevolking met harde en repressieve methoden te onderdrukken, gebruikmakend van de dominantie die het heeft verworven op kritieke niveaus van de staat.

De macht van de overheid om druk uit te oefenen biedt haar echter geen langetermijnbereik. In een land als Turkije kan onbeperkte, intensieve druk gedurende een bepaalde periode worden uitgeoefend en de taak van de overheid vergemakkelijken, maar het kan geen energie leveren om continu te regeren. Hiervoor zijn ideologische legitimiteit en de ontwikkeling van een politiek narratief waar een voldoende meerderheid van de samenleving mee instemt, met andere woorden, de vestiging van hegemonie, noodzakelijk. Overheden die proberen te overleven met uitsluitend de dwangmiddelen van de staat zonder hegemonie te ontwikkelen, accumuleren crises en reacties op een schaal die hen evenzeer zal vernietigen als de druk die ze uitoefenen. Het heersende blok is zich hier uiteraard van bewust. Dit is te begrijpen aan de hand van de pogingen om een ​​politiek narratief te construeren dat gepaard gaat met een periode van zware druk.

In deze conjunctuur heeft de regering het argument van het " interne front " in omloop gebracht om haar inspanningen te ondersteunen bij het opbouwen van een politiek verhaal. De formulering van het "interne front" is gebaseerd op de noodzaak om "het bestaan ​​en de integriteit van Turkije te waarborgen" in het Midden-Oosten, dat een ring van vuur is. "Een Turkije zonder terreur" is een van de pijlers hiervan. Öcalans "oprichtende leiderschap" wordt geaccepteerd en er vindt een "integratieproces" plaats met de Koerdische beweging, zodat "buitenlandse mogendheden de terreurkaart niet tegen Turkije gebruiken". Om de geloofwaardigheid van het interne front te waarborgen, wordt er vooral verwezen naar de agressie van Israël en de regionale plannen van het Amerikaanse imperialisme die daaraan inherent zijn. De boodschap aan politieke actoren en de samenleving is dat "als we ons interne front niet versterken, wij de volgende zijn".

In feite heeft het verhaal van het interne front een verrotte en zwakke logische basis. Het heersende front beweert Turkije te beschermen tegen de Israëlische onderdrukking en de destructiviteit van het imperialisme door ons te herinneren aan wat er met Irak, Syrië en, meer recent, Iran is gebeurd. Maar terwijl de landen in kwestie ernstig werden getroffen door aanvallen vanuit het buitenland, stond de AKP-regering aan de kant van degenen die hen aanvielen. Toen de AKP-regering in 2002 aan de macht kwam, was een van de eerste dingen die ze probeerde te doen het aannemen van de Irak-motie in het parlement, in overeenstemming met de eisen van Washington. Ondanks Erdoğans intense inspanningen bleef de motie in het parlement steken, mede dankzij de grote bijdrage van de maatschappelijke oppositie. Nogmaals, het is bekend wat de AKP-geest sinds 2011 in Syrië heeft gedaan om Assad omver te werpen. Daarom zouden degenen die het interne front verdedigen de volgende vraag moeten beantwoorden: aangezien Turkije de volgende in de rij is, kan er dan een intern front worden gevormd met een regering die tot nu toe een imperialistisch beleid heeft gevoerd?

De formule van het binnenlandse front is ook nogal inconsistent wat betreft geopolitieke evenwichten, allianties en relaties. Israël is een agressieve, wrede en afgeslachte staat. Het wordt geleid door een naam als Netanyahu, die kracht put uit oorlog en bloed. Dat is allemaal prima... Turkije, waarvan de positie in het buitenlands beleid wordt bepaald door de AKP, is echter geen land dat Israël in de huidige conjunctuur zou willen aanvallen. AKP-Turkije heeft zich nooit verzet tegen de VS en Israël in het Midden-Oosten. Israël richt zich op staten en structuren die het in de regio tanden laten zien, die het als obstakels voor zijn belangen ziet en, belangrijker nog, waar het actief tegen vecht. Dit is de reden waarom Hezbollah in Syrië, Iran en Libanon is getroffen en wordt getroffen. Aan de andere kant heeft de AKP, verre van extreem ver verwijderd van de as van het verzet, altijd dicht bij de imperialisten gestaan ​​en zijn eigen belangen gezocht in hun invasieplannen. Bovendien zijn het politieke islamisme en de rechtse politiek van Turkije door de geschiedenis heen onder de paraplu van de NAVO tegen links aangewakkerd en versterkt. De machtsovername van de AKP was een hoogtepunt in de verhoudingen tussen het imperialisme en het Turkse rechtse kamp.

Het doel van het interne frontproject, dat politiek gezien geen consistentie kent, is om de subjecten in de politieke arena en brede lagen van de bevolking achter het heersende blok te scharen in naam van "het waarborgen van de veiligheid en het voortbestaan ​​van Turkije". De oppositie wordt opgeroepen naar het interne front, dat wil zeggen zich over te geven aan het regime. Omdat er geen plaats is voor de oppositie aan het interne front; de noodzakelijke voorwaarde is een Turkije dat een open gevangenis is geworden, waar geen oppositie of afwijkende stem meer is, onder "oorlog en verdediging"-omstandigheden... In dit project wordt alleen ruimte gemaakt voor een gecontroleerde, regime-compatibele, paradepaardje "oppositie". Het is voor dit Turkije dat Erdoğan en Bahçeli Özgür Özel uitnodigen.

De CHP reageert op de valkuil van de regering met het interne front. Özgür Özel wees dinsdag tijdens de fractievergadering van zijn partij op de onderdrukking door de regering en zei: "Als je de binnenplaatsen van de interne gevangenissen versterkt in plaats van het interne front, kun je het interne front nooit versterken." Özel, die benadrukte dat "democratie en rechtvaardigheid eerst" belangrijk zijn, maakte duidelijk dat dit een project was om verkiezingen en de oppositie uit te schakelen onder de noemer van een "project voor nationale eenheid en integriteit".

Het grootste obstakel voor de integratie van bevolkingsgroepen met dezelfde belangen in Turkije is het bestaan ​​van de huidige regering. Een intern front dat zal worden gevormd rond een regering die gewone mensen tegen elkaar opzet, de geesten van kinderen vergiftigt om wraakzuchtige generaties te creëren, verschillende levensstijlen demoniseert en vervreemdt, tegenstanders tot vijanden maakt en hen opsluit, zal alleen maar leiden tot meer onderdrukking, wetteloosheid en armoede. Het interne front dat het land nodig heeft, is al gevormd met een brede strijdlinie tegen de verrotte orde, bestaande uit degenen die rechtvaardigheid, recht, arbeid, vrijheid en democratie steunen. Het hele doel is om het te verdedigen tegen alle valkuilen, het te laten groeien en effectiever te maken.