NRD | Zawsze wiernie grając na tubie dla lepszych Niemiec

Hilmar König ma 89 lat i daje się we znaki swojemu wiekowi. Porusza się za pomocą balkonika po berlińskim domu opieki i otrzymuje tlen przez rurkę w nosie. Mimo to König podnosi ciężką tubę, sięga za siebie po śpiewnik FDJ z 1947 r. i gra starą pieśń robotniczą „Bracia, ku słońcu, ku wolności” potężnymi tonami. Pokój i sprawiedliwość są dla niego nadal ważne.

Hilmar König nauczył się grać na tubie w orkiestrze dętej kościoła protestanckiego. Od 1957 roku służył w pułku strażniczym Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego NRD, gdzie do początku 1990 roku grał na tubie w orkiestrze pułku. 89-latek udekorował swój pokój pamiątkami z wakacji, w tym kolorowo pomalowanymi grzechotkami rumba z Kuby, a także wieloma zdjęciami. Największe zdjęcie przedstawia jego żonę, która zmarła trzy lata temu, jako 16-letnia dziewczyna. Samego Hilmara Königa można zobaczyć na występach jego orkiestry. Stare mundury wiszą w szafie. Przechował również czapkę z Reichsbahn, gdzie König odbył kiedyś praktykę jako mechanik.

Do orkiestry należało około 60 mężczyzn i jedna kobieta. König nadal utrzymuje kontakt z kilkoma z nich. Musiał jednak już postawić krzyżyk przy wielu nazwiskach na swojej liście telefonicznej. Orkiestra ćwiczyła niemal wszystkie hymny narodowe świata. Podczas inauguracji ambasadorów lub przyjmowania gości państwowych muzycy maszerowali do budynku Rady Państwa w Berlinie, grając donośnie i obok gwardii honorowej. Repertuar obejmował również utwory klasyczne i muzykę taneczną, a muzycy występowali również dla wczasowiczów z Morza Bałtyckiego, podczas obchodów Dnia Kobiet i na imprezach firmowych. Koncerty były transmitowane w radiu i telewizji. Tuba Hilmara Königa jest teraz przedstawiona na stronie 46 broszury o Pułku Gwardii Feliksa Dzierżyńskiego . Na zdjęciu znajduje się również tom kroniki zespołu, który zachował 89-latek. Sześć stron poświęcono orkiestrze.

Poza tym broszura zawiera mundury, medale i certyfikaty, a także regulaminy służbowe i rozkaz operacyjny. Tekstu jest bardzo mało. Dołączono przysięgę wierności. Żołnierze przysięgali „służyć wiernie swojej ojczyźnie, NRD, zawsze”, „chronić ją przed każdym wrogiem”, „posłuszeństwo bezwarunkowe” i podtrzymywać honor Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego. Gdyby kiedykolwiek złamali przysięgę, „mogą spotkać się z surową karą praw naszej republiki i pogardą ludu pracującego”.

W krótkim wprowadzeniu były oficer polityczny Lothar Tyb'l opisuje historię pułku. Utworzony 4 listopada 1949 r. jako batalion strażniczy Policji Ludowej, został oddany pod dowództwo Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego w styczniu 1951 r. i zabezpieczył swoje obiekty. Od 1967 r. pułk nosił imię Feliksa Dzierżyńskiego, szefa radzieckiej rosyjskiej służby specjalnej, Czeka. Na początku 1990 r. w pułku strażniczym służyło 11 000 żołnierzy, którzy zostali zwolnieni do końca marca. Pułk zakończył służbę „pokojowo, bez użycia siły zbrojnej”, jak zauważa Tyb'l.

Czternastu mężczyzn pomogło w opracowaniu publikacji, która kosztuje 23,50 euro. Erwin Meißler, który nie był członkiem pułku ani nigdy nie służył w wojsku, był odpowiedzialny za projekt. Jednak 69-latek, który studiował planowanie gospodarcze w obwodzie donieckim w Związku Radzieckim, nie miał już żadnych perspektyw na karierę po upadku muru. Dlatego Meißler założył małe wydawnictwo nauk wojskowych ze swoim teściem, byłym pułkownikiem NRD w Armii Ludowej NRD (NVA). „Nie jestem wojskowym, wcale. Ale interesuję się historią” — mówi Meißler.