Sport wyczynowy jako ryzyko psychologiczne: dlaczego sportowcy tacy jak Zverev cierpią

Niemiecki tenisista Alexander Zverev otwarcie mówił o swoim złym nastroju i głębokiej pustce wewnętrznej po odpadnięciu z Wimbledonu. Problemy ze zdrowiem psychicznym wśród sportowców wyczynowych nie są rzadkością. Co można zrobić, aby im zapobiegać i lepiej pomagać osobom dotkniętym?

Valentin Markser jest psychiatrą sportowym specjalizującym się w zdrowiu psychicznym sportowców wyczynowych. Jest również dobrze znany niemieckiej opinii publicznej, ponieważ pod jego opieką znajdował się były bramkarz reprezentacji Robert Enke. Kiedy Enke odebrał sobie życie w 2009 roku, Markser poinformował media o jego chorobie. Zawodowy piłkarz zgodził się już na hospitalizację w związku z depresją – ale zanim zdążył to zrobić, rzucił się pod pociąg.

Markser nadal zabiega o lepszą opiekę nad sportowcami wyczynowymi z problemami ze zdrowiem psychicznym i został prezesem Niemieckiego Towarzystwa Psychiatrii i Psychoterapii Sportowej. „Wymagania psychiczne związane ze sportem powinny być brane pod uwagę tak samo, jak fizyczne” – mówi. Intensywny trening rozpoczyna się obecnie w coraz młodszym wieku: „Dzieci i młodzież znajdują się wówczas w bardzo wrażliwych fazach rozwojowych i mają coraz mniej możliwości swobodnego rozwoju” – mówi Markser.

Poradnik dotyczący zdrowia, dobrego samopoczucia i całej rodziny - co drugi czwartek.

Zapisując się do newslettera wyrażam zgodę na warunki umowy reklamowej .

Później, jako osoba dorosła, człowiek ciągle przekracza granice w sporcie wyczynowym. „Istnieje ryzyko wystąpienia zespołu przetrenowania, któremu towarzyszy spadek wydolności fizycznej i wyczerpanie psychiczne, a ostatecznie prowadzi do depresji” – mówi psychiatra. Objawy te znane są od stu lat. Jednak stopniowo coraz więcej osób dotkniętych tym problemem zaczyna o nim mówić: „Na szczęście, Coraz więcej osób o tym mówi” – ​​mówi Markser. Wymienia japońską tenisistkę Naomi Osakę, która publicznie przyznała się do swoich zaburzeń lękowych. Albo Rumunkę Simonę Halep, inną tenisistkę, która przyznała się do ataków paniki. A teraz także Zvereva.

Kiedy osoby dotknięte chorobą ujawniają się publicznie, zazwyczaj mają już za sobą długą historię cierpienia. Markser twierdzi jednak, że ważne jest, aby jak najwcześniej identyfikować problemy ze zdrowiem psychicznym w sporcie. Warunki do tego są jednak trudne.

Sportowcy muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, aby odnieść sukces, dlatego często zaprzeczają swoim słabościom. „Co więcej, jako widzowie, chcemy oglądać tylko zwycięzców. A media zarabiają krocie, pisząc o kimś takim jak legenda” – mówi Markser. Trenerzy są zadowoleni, jeśli nie wiedzą o problemach ze zdrowiem psychicznym. „A pieniądze od sponsorów płyną tylko wtedy, gdy takie problemy nie istnieją. Wyobraź sobie, że masz zaburzenia lękowe i masz zamiar wziąć udział w ważnych zawodach lub podpisać wielomilionowy kontrakt. Początkowo będziesz próbował to sobie wyprzeć i dokładnie przemyśleć, komu o tym powiesz”.

Do tego dochodzą efekty oklasków i specyficzne zmiany hormonalne towarzyszące sportom wyczynowym. Uwalniane są hormony takie jak kortyzol, endorfiny i endokannabinoidy. „Działają one przeciwbólowo i wywołują euforię. Może to wpływać na samoocenę. Nie zauważa się tak szybko, że źle się czujemy” – mówi psychiatra sportowy. Kryzys może nie wybuchnąć aż do zakończenia zawodów, a wtedy może być jeszcze bardziej śmiertelny. „Michael Phelps był najbardziej utytułowanym pływakiem wszech czasów” – mówi Markser. „Powiedział kiedyś, że po każdym udziale w igrzyskach olimpijskich popadał w kryzys. Jego depresja była tak silna, że ​​chciał popełnić samobójstwo”.

Zawody takie jak Igrzyska Olimpijskie to spełnienie marzeń sportowców – ale stanowią też ogromne wyzwanie psychologiczne. Ćwiczenia uważności pomagają poradzić sobie z presją. A czasami pomaga tylko przerwa.

Wszystkie te szczególne cechy muszą być brane pod uwagę, jeśli chce się zapobiegać chorobom psychicznym i dbać o zdrowie psychiczne w sporcie wyczynowym. Właściwymi specjalistami w tym zakresie są psychiatrzy sportowi, tacy jak on, mówi Markser.

