Verdachte van Madeleine McCann, Christian Brueckner, verbreekt de stilte met een antwoord van vier woorden

Christian Brueckner , de hoofdverdachte in de zaak van Madeleine McCann , heeft zijn stilzwijgen doorbroken en ontkent elke betrokkenheid bij de ontvoering van de peuter met een bot antwoord van vier woorden: "Nee, natuurlijk niet." Brueckner , 48, een veroordeelde verkrachter en kindermisbruiker wiens bewegingen nauwlettend in de gaten worden gehouden door Britse en Duitse rechercheurs, ontkende met klem elke betrokkenheid tijdens een interview met een freelance journalist eerder deze maand.

De ontmoeting vond plaats in een restaurant in de Duitse stad Kiel, enkele dagen nadat Brueckner was vrijgelaten uit een zevenjarige gevangenisstraf voor de verkrachting van een 72-jarige Amerikaanse vrouw in Portugal . Verward in een gekreukt overhemd, versleten jasje en hoed bestelde Brueckner schnitzel en bier, maar weigerde verder in te gaan op de ontkenning.

In plaats daarvan probeerde hij zichzelf af te schilderen als een door de staat vervolgd slachtoffer, dat werd gevolgd door de politie, werd gemeden door de gemeenschap en werd achtervolgd door de media.

Hij beschuldigde de aanklagers, onder leiding van Hans-Christian Wolters, en de Duitse federale politie – de BKA – ervan een "spookboef" te hebben bedacht om hem in de val te lokken. Ze wilden hem dood hebben, zodat hij geen stem meer kon krijgen.

Hij vertelde journalist Rob Hyde: "Ze hebben een spook gecreëerd, en aan dat spook hebben ze de naam Christian Brueckner toegevoegd. Maar ik ben deze man niet."

Madeleine verdwijnt op 3 mei 2007 uit een vakantiehuis in Praia da Luz.

De heer Wolters, die het onderzoek leidde, beweert dat Brueckner de enige verdachte is. Hij wordt daarvoor gesteund door "sterk bewijs" – hoewel er nog geen openbaar bewijs is gevonden.

Brueckner zwierf destijds rond in de Algarve. Die noodlottige nacht pingde een mobiele telefoon die met hem verbonden was in de buurt van het Ocean Club resort.

Het is een race tegen de klok voor aanklagers: de wet op dubbele vervolging geeft slechts één kans om iemand aan te klagen. Tegelijkertijd moeten aanklagers actie ondernemen voordat het proces doodbloedt.

Brueckner is weliswaar vrij, maar draagt ​​wel een elektronisch enkelbandje dat vanuit Wiesbaden wordt bewaakt.

Hij klaagde dat het apparaat "zonder reden blijft zoemen" en beweerde dat BKA-agenten hem onophoudelijk volgden - naar hotels, daklozenopvangcentra en zelfs toen hij buiten sliep.

Hij beweerde ook dat hij door journalisten werd achtervolgd en dat zijn verblijfplaats op online fora werd bekendgemaakt.

Zijn advocaten, Friedrich Fulscher en Philipp Marquardt, bekritiseerden de surveillance als intimidatie en een schending van de mensenrechten. Ze stelden hem voor om tijdelijk Duitsland te ontvluchten om de publieke verontwaardiging te ontlopen.

Brueckner zwerft heen en weer tussen hostels en budgethotels, terwijl hij door de autoriteiten wordt beschermd terwijl zijn woede oplaait.

In Neumünster werd hij betrapt terwijl hij met een nepbaard om etensresten bedelde. Raadsleden drongen er bij bewoners op aan om een ​​foto van hem op te hangen en kwetsbare buren te waarschuwen.

Hij leeft van de maandelijkse toelagen van de staat: €1.000 als hij dakloos is, en €550 als hij onderdak krijgt.

Toen meneer Hyde vertrok, onthulde Brueckner plannen voor Berlijn, maar liet hij even doorschemeren dat hij helemaal zou verdwijnen.

Brueckner heeft onder meer strafbladveroordelingen voor verkrachting, kindermishandeling en aanstootgevende blootstelling.

Hij werd aangeklaagd voor het verkrachten van de Ierse toeriste Hazel Behan in 2004 en het filmen van de aanranding van een tienermeisje, maar een rechtbank in Braunschweig sprak hem vrij vanwege procedurefouten.

De hoorzitting ontaardde in een farce. Rechter Ute Insa Engemann beschuldigde de verdachte van partijdigheid omdat ze tegen getuigen van de aanklager had geschreeuwd, Brueckners arrestatiebevel halverwege het proces had ingetrokken – een stap die de aanklagers zagen als het veronderstellen van onschuld – en een huilend jong slachtoffer had gedwongen seksuele handelingen in de rechtszaal na te spelen.

Brueckner noemde haar "uiterst eerlijk" en deed het onderzoek af als een "grote show" om hem te demoniseren.