Schrijver Akit komt in opstand tegen de hoge kosten: Sorry, overheid...

De column van Yeni Akit-schrijver İdris Günaydın trok vandaag de aandacht.

Günaydın bekritiseerde de overheid in zijn artikel door te wijzen op de financiële problemen van gepensioneerden. Hij vestigde de aandacht op de verantwoordelijkheid van de overheid tegen de hoge kosten van levensonderhoud en zei: "Neem me niet kwalijk, overheid. U bent ook een kwart van de oorzaak van deze hoge kosten van levensonderhoud."

Günaydın zei: "Wat kunnen we doen? Er is geen andere keus dan te zeggen dat de vis gezonken is en zijwaarts drijft, dat de wereld is ingestort en dat ik de enige ben die eronder is achtergebleven. Als het zo doorgaat, zie ik de volgende verkiezingen helemaal niet hoopvol."

De relevante passages uit het artikel van Günaydın die opvallen, zijn de volgende:

"Ja... ik ben het eens met de klachten van gepensioneerden. Vooral voor gepensioneerden van de SSI is de situatie nijpend als hun woning gehuurd wordt...

Je zou kunnen zeggen dat de situatie in dollars niet zo pessimistisch is. Dat klopt, maar er is een marktprijs die de dollarstijging overtreft. Het is alsof er geen controle is.

Het komt neer op de waarheid waar ik al vaak over heb geschreven. De overheid geeft nog steeds boetes aan degenen die onregelmatig en onlogisch hamsteren of prijzen wijzigen. Nog steeds boetes... Sorry, overheid. Jullie zijn ook een kwart van de oorzaak van deze hoge kosten. Wij zeggen: geef geen boetes, sluit de zaak. Laat die man een slecht imago krijgen. Omdat jullie boetes geven. Die man verhoogt de prijzen van duizenden artikelen met één lira per stuk en betaalt meer dan genoeg boetes.

Sluit het bedrijf of de vestiging. Geef een boete van een maand of een maand. U denkt aan drie of vijf tussenpersonen, waarom denkt u niet aan miljoenen mensen?

Helaas hebben we ook watermeloen per stuk gekocht.

Ik ben ervoor dat deze regering aan de macht blijft. Anders zou het een complete ramp zijn. Maar ik ben degene die dat denkt. Denkt iedereen er net zo over als ik? Zelfs mijn beste vrienden, die al jaren geen poster van Tayyip Erdoğan op hun balkon hebben laten staan, zeggen: "Als het gif is, drinken we het."

Veel van mijn vrienden die theologie studeren, zweren bij God dat zij hetzelfde zeggen.

Het laatste bericht van een vriend die theologie doceert: "Hoewel er niet vermeld wordt hoeveel geld er uit de staatskas komt voor het geld dat aan anderen wordt gegeven, salarissen, reiskostenvergoedingen en onkostenvergoedingen bij recepties en afscheidsrecepties, wordt er wel melding gemaakt van de vakantietoeslag voor gepensioneerden."

MET WIE MOETEN WE OVER ONZE PROBLEMEN PRATEN?

Als we het de parlementsleden vertellen, heeft het geen zin. Ze verlaten de muren van de Assemblee nauwelijks. Er zijn een paar nummers van de namen die naar verluidt het dichtst bij de president staan. Ik heb maanden geleden een bericht geschreven; ze hebben het nog steeds niet gelezen. Dus gebruiken ze die telefoon niet. Hun telefoons zijn gestolen, ze nemen niet op. Van wie horen we onze stem?

Onze geachte president zegt: "Mijn districtsgouverneur en gouverneur zullen 's nachts niet slapen als dat nodig is." Hij zegt dit, maar we kunnen degenen die zogenaamd het dichtst bij hem staan, niet bereiken. Is dat goed?

Wat kunnen we doen? Er is geen andere keus dan te zeggen: 'De vis is gezonken en drijft zijwaarts?' De wereld is ingestort en ik ben de enige die eronder is achtergebleven. Als het zo doorgaat, zie ik de volgende verkiezingen helemaal niet hoopvol in.

Bron: Nieuwscentrum