„Psychologowie sportowi i trenerzy mentalni, zatrudniani obecnie przez niemal wszystkie stowarzyszenia sportowe, wykonują świetną pracę, ale nie są przeszkoleni do samodzielnego podejmowania tego ważnego zadania. „Środki na rzecz dobrego samopoczucia” i ogólna profilaktyka są dobre, ale już niewystarczające we współczesnym sporcie wyczynowym” – mówi Markser.

Jego żądanie: Po rozpoczęciu uprawiania sportu wyczynowego sportowcy powinni przechodzić nie tylko coroczne badania lekarskie, jak to już jest w zwyczaju, ale także badania psychiatryczne. Wymaga to uwzględnienia całego życia danej osoby. „Nie mogę postrzegać kogoś wyłącznie jako maszyny sportowej; muszę się z nim utożsamiać jako z człowiekiem, jego osobowością, historią życia i środowiskiem” – mówi Markser.

To samo dotyczy samych sportowców: osoba, która definiuje się wyłącznie jako sportowiec, jest wyjątkowo podatna na zagrożenia. Ważne jest również edukowanie ludzi na temat stresu psychicznego i zagrożeń. Na przykład ryzyko rozwoju zaburzeń odżywiania w sportach, w których waga odgrywa kluczową rolę, jest pięciokrotnie wyższe niż w populacji ogólnej. Markser uważa, że ​​każda duża federacja powinna powołać biuro koordynacyjne ds. psychiatrii sportowej, aby koordynować działania mające na celu utrzymanie zdrowia psychicznego.

Marion Sulprizio jest psychologiem sportowym i współzałożycielką inicjatywy „Mental Strengthened” na Uniwersytecie Sportu w Kolonii w 2011 roku. Projekt ma na celu utrzymanie lub poprawę zdrowia psychicznego sportowców. Zapewnia wsparcie w zakresie problemów ze zdrowiem psychicznym. Zespół „Mental Strengthened” zajmuje się również edukacją społeczności, oferuje szkolenia trenerskie i dostarcza informacje rodzicom.

„Naszym celem jest zapewnienie wsparcia w sytuacjach zagrożenia zdrowia psychicznego oraz budowanie zasobów i odporności” – mówi Sulprizio. „To ważne, ponieważ sport wyczynowy może być stresujący dla psychiki. Jednak nie każdy odczuwa to napięcie w ten sam sposób. Zależy to również na przykład od umiejętności relaksacji i tolerancji na frustrację”.

Młodzi sportowcy muszą nauczyć się zawsze brać pod uwagę swój stan psychiczny, wyznaczając cele treningowe. To umożliwia zdrowy udział w sporcie wyczynowym. Trening psychologii sportowej często pomaga nauczyć się lepiej radzić sobie z presją i porażkami. „Jednak nie zawsze zapobiega to wystąpieniu chorób psychicznych” – przyznaje Sulprizio. „Jeśli jednak do nich dojdzie, kierujemy osoby poszukujące pomocy do psychoterapeutów sportowych lub psychiatrów sportowych”.

Badania pokazują, że najczęstsze choroby psychiczne, takie jak depresja i zaburzenia lękowe, nie występują częściej wśród sportowców niż w populacji ogólnej. Jedynie zaburzenia odżywiania, jak podkreśla Sulprizio, są znacznie bardziej powszechne w niektórych dyscyplinach sportowych.

„Ale być może to tylko wierzchołek góry lodowej. Znamy tylko te przypadki, które zostały zgłoszone. Zakładam, że duża liczba niezgłoszonych przypadków”. Wiele osób dotkniętych chorobą wciąż obawia się, że ich problemy ze zdrowiem psychicznym wyjdą na jaw. „Obawiają się, że mogą zostać skreśleni z kadry i nie chcą zwierzać się psychologom sportowym klubu, ponieważ obawiają się, że podzielą się poufnymi informacjami z trenerem. I że problemy ze zdrowiem psychicznym zostaną zinterpretowane jako słabość. Ale niekoniecznie oznaczają one nawet gorsze wyniki” – mówi psycholog.

Jednak psychologia sportu nie powinna koncentrować się na utrzymaniu formy za wszelką cenę: „To byłoby zbyt krótkowzroczne”. Sulprizio ma również nadzieję, że sportowcy otrzymają jak najlepsze wsparcie od samego początku kariery. Powinni nauczyć się dbać o siebie – i w razie potrzeby szukać pomocy w przypadku problemów ze zdrowiem psychicznym. Takie usługi powinny być normą wszędzie, najlepiej już w kadrach narodowych, uważa, a nie tylko na igrzyskach olimpijskich.

W przypadku Zvereva dobrą wiadomością jest to, że zmienił swoje nastawienie: w przeszłości był raczej niechętny, aby szukać pomocy psychologicznej, mówi Sulprizio: „Cieszymy się, że teraz wydaje się bardziej otwarty na szukanie pomocy”.